woensdag 23 november 2011

Ontspannen

Foto: flickr, by Krysthopher Woods
Laten we eerlijk zijn: het kijken van een voetbalwedstrijd is geen ontspannende bezigheid.   
  Het kijken van een wedstrijd van Ajax is daarvan nog eens de overtreffende trap. Maar het kijken van een voetbalwedstrijd van Ajax met een half debiele Fransman aan de montageknoppen die vier keer in slow-motion laat zien hoe een lelijke voetballer vol ongeloof zijn hoofd schudt omdat hij weer is afgetroefd door Jan Vertonghen, de man die in de Eredivisie nog geen kleuter bij een koektrommel weg kan houden, terwijl de schreeuwende commentator zit te roepen dat het allemaal reuze spannend is wat er in real time gebeurt, dat is geen overspannenheid meer, dat is regelrechte waanzin.
  Wat is er mis met die Fransen? Wat gaat er om in het hoofd van zo'n man? 'Laat die wedstrijd maar even zitten, ik gooi er gewoon nog een vijfde slo-mo tegenaan van wegspattende zweetdruppels die landen op een graspol, daar zitten de kijkers waarschijnlijk echt op te wachten'?
  Is het een soort zieke pesterij, krijgen we in Nederland een ander beeld dan in Frankrijk? Liggen ze daar helemaal dubbel in de montagekamer als ze tegen elkaar zeggen: 'zullen we het doen, gewoon nog een zesde keer? En dan nog een keer dat hoofd van Gomis, dan worden ze helemaal gek. Dat zal ze leren om mayonaise mee te nemen naar onze restaurants!'
 
  Het is een vorm van marteling met een wreed randje: net zoals de hond al in elkaar krimpt als hij zijn wrede baasje met de riem hoort rammelen, zo vliegt je bloeddruk omhoog als er na een niet bijzonder boeiende actie een eerste herhaling komt. Want je weet dat het daar niet bij blijft. Je kan naar de keuken gaan, koffie zetten, het laten doordruppelen, suiker erbij en als je terug bent dan is die helse herhaling nog steeds bezig, want we hebben het nog niet uit een hoek van vijfendertig graden gezien vanaf de noordzijde van het stadion. En ondertussen voetballen ze gewoon lekker door, maar dat zie je dus niet. Je zit alleen maar als een soort neuroot tegen de televisie te bleren dat ze helemaal gestoord zijn geworden in dat stokbroden en warme kaasjes gesticht, dat helse oord waar ze denken dat een voetbalwedstrijd creatief benaderd moet worden.
  God, behoed ons voor de creatieven, ging er gisteren meerdere keren door me heen. En nog iets anders, iets wat ik bijna niet durf te zeggen: ik ging een beetje, een heel klein beetje verlangen naar SBS 6, Jan Joost van Gangelen en Hans Kraay Jr.
  Dat zal ik die knoflookvreters nooit vergeven en dat ze nooit meer de regie van een voetbalwedstrijd mogen doen, lijkt me dan ook een veel te milde straf. Het hoofd van Hans Kraay Jr, zeven weken lang op alle Franse zenders, in slow-motion, op het moment dat Johan Derksen een vervelende opmerking over zijn vader maakt. En dan zijn we nog mild.

maandag 21 november 2011

Praten

Foto: flickr, by marttj
'We staan hier op het tochtige dek van de Amsterdam Arena met het clubicoon van Ajax: Johan Cruijff. Johan, is het waar dat je Edgar Davids racistisch hebt bejegend?'
 - Edward die wil pim-pam-petten, maar ik ben dus de Kerstman niet. Ik stel het belang van Ajax voorop. Hoe dat precies geregeld moet worden, daar ben ik dus niet voor. Ik hoef geen clubjas aan, maar ik gebruik mijn hele hersenhelft en die anderen die weten niet wat links en rechts is.

'Dank je wel Johan. Daar komt Steven ten Have al aan. Steven, heb je even?'
 - Dag Joep.
'Steven, waarom hebben jullie een bijl in de rug van Johan Cruijff geslagen in de vorm van Louis van Gaal?'
  - Ik proef onrust in je vraag, Joep. Nu moeten we juist rustig blijven, in het belang van Ajax. Er zijn dingen gebeurd en er gaan dingen gebeuren, dit in het kader van reorganisatiestructuren die op een goede manier ingevuld moeten worden, wat betekent dat ze van beide kanten ingekaderd moeten worden in wederzijds welbevinden, zonder dat emotie de boventoon voert. Ook zullen er belangen opzij geschoven moeten worden en moeten de neuzen dezelfde kant op worden geduwd, terwijl eventuele spanningen op een constructieve wijze geidentificeerd en langs een geleidelijke weg gede-escaleerd moeten worden, ook met het oog op eventuele conflictbestrijding die de kop op kan steken als ons gezamelijke doel niet meer helemaal helder is.

'Dank je wel Steven. Daar zie ik Danny Blind ook aankomen. Helaas, hij glijdt net op tijd op z'n zijde over het gladde parkeerdek onder de reling door. Die zijn we kwijt. Frank de Boer loopt nog wel onze kant op, hij tuurt naar de grond en lijkt ons nauwelijks te zien. Frank, zoek je iets?
 - Ik zoek een spits, een verdediger die ingrijpt en een keeper die ballen tegenhoudt. Heb jij ze ergens gezien?

'Die begint ook een beetje de weg kwijt te raken. Misschien kan Marjan Olfers ons iets vertellen. Marjan, hoe staat Ajax ervoor?'
- Ajax, wat is dat?

'Dank je wel Marjan. Het parkeerdek is nu vrijwel leeg, ik zie alleen nog een man die op een betonnen blok met zijn hoofd op zijn vuist zit na te denken. Verdomd, het is Dennis Bergkamp. Dennis, wat doe jij hier nog in je eentje op dit eenzame parkeerdek?

zondag 13 november 2011

Kloon

Foto: flickr, by mharrsch
Bent u vandaag voor het eerst op dit blog? Gefeliciteerd! U bent de duizendste bezoeker. Tenzij iemand u net voor is geweest natuurlijk. Gisteren stond de teller op 999 absoluut unieke bezoekers. Duizend bezoekers in bijna twee jaar, dat is niet echt om over naar huis te schrijven. Aan de andere kant heeft dit blog wel trouwe bezoekers: de 999 bezoekers waren gisteren tezamen 4.134 keer langsgekomen, een groot deel van de lezersschare van dit blog bestaat uit vaste klanten.
  Nog een paar fun facts betreffende deze jubileumdag: hoewel het overgrote deel van de bezoekers natuurlijk uit Nederland komt, zijn er maar liefst 29 bezoeken uit Brazilie geweest, waarvan 26 uit Pelotas en 3 uit Rio Grande. Andere landen die van de partij zijn: onder andere Iran (1x), Saudi Arabie (2x), Roemenie (2x) en Rusland (9x). Binnen Nederland (3.812 bezoeken) staat Den Bosch (1.484) fier aan kop, gevolgd door Amsterdam (133) en Tilburg (98). Enkelvoudige bezoeken zijn onder meer te melden van Huizen, Pijnacker en Goirle, als ook Geleen, Drunen en Honselersdijk.
  Wat betreft de inkomsten is er weinig goed nieuws, die zijn vooralsnog 10 Euro 61, wat mijn inkomsten op ongeveer 0,05 Eurocent per post brengt, wat met een geschatte posttijd van 15 minuten een salaris van 0,20 Eurocent per uur oplevert.
  Wat is mijn plan om dit omhoog te schroeven? Gezien de bedrijfsresultaten van de afgelopen twee jaar is er één methode zeer succesvol gebleken in het vertienvoudigen van de dagelijkse bezoekersaantallen: kritiek op de favoriete voetballer van een eredivisieclub. Daar gaat ie dus: Douglas mag dan wel Nederlander zijn geworden, hij heeft nog steeds de inspeelpass van een natte dweil, hij is even geconcentreerd als een ADHD'er in een discotheek, hij heeft de zelfbeheersing van een doorgesnoven Mike Tyson en hij ziet eruit als één van die robots uit 'Attack of the Clones', de slechtste Star Wars film die ooit is gemaakt.
  Laat het geld maar komen!

donderdag 10 november 2011

Louis van Gaal

Foto: flickr, bij AlBakker
Ik stond op een receptie met een glas rode wijn in mijn hand en ik had twee problemen. Eén: ik had geen pak aan. Twee: ik was geen goede kennis van Alexander Rinnooy Kan. Eigenlijk had ik helemaal niet op die receptie moeten zijn, eigenlijk had ik achter een computer een stukje moeten zitten tikken, maar daar had de NS in zijn onnavolgbare wegen 's-ochtends vroeg een stokje voor gestoken.
  Ik had mijn afspraak vroeg in de ochtend in Barbizon Palace Hotel met een Engelse hoogleraar gemist en had daarom 's-middags de tram genomen naar het Concertgebouw, waar de hoogleraar dit jaar de Anatomische Les verzorgde. In de tram vanaf station Amstel had ik het gevoel dat ik door Blauwe Maandagen reed, toen ik aankwam bij het Concertgebouw begon ik me meer de hoofdpersoon uit Figuranten te voelen. Ik had geen kaartje voor de Les, maar ik werd gered door een man die 'dit is natuurlijk totaal illegaal', me zowel een kaart voor de Les als de receptie na afloop toestak. Tijdens de Les maakte ik driftig aantekeningen, hierna was het idee dat ik de hoogleraar op de receptie even aan zou schieten om haar nog wat vragen te stellen.

  Na drie keer het Concertgebouw rond gelopen te zijn kwam ik erachter dat de receptie boven was. Dat had ik natuurlijk kunnen bedenken: downstairs stroomde het gepeupel het Museumplein op, terwijl er upstairs zaken werd gedaan.
  Ik speurde de receptie af en vond de hoogleraar, geflankeerd door haar man en Alexander Rinnooy Kan, in gesprek met een wisselend groepje mannen in pak. Af en toe introduceerde Rinnooy Kan een nieuwe vriend, kennis of zakenrelatie aan de hoogleraar die zich dan in het groepje aan mocht sluiten.
  In een column vertelde Nico Dijkshoorn laatst waarom hij zich nooit meer bij een vereniging aan meldt: hij is als de dood dat hij kantinediensten moet draaien. En dat er dan iemand komt zeuren dat de kroket koud is, en hoe je daar dan op moet reageren. Een vriend raadde hem het volgende aan: 'vraag je altijd af hoe Louis van Gaal het zou doen.' Die zou natuurlijk zeggen: 'wat suggereer jij nou eigenlijk met je kroket', etc.
  Ik had het idee dat ik me in een soortgelijke situatie bevond als Nico Dijkshoorn met zijn koude kroket.
  Wat zou Louis van Gaal doen? Zou die van een afstandje een beetje schaapachtig naar zo'n hoogleraar gaan zitten loeren, zichzelf vervloekend dat hij geen vriendje is van Alexander Rinnooy Kan? Het was tijd voor een staaltje method acting. Ik wurmde me tussen twee pakken, luisterde even waar het gesprek over ging, wachtte op de eerste stilte en verkondigde met grote stelligheid hoe het eigenlijk in elkaar zat. Rinnooy Kan trok zijn wenkbrauwen op, de kring werd iets breder en een half uur later had ik een paar citaten in mijn zak. Louis van Gaal zou trots op me zijn geweest.

woensdag 2 november 2011

Stapelgek

Foto: flickr, by stargardener 
Een kleine tien jaar geleden deed ik tijdens een wetenschappelijke stage onderzoek naar de rol van de mu-opioid receptor bij verslaving. Hiervoor moest ik speciaal geprepareerde muizen inspuiten met cocaine en vervolgens kijken of dit invloed had op bepaalde handelingen van die beesten. Hiervoor was ik weken bezig met het maken van een plannetje, het opzetten van het experiment en het preparen van de muizen. Vervolgens werden deze muizen ingespoten met cocaine en bekeek mijn stage-begeleider in haar eentje, in een afgesloten ruimte hoe het experiment verliep  voerde ik zelf, onder begeleiding, de experimenten uit.
  Ik had geloof ik geen heel groot talent voor de wetenschap, maar ik heb gedurende die tien weken wel iets geleerd. Bijvoorbeeld dat het mu-opioid receptor systeem inderdaad een rol speelt bij verslaving, maar ook iets over de aard van de wetenschapper.
  De wetenschapper is sceptisch, laconiek, nuchter en heeft één hoofdregel: eerst zien, dan geloven. Als ik inderdaad niet bij mijn eigen experimenten aanwezig was geweest, zou ik veel opgetrokken wenkbrauwen hebben geoogst. Had ik op het instituut gezegd dat mijn stage-begeleider dat liever in haar eentje deed, dan was het rond gaan zingen alsof er op een voetbalclub een trainer rondliep die zijn pupillen nooit met een bal liet trainen.
 
  Het idee dat je een experiment opzet, vragen bedenkt, snoepjes uitzoekt voor je proefpersonen maar vervolgens niet even een kijkje wilt nemen op de school waar dit experiment uitgevoerd gaat worden, is een waanzinnig idee. Je zou moeten willen weten hoe het gebouw eruit ziet, je wilt de leerkrachten spreken, je wilt weten met wat voor kinderen je te maken hebt, je wilt de omstandigheden zien waaronder die lijsten worden ingevuld.
  Als je hier geen behoefte aan hebt, ben je blijkbaar niet bijzonder in de waarheid geinteresseerd. Wordt een dergelijke gang van zaken binnen een onderzoeksveld jarenlang getolereerd, dat is het veld structureel blijkbaar niet bijzonder kritisch ingesteld. Op de voetbalclub zou de trainer zonder bal het misschien een weekje vol houden, voordat er een paar ouders of een bestuurslid op de stoep staat met de vraag of er ondertussen toch niet echt eens wat op goal geschoten moet worden.

  Dit leidt dan ook tot mijn stelling: menswetenschappers zijn gemankeerde romanschrijvers zonder wetenschappelijk verstand. Wil ik deze stelling onderbouwen, dan moet ik een paar jaar lang menswetenschappers gaan observeren, opschrijven wat ze zeggen, hun gedrag en uitspraken vergelijken met proefpersonen die geen menswetenschapper zijn.
  Gelukkig kwam ik Diederik Stapel tegen die een oplossing voor me had: ik hoefde alleen maar wat vragenlijsten in zijn auto te leggen en dan kwam het helemaal goed.
  Ik had Stapel net aan de lijn en wat blijkt: mijn hypothese is bevestigd! Menswetenschappers zijn inderdaad gemankeerde romanschrijvers zonder wetenschappelijk benul, het is nu voor eens en altijd wetenschappelijk aangetoond. Informatie over tijd en locatie van mijn promotie volgen zo snel mogelijk.