En dan naar huis

Foto: flickr, by JoyTek

Eén van de uitdagingen bij het schrijven van een tekst is om veel te zeggen op een zo toegankelijk mogelijke wijze. Niemand heeft zin om door bergen krulzinnen heen te ploegen waar bijna niets in wordt gezegd. Nederlands kampioen veel zeggen met weinig woorden is Remco Campert. Maar ook de onlangs overleden Lou Reed kon er wat van.
  Hij schijnt ook praktisch onluisterbare, barokke symfoniëen gecomponeerd te hebben, maar wat te denken van deze zinnen:

Just a perfect day
feed animals in the zoo
Then later
a movie, too, and then home

Hier zou melancholie-koning Remco Campert zich niet voor hoeven te schamen. De knock-out zit hem in de laatste zin. Dieren voederen in een dierentuin is al vrij melancholiek, daarna naar de film, dat wordt een beetje romantisch en dan, na al die opgebouwde spanning, wat gaan we doen? We gaan lekker naar huis, onder de dekens en slapen.
  Het is mooi geweest, die perfecte dag.
  Geen vuurwerk, geen grote klapper, maar iets dat nog veel meer ontroert: het gevoel dat je had als je als kind, na een uitputtende dag, in de auto van je vader op de achterbank in slaap viel. Het is een grote schrijver die het zo klein kan houden.

Deugdzaam

Foto: flickr, by Lukas Plewnia

Een ontwikkelingspsycholoog stelde onlangs in de Volkskrant dat Westerse Jihadisten voor de kick in Syrië gaan vechten. De jeugdige vrijheidsstrijders maken op die manier in de meest letterlijke zin van het woord van de nood (verveling) een deugd (idealisme). Het is een listig mechanisme dat je wel vaker ziet. Bij mensen met weinig geld bijvoorbeeld, waarbij de nood van de armoede wordt omgezet in de deugd van het leiden van een 'eerlijk bestaan'. En waarbij rijke mensen worden weggezet als egoïstische bladblazers die zich hautain in hun witte villa's opsluiten.
    Nederlands kampioen in deze morele trucage is de besnorde voetbalanalist Johan Derksen. Was hij een matige voetballer, dan was dat omdat hij liever in de kroeg hing en als een echte kerel achter de vrouwen aanzat. Heeft iemand kritiek op de belabberde boekjes die hij uitgeeft, dan houdt hij een tirade tegen snobistische grachtenpanduitgeverijen en slaat hij zich genoegzaam op de borst omdat hij weet wat het volk echt wil.
  Zelfs kritiek op zijn sterke verhalen over prostitué-bezoek weet de sluwe vos nog terug te kaatsen als moreel falen van zijn criticasters (alleen saaie lullen gaan naar een museum, een man die een beetje deugt gaat naar de hoeren). Hoe sterker de kritiek op zijn seksistische machismo, hoe meer Derksen opzwelt als het toonbeeld van mannelijke deugdzaamheid. Het is slechts wachten op zijn hemelvaart, waarna de studio van RTL 7 zal transformeren tot een pelgrimsoord voor zeer deugdzame, diep-religieuze voetbalsupporters die wereldwijd het gospel van Derksen verkondigen.

Nachtkusje

Foto: flickr, by longzijun

Het is gebeurd met Dick Advocaat. Je zag het in zijn ogen na de overwinning op SC Cambuur. De journalist stelde precies de verkeerde vragen. Hoe lang Dick nou al met voetballen bezig was? Hoe het toch kwam dat hij het nog steeds zo leuk vindt? En, de genadeslag, of hij de overwinning ging vieren met een bitterballetje.
  Volledig ontmanteld, gedegradeerd tot nationale knuffelbeer. Die gekke Dikkie Dick die nog steeds zo leuk langs de lijn loopt te hollen. Kijk eens hoe hij tekeergaat. De journalist kriebelde Dick nog net niet even onder zijn kinnetje:  'Wie is er dan een knappe voetbaltrainer? Wie is er dan een stoere jongen?' En Dick maar knorren van tevredenheid.

Maar Dick Advocaat is niet achterlijk, hij lachte dapper mee, hij probeerde het gesprek weer naar de wedstrijd te sturen. Kansloze missie. Het is wat we het liefste doen: mensen degraderen tot kleuters. Het geeft ons een veilig gevoel. Fractieleiders moeten tijdens een debat op een grote rode knop drukken en binnen een minuutje antwoorden. Het liefst zouden we ze een pak op de billen geven als ze niet netjes doen wat de bedoeling is.
  Het hele land veranderden in één grote aflevering van 'Ik hou van Holland', 24 uur per dag de sfeer van een kinderfeestje, we zouden er een moord voor doen.
  We hebben er nog maar een paar: stuurse mannen die zo wild om zich heen blijven slaan, dat ze nog niet zijn geïnfecteerd. Louis van Gaal, Gert-Jan Verbeek. Dappere strijders die vandaag weer een makker hebben zien vallen. Arme Dick, na al die jaren toch nog ingekapseld, ingezwachteld en in zijn wiegje gelegd.
  Op de gang klinkt het geluid van hakjes, getrippel dat steeds dichterbij komt. Dick staart naar het plafond, de klink gaat omlaag. Als hij het geluid van een springende hechting hoort, sluit hij zijn ogen, hij weet wat er komen gaat. Het nachtkusje van Linda de Mol.

Breinbrekers

Het jaarlijkse boek over Literatuur en Geneeskunde dat mede mogelijk gemaakt wordt via het VUmc richtte zich dit jaar op de hersenen. Op het symposium dat bij de boekpresentatie in het VUmc gehouden werd, droeg onder andere Mark Boog gedichten voor. Ook stuiterde er een arts de collegetrappen af om het boek in ontvangst te nemen.
  Na het symposium stortte het publiek zich massaal op de uitgestalde exemplaren en de drank. Een wat oudere man ging rond met bitterballen. 'Sommige mensen pakken een hele hand vol', vertrouwde de man ons toe, 'maar daar mag je dan niets van zeggen'.
 
Miquel Bulnes dronk een drankje mee, hij had zojuist de literaire lezing verzorgd waarin meerdere keren een Utrechtse Albert Heijn voorbijkwam waar ik zelf ook geregeld kwam. Bulnes is een microbioloog die soms een paar maanden vrij neemt om in een uitgestorven Spaanse bibliotheek een boek te schrijven, iets wat op zichzelf al weer een aardig uitgangspunt voor een roman zou kunnen vormen.
  Als auteur van één van de 27 essays in het boek mocht ik gratis drie exemplaren meenemen, het voelde alsof ik de boel oplichtte. Waarom? We kunnen ons voor die vraag tot de wetenschap richten, die ongetwijfeld zal beginnen over neurotransmitters, dopamine, serotonine. Machtig interessant, maar laten we de poëzie ook niet vergeten:

Wij zijn o.a. ons brein - Mark Boog

Wij zijn o.a. ons brein.
Ook zijn wij lichaam
in een bescheiden
strekke tijds

In de handelingen
opgetekend:
aanwijzingen
voor het een of ander.

Wij lijken soms
onfalsifieerbaar.
Maar we houden vol.
We ontkrachten ons.