Eeuwig zonde dat Italië uit het toernooi ligt. Andrea Pirlo heeft met afstand het prettigste hoofd om naar te kijken. Eigenlijk is het jammer dat hij over dat voetbalveld
moet rennen, ik zou graag anderhalf uur naar Pirlo kijken terwijl hij
dagelijkse bezigheden verricht.
Andrea Pirlo die in zijn Turijnse keuken (buiten klinkt het geschreeuw van voetballende straatjongens) staat te wachten tot zijn toast uit de broodrooster springt. Pirlo die in een marmeren badkamer voor een gebarsten spiegel zijn tanden staat te poetsen. Achter hem ligt een vrouw in een bad naar het plafond te staren.
Introverte hoofden prikkelen de verbeelding. Het meest extraverte hoofd van het toernooi, dat van Luis Suárez, laat weinig aan de verbeelding over. Je hoeft geen groot psycho-analyticus te zijn om Luis Suárez te doorgronden.
Maar waar denkt Pirlo aan? Die gegroefde kop, die verbeten, maar toch ook altijd een tikje melancholieke ogen. Graag stel ik me voor dat Pirlo in de rust een stukgelezen pocket van Luigi Pirandello doorbladert. Terwijl hij in de tweede helft achteloos een diepe bal op Balotelli weglegt, prevelt hij zachtjes: 'Le donne, come i sogni, non sono mai come tu le vorresti'.
Thuis in Turijn stapt de vrouw voor de laatste keer uit haar bad, over een uur gaat de trein naar het zuiden. Als Pirlo thuiskomt, weet hij voordat hij de sleutel in het slot steekt, al dat hij haar nooit meer zal zien.