donderdag 11 april 2013

De hondenfotograaf

Foto: flickr, by Joe Shlabotnik
De hondenfotograaf was een Amsterdammer. Hij was via omwegen die hem zelf waarschijnlijk ook niet meer helemaal helder voor de geest stonden, aanbeland op een stukje plastic in een Brabantse dierenwinkel. Daar maakte hij foto's van honden. Soms met de baasjes, soms zonder de baasjes. Voor de honden die niet wilden luisteren had hij een trucje. Die fixeerde hij eerst op een balletje. Het waren altijd de onwilligen die de lokroep van een balletje niet konden weerstaan. Het balletje had een piepje. Hij kneep erin en hield het hoog boven zijn hoofd. Hij zat op zijn knieën met zijn toestel in de ene hand en het balletje in de andere. Als hij piepte, stopte de onwilligen hun gewriemel, altijd, ze konden er niets aan doen.
  Geen jager die weerstand kan bieden aan een prooi.
  Nog zaten ze niet helemaal stil, ze bogen hun kop van links naar rechts, spanden hun spieren alvast. En dan deed hij de truc. Razendsnel gooide hij het balletje over zijn hoofd achterwaarts de winkel in.
  Een seconde was er verbijstering en in die seconde waren ze van hem. Na de seconde begonnen de minder slimmen verontwaardigd te blaffen, de slimmeren stoven om hem heen, de diepte van de winkel in. Maar wat er in de diepte gebeurde kon hem niet schelen, hij had al geklikt. Hij had het beest vastgelegd op zijn meest filosofische moment.