In de Volkskrant staat vandaag dat de leerlingen uit groep acht van de Julianaschool in Bilthoven al sinds april bezig zijn met afscheid te nemen. Ze hebben niet alleen een
musical gehad, maar ook een slotfeest, een afscheidsdiner, een lunch,
een bioscoopbezoek en een plechtigheid in een kerk waar ze 'het stokje
overdragen aan groep 7'.
Vooral dat laatste brengt me een beetje aan het giechelen. Het is echter bittere ernst: juf Judith houdt het niet droog ('van alle kanten worden haar tissues aangereikt'). Ook de meisjes zijn in hun element: ze dragen galakleding en hun haar zit 'perfect in de krul'.
De enigen die niet helemaal mee lijken te willen werken, zijn de jongens. 'Ze staan er wat slungelig bij als ze worden toegesproken', noteert de verslaggeefster zuinig.
Dat raad je de koekoek.
Aleid Truijens roept in de Volkskrant al een tijdje dapper op tot meer meesters in het basisonderwijs. Als dit artikel iets duidelijk maakt, is het dat het twee voor twaalf is. Dit is geen voorbeeld van 'feestcultuur' zoals een (vrouwelijke) hoogleraar jeugdsociologie in het artikel beweert, het is Drama-Queen cultuur. Opdoffen, tranen trekken, stilstaan, krul in je haar en nog meer tranen trekken en volgende week doen we het nog eens dunnetjes over.
Laten die paar meesters die er nog over zijn zich zo snel mogelijk verenigen, het wordt tijd voor het jongens-bevrijdingsfront. Gooi Juf Judith de kerk uit, kan ze lekker thuis bij de Bold gaan zitten janken en dan kunnen de jongens op hun eigen manier de 'overgang' beleven: door de zandbak in de fik te steken en een perfecte krul tegen de voordeur aan te pissen, om maar eens iets te noemen.