maandag 31 mei 2010

Debat

Ik kijk vol spanning uit naar het volgende televisiedebat: hoe gek kunnen ze het maken? Wat mij betreft nog veel gekker. Die halve minuut die ze nu krijgen om een punt te maken, dat is natuurlijk veel te lang. Ik stel voor: tien seconden, en in rijm, anders haakt zeker de helft van de kijkers onmiddellijk af: als het niet rijmt, dan kan het nooit wat zijn. Verder stel ik voor om het fysieke aspect nog een tandje op te schroeven: dat belletje was een leuk begin, maar nu betekende het alleen nog maar dat je iemand uit kon dagen om één op één in het midden van de zaal een doodgewoon gesprek te gaan voeren.

Dat kan natuurlijk veel spannender.

Ik stel voor dat het gewone belletje voortaan betekent: wie als eerste razendsnel drie rondjes om Frits Wester heenloopt, krijgt vijf seconden de tijd om een andere kandidaat in zijn gezicht te spugen.

Hiernaast stel ik een grote rode knop voor, als je hierop drukt gaat er een alarm af: tijd om je kleren uit te trekken, in de bak met water te springen, vier rondjes langs de kant te crawlen, op de rand van het bad een handstand te maken en wie het eerst afgedroogd weer achter zijn spreekgestoelte staat mag bepalen bij welk woord je de andere kandidaat in zijn kruis mag trappen.

Dit kan veel voordeel opleveren: maakt je bijvoorbeeld 'Marokkaan' tot verboden woord, dan leg je Wilders min of meer totaal lam.

Ten derde stel ik voor boven iedere kandidaat een touw te hangen: dit als een soort Joker, als je hieraan trekt opent zich onder één van de kandidaten een luik (maar het is onbekend onder welke!) waardoor deze kandidaat middels een glijgang een paar honderd meter buiten de studio terecht komt. Die moet dan hollen om weer terug te komen, wat bemoeilijkt wordt door de wilde knaagdieren die op het terrein zijn losgelaten. Een wanhoopsdaad voor mensen die echt in het nauw zitten: de kans bestaat dat je jezelf aan de knaagdieren blootstelt, maar als je daar bang voor bent, dan had je natuurlijk niet de politiek in moeten gaan.

zondag 30 mei 2010

Aubergine

Gisteren is Dennis Hopper overleden. Hij heeft in veel noemenswaardige films gespeeld, waaronder de film waar onderstaande scene uit komt: True Romance. Naar mijn bescheiden mening één van de beste scenes allertijden. Geschreven door Quentin Tarantino, gespeeld door Christopher Walken en Dennis Hopper. Walken zit achter de zoon van Hopper aan, hij weet dat Hopper weet waar zijn zoon is, Hopper weet dat Walken dit weet maar weigert het te zeggen. Walken houdt eerst een verhaal waarin hij hoog opgeeft over Sicilianen, Hopper weet dat hij eraan gaat en besluit te gaan in stijl. Briljante dialoog, briljant acteerwerk. Waarschuwing: behoorlijk geweldadig en behoorlijk grof.

woensdag 26 mei 2010

Diva

Foto: Flickr, by Globovision
Er schijnt een spitsenstrijd gaande te zijn bij Oranje: wie moet er op het WK in de punt van de aanval spelen? Veel mensen willen hier van Persie zien. Ik niet: ik heb het niet zo op van Persie. Mijn bezwaren zijn deels karakterologisch van aard: ik vind van Persie veel te tevreden met zichzelf. Van Persie is het schoolvoorbeeld van de nieuwste generatie voetballers: jongens die zichzelf in de eerste plaats als sterren zien. Drogba is er ook zo een: altijd weet hij waar de camera's staan. En dan dat gemekker over de 'grote vier', het lijkt de brugklas wel.

Dat van Persie hiernaast een geweldige voetballer is, wil ik niet ontkennen. Daarom ook een voetbaltechnisch argument: die hang naar grootsheid, het dwepen met talent, dat kan ons de kop gaan kosten. Stel je voor: achtste finale, vijf minuten voor tijd staat Nederland 1-0 achter. Van Persie krijgt de bal op de rand van de zestien, er is een gaatje, wat gaat hij doen? Eerst neemt hij de bal aan, op zijn eigen fluwele wijze. Hij kapt, hij draait. Heeft de camera het gezien? Is er iemand van de grote vier in de buurt om iets briljants mee op te zetten? Waar is de camera? Wat een moment, hier is hij voor geboren, de dramatiek, de heroiek, sliding, verdediger, weg bal, weg kans, weg WK.

Zelfde situatie, maar nu met Klaas Jan Huntelaar. Hij krijgt de bal op de rand van de zestien, gaatje, hij schiet: goal. 1-1. Nederland wordt wereldkampioen. Een spits moet scoren. Als je Klaas Jan tijdens het boodschappen doen opeens een bal naar zijn hoofd gooit, midden in een volle Albert Heijn, knalt hij hem zonder met zijn ogen te knipperen zo de magazijnruimte binnen, tussen de stellingen door, rakelings langs de meisjes van de kaas. Puur instinct: hij kan er niets aan doen. Klaas Jan geeft niets om camera's of status. Hij wil alleen maar die bal in een goal schieten. Vroeg of laat, hard of zacht, mooi of lelijk, een volley of een intikker, het hele wezen van Klaas Jan is alleen maar gericht op scoren. Laat je Klaas Jan midden in de nacht los in een bos, staat hij binnen een minuut keihard dennenappels in het dichtsbijzijnde konijnenhol te rossen.

We hebben geen spitsenstrijd, want we hebben maar één echte spits. En een talentvolle Diva, en daar hebben we twee vleugels voor.

dinsdag 25 mei 2010

Vitriool

Mark Twain (Samuel Langhorne Clemens) is de schrijver van onder anderen Tom Sawyer en Huckleberry Finn, prachtige boeken over leven aan de Mississippi halvewege de negentiende eeuw. Hij heeft ook memoires geschreven, maar die mochten pas 100 jaar na zijn dood gepubliceerd worden. Die honderd jaar zijn komende november verstreken. Het vermoeden is, dat Clemens niemand 'voor het hoofd wilde stoten', en hij 100 jaar wel als een aardige marge inschatte om dit te voorkomen. Twain kiepert in zijn memoires wellicht 'een paar bussen vitriool' uit over deze en gene.

100 jaar! Wat een zelfbeheersing. We kunnen het ons nauwelijks voorstellen, met twitter en Geenstijl altijd onder handbereik, immer bereid om ons zuur onmiddellijk na oprisping op te nemen. Laten we Mark Twain uitroepen tot beschermhoeder van de zelfbeheersing: iedereen die boos is en het net opvliegt om iemand verrot te schelden, moet voortaan eerst een hoofdstuk van Tom Sawyer lezen. Is hij dan nog steeds boos, dan is het vrij spel, zo niet, is het weer een virtuele galbui minder.

maandag 24 mei 2010

Karel, Adje en Kees

Voor wie hem nog niet gezien heeft, hieronder het komisch hoogtepunt van het jaar: Rita Verdonk die zichzelf persifleert. Er zitten vele prachtige scenes in deze video: de overvaller met het gigantische mes, en dat hij daarna uitgebreid van een hapje en een glas sherry gaat genieten 'terwijl de eigenaar die zijn bezit verdedigt in de cel komt', de watertrappelende mensen in het zwembad wie 'het water tot de lippen staat', maar voor mij is het hoogtepunt toch wel wanneer Rita Verdonk haar crew aan ons voor gaat stellen: Adje, onze financiele man, Karel de arts en Kees de politieman. Het brengt me vele jaren terug: Sesamstraat! Adje maakt de sommetjes voor Nederland, Karel plakt een pleister op je zere knie en Kees blaast op zijn fluitje, als er een Marokkaan over de schreef gaat!

Als het aan kinderen van een jaar of vijf zou liggen, denk ik dat Rita een hele goede kans zou maken.

zondag 23 mei 2010

Komkommers

Ok, iedereen zal het ondertussen wel gelezen hebben, maar voor de zekerheid: ze zijn in Nijmegen gestopt met het zoeken naar die krokodil.

Jammer.

De kans dat er een krokodil in de vijver van het Steve Bikoplein zit, wordt als klein ingeschat. Wel blijven de hekken bij de 'waterdoorgangen' nog staan, om te voorkomen dat de krokodil, die er dus waarschijnlijk niet is, toch zou kunnen ontsnappen.

Wat moet het fantastisch zijn geweest om vandaag in de vijver van het Steve Bikoplein naar een krokodil te zoeken. Ze hebben sonar gebruikt: hoor je ineens Tik Tak Tik Tak, is het die krokodil uit Peter Pan, met die ingeslikte wekker. Is kapitein Haak naar het Steve Bikoplein gevlucht, maar de krok is hem gewoon achterna gekomen.

Kleine troost: de ontsnapte kalkoengier vliegt nog steeds rond, inpakken dus die netten en door naar Friesland!

zaterdag 22 mei 2010

Machine

Foto: Flickr, by mansionwb
Als ik Nietzsche lees, krijg ik vaak een aandrang om de straat op te gaan en zijn blijde woord te verspreiden. Aangezien ik begrijp dat niet iedereen hier even goed op zou kunnen reageren, is een blog als deze een goed substituut. Wat bijvoorbeeld te denken van de volgende passage:

'People are like piles of charcoal (houtskool) in the woods. Only when young people have stopped glowing, and carbonised, as charcoal does, do they become useful. As long as they smoulder and smoke they are perhaps more interesting, but useless, and all too often troublesome. Mankind unsparingly uses every individual as material to heat its great machines; but what good are the machines when all individuals (that is, mankind) serve only to keep them going? Machines that are their own end - is that the humana commedia?'

Nietzsche, Human, all too Human (Menschliches, Allzumenschliches) - 585.

Wie krijgt hier nu niet de onaanvechtbare aandrang van om altijd een brandend en rokend houtskooltje te blijven, en nooit te carboniseren: want dan wordt je nuttig, en stoppen ze je in de grote machine, een machine die nota bene vooral zichzelf in beweging houdt.

Passages als deze maken ook duidelijk waarom het idioot is Nietzsche in verband te brengen met het fascisme: alles wat hij schrijft is doordrenkt van een grote waarde voor het individu en een diepe afkeer van 'de staat', de 'coldest of all cold monsters'. Als fascisten ergens niet van houden, is het van houtskooltjes die willen blijven branden, en geen boodschap hebben aan de grote machine:

'In nationalism, men hate and envy the outstanding individuals who develop on their own and are not willing to let themselves be placed into rank and file for the purpose of a mass action.'

Idem - 480

Als ze in de jaren dertig van de vorige eeuw Nietzsche wat beter gelezen hadden, hadden ze waarschijnlijk wel een andere filosoof voor hun fascistische karretje gespannen.

vrijdag 21 mei 2010

Ladder

Als ik uit mijn raam kijk, zie ik een oude man die op een ladder staat. Hij balanceert zo’n vijf meter boven de grond, hij probeert een touwtje om een boomstam te knopen. Ik ken deze man, ik heb hem vaak gezien, soms gesproken. Drie keer heb ik ambulancebroeders hem op een brancard uit zijn huis zien tillen. Dan was hij twee maanden afwezig, en dan kwam hij weer terug. Hij heeft meerdere hartinfarcten gehad, maar hij rookt nog steeds.

Waarom staat een man die meerdere hartinfarcten heeft gehad vijf meter boven de grond op een ladder te schommelen? Omdat het Nederlands elftal over een paar weken zijn eerste wedstrijd op het WK speelt, tegen Denemarken. Het hele plein voor mijn raam is overhangen met oranje slingers, ze lopen van de tweede verdieping van de flat aan de ene kant, over het plein, naar lantaarnpalen en bomen aan de andere kant. Het is een feestelijk gezicht. De mannen klimmen op ladders, sjouwen met slingers en wijzen heen en weer op een manier die routine verraad: ze hebben dit eerder gedaan. Als er vaker toernooien zouden zijn, zouden ze er bij wijze van spreken hun vak van kunnen maken.

De Duitse herder van de buren van de man met meerdere infarcten heeft de tijd van zijn leven. Hij springt heen en weer, likt handen, kwispelt. Mensen op straat, gedoe, gezelligheid: honden zijn er dol op. De kat van de onderburen daarentegen, denkt er het hare van. Ze heeft zich verscholen onder een auto en tuurt achterdochtig naar de ladders en de mannen. Misschien denkt ze wel: hebben jullie dit twee jaar geleden ook al niet gedaan? En moesten jullie toen niet na twee weken weer die ladders op, om alles weer naar beneden te halen, omdat jullie elftal uitgeschakeld werd door een stel Russen? En jullie spelers als zoutzakken over het veld liepen?

De kat en de hond: conservatisme, achterdocht, eigengereidheid tegenover enthousiasme, gemeenschapszin, tot op het krankzinnige positivisme. Zou je het aan die herder vragen, dan zou hij de kansen van Nederland wel hoog inschatten. We doen toch ons best? Laten we hopen dat hij gelijk heeft, al is het alleen maar om het moment uit te stellen dat die oude man weer op die ladder gaat klimmen, met de pest in zijn lijf omdat Nederland in de kwartfinale door strafschoppen van Argentinië verloren heeft.

donderdag 20 mei 2010

Zelfvertrouwen

Het is altijd fijn om een hypothese bevestigd te zien. Eerder schreef ik al dat de les van 2010 is: wil je scoren als man, tuur af en toe naar je kind. Woensdagmiddag vertrokken de spelers van het Nederlands elftal naar een trainingskamp in Oostenrijk, en wat viel er op aan de beelden van onze jongens op Schiphol: er was geen voetballer zonder minstens één kind op zijn schouders. Vergeet bling-bling, vergeet tatoeages, vergeet de nieuwste snufjes op de I-phone: het kind is het nieuwe statussymbool. Of zouden die jonge mannen aan het vaderen zijn, en moesten ze toevallig ook nog op trainingskamp? Een wilde gok: geen van die gasten heeft zoveel contact met zijn kinderen, als op het moment dat hij zijn collega's onder ogen komt. Thuis mag het vrouwtje weer aan de slag, maar als de camera's draaien zitten ze ineens op de schouders van papa.

'Hoeveel heb jij er nou?' 'Dit is mijn derde.'

En eerlijk is eerlijk: de voetballers waren in dit geval ver 'ahead of the crowd'. Op het EK in 2008, toen Wouter Bos en Camiel Eurlings er nog niet over piekerden 'meer tijd aan hun kinderen te gaan besteden', liepen ze al als trotse pauwen met hun kroost over het voetbalveld. Laten we hopen dat er van de vier vrouwen van onze voorhoedespelers minstens drie zwanger zijn: het zelfvertrouwen dat dit oplevert zal ons wereldkampioen maken.

zondag 16 mei 2010

Drogreden

A human interest story is a feature story that discusses a person or people in an interactive and/or emotional way. It presents people and their problems, concerns, or achievements in a way that brings about interest or sympathy in the reader or viewer. (Wikipedia)

De meeste kranten hadden dit niet mogen afdrukken, maar de Telegraaf wel, want die doen in human interest, aldus die maffe Jan Dijkgraaf afgelopen vrijdag bij Pauw en Witteman. Afgezien van het feit dat het 'de meeste niet, maar zij wel' argument op zichzelf al een slecht argument is (de meeste mensen mogen niet moorden, maar Pietje wel, want die doet in moorden), lijkt human interest me in dit geval geval wel het eufemisme van de week. De meeste kranten hadden dit niet mogen afdrukken, maar de Telegraaf wel, want die doen in sensatiebelust en ranzig leedvermaak, dat was dichter in de buurt gekomen.

Tweede argument dat Dijkgraaf gebruikte was: 'eigenlijk was het de schuld van het ambassadepersoneel, die hadden dat jongetje tegen die journaliste moeten beschermen.' Oftewel: eigenlijk is het de schuld van de politie, die hadden dat oude vrouwtje tegen mijn client moeten beschermen. Geen geweldig advocaat aan verloren gegaan. Maar misschien had hij het ook wel iets te druk gehad met zijn neus in de vuilniszakken van Pechtold te duwen, om nog iets fatsoenlijks te verzinnen.

Over dat geneus in vuilniszakken zei hij trouwens:

'Ze mogen ook in mijn vuilnisbak komen kijken. Als er niks te verbergen is, is er niks aan de hand. En als er wel wat te verbergen is, dan is er wat aan de hand en mag het publiek dat weten'

Alsof er geen dingen zijn die je wilt verbergen, die niets met publiek belang te maken hebben. Jan Dijkgraaf: de wandelende drogreden.

vrijdag 14 mei 2010

Moedig

De Libris Literatuurprijs ging afgelopen maandag verrassend naar Bernard Dewulf, de schetsjes over zijn familieleven werden door de jury een 'stilistisch kroonjuweel' genoemd. Ook werd hij geprezen omdat hij van 'het allergewoonste literatuur durft te maken'.

Ik weet het niet. Kinderen die een boterham met hagelslag eten, gemijmer over het feit dat ze minder buiten spelen dan vroeger, is dit nu literatuur? Waren deze schetsjes door een vrouw geschreven, dan vraag ik me af of de jury zo positief was geweest. Typisch gebabbel van een vrouwtje over haar super speciale kindertjes, zou er dan waarschijnlijk gedacht zijn, 'keukentafel-lectuur', aardig voor de Libelle.

Het is als de move van Wouter Bos: als hij het doet is het moedig, had een vrouw het gedaan dan was het zwak geweest. We kunnen nu al de les uit 2010 trekken: wil je scoren als man, ga zitten aan de keukentafel en tuur af en toe wat naar je kinderen.

Succes verzekerd.

zondag 9 mei 2010

Succesvol


Ok, het was misschien niet zo heel erg handig wat Jan Vertonghen tijdens de huldiging van Ajax tot twee keer toe zong, maar het hoeft niet alleen maar negatief bedoeld te zijn: de kakkerlak is een bijzonder succesvol beestje. Er zijn kakkerlakachtige fossielen gevonden van zo'n 300 miljoen jaar geleden en de kans is groot dat ze over 300 miljoen jaar nog steeds rondkruipen, iets wat van de Belgen niet te verwachten valt. Ze kunnen lopen en vliegen, ze kunnen veertig dagen zonder eten en ze hebben een bijzonder snelle voortplanting, dat laatste schrijf ik Jan Vertonghen om de één of andere reden ook niet toe: traag zaad, denk je toch, als je hem achterin met die bal ziet hannesen.

Verder onderbouwt onderstaande video een stelling die ik wel eens eerder verdedigd heb: je moet een voetballer eigenlijk gewoon nooit een microfoon in zijn handen duwen. Op zijn best komen er cliché's uit, op zijn slechtst dazen ze in één keer door alle fatsoensnormen naar een terrein waar zelfs Geert Wilders zich nog niet durft te wagen. Lekker laten voetballen, Jan Vertonghen, en microfoons voortaan maar uit zijn buurt houden.

vrijdag 7 mei 2010

Jaren vijftig

In de krant wordt al over hem geschreven zonder nadere toelichting: De Damschreeuwer heeft er spijt van. Had ik in dat nieuwe flutprogramma van BNN gezeten, De Bubbel, een programma in het kader van 'hou Patrick Lodiers aan het werk anders gaat hij gekke dingen doen', waarin mensen een week van het nieuws worden afgesloten, en ze hadden aan me gevraagd: 'wat is een damschreeuwer', dan had ik waarschijnlijk aan een jongetje gedacht dat ingespannen een potje aan het dammen is, om, wanneer zijn broer zijn dam afpakt, keihard te schreeuwen:

'Blijf van mijn dam af, lul!'

Ach ja, onschuldige herinneringen aan een Nederland dat nauwelijks meer bestaat. Dammen doen we niet meer, dat kost maar moeite, we schreeuwen alleen nog maar, of we rennen hard weg. God, wat mis ik de jaren vijftig.

dinsdag 4 mei 2010

Eerbetoon

Afgelopen zondag heeft voetbalclub AFC Ajax een welhaast goddelijke status gekregen. Over het hele land klonk gejuich, omdat Ajax geen kampioen werd. Supporters van AZ, Utrecht, Feyenoord waren als een kind zo blij, terwijl hun club van Ajax helemaal niets meer te vrezen had. Maar dit ging dan ook niet om voetbal: dit ging om iets groters.

Wanneer iemand vroeger alleen maar zieke kinderen kreeg, zijn oogst mislukte en zijn vrouw in de sloot verdronk, zei hij: God heeft een hekel aan me. Enkele eeuwen later, toen God overleden was verklaard, zei iemand, wanneer hij vroeg van school af was geschopt, geen fatsoenlijke baan kon vinden en in de gevangenis belandde: Het is allemaal de schuld van de Hoge Heren in Den Haag. Wanneer iemand vandaag zijn breedbeeldtelevisie weer in moet leveren omdat hij hem niet kan afbetalen, zijn kinderen ADHD hebben, zijn baas hem een sukkel vindt en zijn vrouw het met de buurman doet, zegt hij: Het is allemaal de schuld van Ajax.

Wat een eerbetoon.

maandag 3 mei 2010

Gefopt

Alsof het al niet erg genoeg is dat een fantasieloos elftal uit een Oosthoek kampioen is geworden, deelde Blaise N'Kufo ook nog eens de genadeklap uit: die 'N', die hoef je dus helemaal niet uit te spreken, verklapte de Afrikaanse Zwitser of Zwitserse Afrikaan tegen een verslaggever van Studio Sport.

Potverdomme.

Grijnzend stapt ie in het vliegtuig naar Canada, met een Nederlandse landstitel op zak en in de wetenschap dat hij een miljoen mensen zeven jaar lang NNN'Kufo heeft laten zeggen, om op de aller, allerlaatste dag pas te verklappen dat dat helemaal niet hoeft.

Wat een tijdsverspilling.