dinsdag 24 juni 2014

Hoofd (2)

Eeuwig zonde dat Italië uit het toernooi ligt. Andrea Pirlo heeft met afstand het prettigste hoofd om naar te kijken. Eigenlijk is het jammer dat hij over dat voetbalveld moet rennen, ik zou graag anderhalf uur naar Pirlo kijken terwijl hij dagelijkse bezigheden verricht.
  Andrea Pirlo die in zijn Turijnse keuken (buiten klinkt het geschreeuw van voetballende straatjongens) staat te wachten tot zijn toast uit de broodrooster springt. Pirlo die in een marmeren badkamer voor een gebarsten spiegel zijn tanden staat te poetsen. Achter hem ligt een vrouw in een bad naar het plafond te staren.
 
  Introverte hoofden prikkelen de verbeelding. Het meest extraverte hoofd van het toernooi, dat van Luis Suárez, laat weinig aan de verbeelding over. Je hoeft geen groot psycho-analyticus te zijn om Luis Suárez te doorgronden.
  Maar waar denkt Pirlo aan? Die gegroefde kop, die verbeten, maar toch ook altijd een tikje melancholieke ogen. Graag stel ik me voor dat Pirlo in de rust een stukgelezen pocket van Luigi Pirandello doorbladert. Terwijl hij in de tweede helft achteloos een diepe bal op Balotelli weglegt, prevelt hij zachtjes: 'Le donne, come i sogni, non sono mai come tu le vorresti'.
  Thuis in Turijn stapt de vrouw voor de laatste keer uit haar bad, over een uur gaat de trein naar het zuiden. Als Pirlo thuiskomt, weet hij voordat hij de sleutel in het slot steekt, al dat hij haar nooit meer zal zien.

zaterdag 21 juni 2014

Vloek

De vloek werd opgeheven en met een schok werden we wakker. In een langdurig coma gesust door Spaanse robotjes hadden alleen de allersterksten van geest nog ergens een vage herinnering aan het feit dat voetbal ooit opwindend was. Dat er een tijd was dat voetbalwedstrijden niet praktisch stilstaand werden afgewerkt. Een complete generatie jongetjes is opgegroeid met het idee dat voetbal een spel is waarbij drie Spanjaarden vierhonderd keer de bal naar elkaar toespelen terwijl elf tegenstanders daarnaar staan te kijken.

  Eén-nul voor Spanje, dat was het mantra van de afgelopen zes jaar. Tachtig procent balbezit en dan een wk winnen door na de poule-fase vier keer met één-nul te winnen. Zelden heb ik met meer genoegen gekeken hoe een elftal aan stukken werd gescheurd. Nederland bleek slechts het voorproefje te zijn, de laaggeplaatste crimineel die je een paar keer op je bek slaat, voordat de Chilenen binnen komen om je echt de vernieling in te helpen.
  Alleen Iniesta, de hoge Tiki-Taka priester met het bleke duivelsgezicht, stribbelde tot het laatste moment nog tegen.
  De rest had allang de handdoek in de ring gegooid: overklast, overbluft, overlopen en overrompeld. Godzijdank krijgt voetbal zijn gezicht weer terug. In de lange bal van Blind op van Persie zit alles wat voetbal de moeite waard maakt en ik zou alle prachtige Tiki-Taka combinaties met liefde inruilen voor de explosie waarmee Robben eerst Ramos eruit liep en vervolgens Casillas liet grabbelen als een blinde bedelaar die ergens door de steeg een muntje hoort stuiteren.

vrijdag 20 juni 2014

Stoornis

Gisteren berichtte de Volkskrant over de vijftienjarige Joost die 'iPad-onderwijs' volgt op zijn gymnasium. Het probleem: Joost speelt alleen maar spelletjes op zijn iPad.
  Joost: 'Ik zag het als een uitlaatklep en ik werd er rustig van. Ik kon niet meer stoppen.' De bezorgde verslaggever: 'Ook als hij niet met het spelletje bezig is, zijn z'n gedachten daar, in die fantasiewereld.' Joost moet nu naar een autismecentrum, om te kijken of hij een 'sociale stoornis' heeft.
 De laatste twee jaar van mijn middelbare schooltijd werd het zogenoemde Dalton-onderwijs ingevoerd. Twee lesuren per dag mocht je zelf bepalen welk vak je in die uren deed. Soms ging ik tijdens de Dalton-uren gymnastiek volgen, in het specifiek het voetbal-onderwijs. Elke keer als ik voetbal-onderwijs volgde, viel het me op dat dezelfde jongens in de gymzaal ook voetbalonderwijs volgden. Ik had het sterke vermoeden dat deze jongens alle mogelijke Dalton-uren achter een bal aanrenden.
  Wanneer er geen Dalton-uren waren, zaten deze jongens waarschijnlijk in de les na te denken over hun volgende voetbal-onderwijs. Maar dankzij de psychologie hebben we nu een ontdekking gedaan: deze jongens voetbalden alleen maar omdat het een uitlaatklep voor ze was en ze er rustig van werden. Ik stel voor dat we alle jongens die alleen maar wilden voetballen zo snel mogelijk naar een autismecentrum sturen: de kans is levensgroot dat zij een sociale stoornis hebben.
 

vrijdag 13 juni 2014

Televiseren

Het WK is nog geen dag begonnen en ik kan het woord 'selesjao' al niet meer horen. Het volk juicht om de selesjao, de selesjao komt op stoom, gisteren heeft de selesjao op het strand een broodje gegeten. Door om de vier woorden quasi-achteloos het woordje sjelesjao te laten vallen probeert de verslaggever de indruk te wekken een insider te zijn, iemand die de Braziliaanse volksaard op zijn duimpje kent. Hij is dan weliswaar niet opgegroeid in een favela, maar hij heeft er wel twee uur doorheen gelopen en met echte Brazilianen gesproken. Die hebben hun ziel aan hem geopenbaard en hem verteld wat ze van de sjelesjao vinden.

  Nog twee weken verder en de verslaggevers zijn zo verbraziliaant, dat ze niet meer op het Hollandse woord voor vrije trap kunnen komen.
  'Trapsjano', roepen ze dan, 'trapsjano vrijano di Sneijdaro.' Ondertussen eten ze een broodje kip en houden ze met hun linker been een balletje hoog.
  In de medische wereld zie je het ook: mensen gaan doorschieten. Het mooist zijn verpleegkundigen die zich op latere leeftijd omscholen tot arts. Die gaan de arts in extremis uithangen. Zoals sommige allochtonen een vreemd soort vlekkeloos Nederlands spreken waardoor je onmiddellijk hoort dat het allochtonen zijn, zo gaan omgeschoolde verpleegkundigen een soort medische taal in extremis bezigen:  'hic est patiëntus occeruntus idiopathus pulmonalus fibrosus.'
  Dat zal een hoop laborum medicum opleveren, maar gelukkig kunnen we daarna naar de selesjao televiseren.

maandag 9 juni 2014

Hoofd

Alles wijst erop dat dit een zwaar WK gaat worden. En dan heb ik het niet over Chili en Spanje. Wat echt het uiterste van mij vraagt dit WK is het hoofd van Robin van Persie. Alles aan dit hoofd staat mij zo ontzettend tegen, dat wanneer het op de televisie verschijnt ik mij tot het uiterste moet vermannen om de tv aan te laten staan, in plaats van hem uit te zetten, het raam uit te gooien, drie trappen naar beneden te nemen, hem weer omhoog te sjouwen en hem nog een keer het raam uit te flikkeren.

 Het probleem met dit soort dingen is dat ze alleen maar erger worden. Wat eerst slechts een lichte irritatie is aan een houdinkje, met een beetje goede wil zou je het gezonde arrogantie kunnen noemen, groeit binnen enkele weken uit tot een aan obsessie grenzende waanzin. Ik begin het hoofd van Robin van Persie al te zien voordat het in beeld is. Van Gaal staat de groep toe te spreken en ik weet gewoon dat het hoofd ergens ontzettend irritant niet aan het luisteren is. Het hoofd trekt een beetje een welwillend gezicht, het laat zien best van goede wil te zijn, maar straalt in alles uit dat het hier eigenlijk niet zoveel mee te maken heeft en ver boven dit groepje ballentrappertjes verheven is. De camera zoomt uit en en daar staat het hoofd, precies zoals ik al wist dat het er zou staan. Dan knapt er dus iets.
  En dan is er ook nog het geluid dat uit het hoofd komt.
  Op zich kan ik me best voorstellen dat je jezelf een cool accentje aanmeet. Jongen van de straat uithangen enzo. Persoonlijk vind ik het een stuk stoerder als je gewoon stug als een doorgefokte heikneuter met twee biggetjes op zijn rug blijft praten, maar goed, Robin van Persie hangt graag de Marokkaan uit en dat is zijn goed recht.
  Het probleem is alleen dat hij de Marokkaan uithangt zoals hij de spits uithangt: half, een beetje zelfverzonnen, terend op zijn geweldige talent, in één woord: lui.
  Niemand zal ontkennen dat Robin van Persie een geweldige voetballer is. Maar wie blijft er tien jaar bij Arsenal de elegante en talentvolle voetballer uithangen die nooit wat wint? Een voetballer die graag de talentvolle en elegante voetballer uithangt en niet zo nodig van alles hoeft te winnen, omdat hij van zichzelf toch wel weet dat hij fantastisch is.
  Waar het van Persie chronisch aan ontbreekt is een minderwaardigheidscomplex. Zlatan Ibrahimovic: 95 kg gefrustreerd Joegoslavisch vlees dat de wereld nog steeds elke dag wil laten zien dat hij geen piepeltje is, maar een absolute eindbaas. Van Persie hoeft zichzelf niet zo nodig te bewijzen. Misschien, als hij er zin in heeft, legt hij straks tegen Australië wel even een balletje in de rechterkruising. Kado'tje voor het volk. Was van Persie maar echt een Marokkaan geweest, was hij maar opgegroeid in een getto-wijk en elke dag door zijn vader drie keer de trap afgegooid.
  Helaas: zijn vader was beeldend kunstenaar. Van Persie: 'Mijn vader deed alles voor mij. Hij gaf niet alleen zijn laatste geeltje, maar ook alle liefde en vertrouwen. Altijd.'
  En bedankt, vader van Persie. Kan ik weer een nieuwe tv kopen.

donderdag 5 juni 2014

Ondertussen in de studio (3)

'Beste Piet'
'Ja?'
'Hoe kom je eigenlijk steeds langs de beveiliging?'
'Voor jou een vraag, voor mij een weet.'
'Goed. Maar je bent dus weer aangeschoven. Zeg het eens.'
'Ik eis rectificatie.'
'Ga door.'
'Die hele Babi Pangang-kwestie berust op een justitiële blunder. Ik ben onschuldig.'
'De foto's spreken toch voor zich.'
'Er is nieuw bewijs opgedoken in mijn zaak.'
'En dat is?'
'Het blijkt dat ik helemaal niet bij die Chinees was op die bewuste dag. De politie vroeg destijds aan mij waar ik was. En ik heb toen gezegd: “Ik was bij Kees”. Kees is mijn buurman.'
'Je was bij Kees?'
'Ja. Maar dat is dus in het politierapport terecht gekomen als “Ik was bij de Chinees”.'
'Dat is wel heel erg slordig.'
'Ja, maar dat gebeurt dus wel vaker. Die hele Harderwijk-kwestie rond de weduwe Wittenberg heeft me wakker geschud.'
'En nu?'
'Nu ga ik het OM helemaal leegschudden voor schade-geld. Dat spreekt voor zich.'
'En die foto's dan?'
'Dat was dus foto-shop. Grapje van mijn buurman.'
'Buurman Kees?'
'Nee, buurman aan de andere kant. Zo'n smiechtige Chinees.'

woensdag 4 juni 2014

Ondertussen in de studio (2)

'Ha Piet, welkom terug in de studio. Wat kom je deze keer vertellen?'
'Ik kom me beschikbaar stellen. De tijd is er rijp voor.'
'Waarvoor is de tijd rijp?'
'Voor een nationale ombudsman met een smetteloos blazoen.'
'Ah, ja, die ombudsman. Ongelukkig verhaal is dat.'
'Een vuile racist is dat, wat een koekenbakker.'
'En jij denkt dat je het beter kan?'
'Absoluut. Het land heeft leiding nodig en ik kan die geven.'
'Ja, er is alleen één probleem Piet.'
'Wat dan?'
'Voor de uitzending hebben we je even gegoogeld.'
'Dus?'
'Onze redactie-stagiaire heeft drie kwartier zitten huilen. Ik denk eerlijk gezegd dat ze nooit meer de oude wordt.'
'Laster en vuige praatjes. Verspreid door mijn buurman.'
'We hebben foto's gezien.'
'Foto's?'
'Wat hadden die Chinezen jou misdaan, Piet?'
'Als ik Babi Pangang wil, dan wil ik verdomme Babi Pangang! Is dat zo moeilijk te begrijpen? En ze brabbelen maar wat in dat verzonnen Chinezen-taaltje van ze en ze knijpen hun ogen dicht, puur om je te pesten en..'
'Dag Piet, tot de volgende keer maar weer.'