Harmonie

RGB Free, by RWLinder

Als het op jaargetijden aankomt, er waarom zou het daar niet eens op aan mogen komen, geniet de herfst toch wel mijn grote voorkeur.
  De herfst laat je rustig binnen, zonder een overdreven beroep op je te doen.
  Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de lente, dat aanmatigende jaargetijde dat er alleen maar op uit lijkt te zijn om je aan het werk te zetten. Alles ontpopt en ontluikt in de lente, de hele natuur spoort je aan om aan de slag te gaan zodat je recalcitrant onder je bed gaat liggen, niet van plan om ook maar enig initiatief te ontplooien.
 
  Als het de bedoeling is, dan hoeft het dus niet meer.
 
  Op de opdringerige lente volgt zijn hysterische broertje, ook wel bekend als de zomer. De zomer is een discotheek waar de muziek te hard staat, de mensen te druk zijn en iedereen veel te veel z'n best doet om het naar z'n zin te hebben.
  De winter is al wat geschikter, hoewel je van de winter natuurlijk ook rustig mag verrekken. Maar de winter doet het rustig aan en dat is al heel wat prettiger dan die aanmatigende lente en dat drukdoenerige zomertje. Van de winter mag je rustig doodvallen, de lente zet je aan het werk en de zomer is alleen maar met zichzelf bezig, daar komt het zo'n beetje op neer.
 
  Maar dan de herfst.
 
  De herfst is als een oude vriend die op je zit te wachten in een rustig café, waar een bockbiertje voor je klaarstaat en de kastelein je vriendelijk toeknikt als je de drempel overstapt.
  In de herfst laten de lanen je goedmoedig toe onder hun geel-oranje bladerdak, het is nog lekker warm zonder dat het vervelend wordt, je wordt uitgenodigd om je gedachten de vrije loop te laten in de richting die jou toevallig het beste uitkomt, je mag binnenkomen maar je mag ook weer weggaan, de wind ruist zachtjes om je hoofd en er begint zowaar tussen jou en de wereld iets te ontstaan dat je met harmonie zou kunnen omschrijven, ware het niet dat harmonie typisch zo'n aanstellerig zomerwoordje is.

Klasse

RGB Free, by mzacha

'En Jan, wat vond jij van de wedstrijd?'
  'Ja, prachtig, schitterend. De manier waarop Feyenoord zich terugknokte, echt geweldig.'
  'Viel je daarbij nog iets bijzonders op?'
  'De tackle waarbij Elia bijna het been van Schöne brak, dat was echt klasse. Of anders die schaar waarmee Vilhena het kniekapsel van Bazoer uit elkaar trok, dat is echt voetbal.'
  'En wat vond je dan van Dirk Kuyt?'
  'Geweldig. Hij heeft meerder sprints van dertig meter getrokken om met een hysterisch brulhoofd de scheidsrechter helemaal verrot te schelden, wat een klasbak.'
  'En dan na het laatste fluitsignaal, het vieren met de supporters.'
  'Ja, echt schitterend. De pure haat die er uit de ogen van de Feyenoord-supporters straalt, dat zie je alleen in de Kuip. Het doet me denken aan klopjachten en razzia's, ze zouden zo een Ajax-supporter kunnen lynchen, dat zijn de echte supporters. Eén en al wrok en minderwaardigheidscomplexen en dan negentig minuten lang zingen dat Joden aan het gas moeten en dat de moeder van Boer een hoer is, wat een mooi publiek, dat zie je echt alleen hier in Rotterdam.'
  'We kunnen concluderen dat het echt een heerlijke ouderwetse voetbalavond was?'
  'Het was klasse man, absoluut klasse.'

Drempel

RGB Free, by Ambroz

Het was na middernacht en we zaten in de intercity van Utrecht naar Den Bosch. Een trein gevuld met hele en halve dronkenlappen die lusteloos in hun bankjes hingen of elkaar melig wat zaten te whatsappen. Te midden van dit liederlijke gezelschap zaten twee uit de toon vallende jongemannen de voortgang van één of ander kloteproject te bespreken.

'Je moet gewoon om hulp vragen'
- En dat vind ik dus lastig
'Maar hoe kan je dan een plan opstellen voor hoe het moet gebeuren?'
- Maar hoe dan?
'Ik voel een drempel'
- Hoezo... Het probleem zit in zijn hoofd
'Hoezo voel jij je daar in je eentje verantwoordelijk voor?'
- Dat is een heel moeilijk proces
'Laat hem dan inzien dat het probleem dáár zit.'
-Het is een heel stroperig proces
'Uiteindelijk gaat het allemaal naar hem'
- Dat is een heel technisch verhaal
'Je draait eromheen'
- ...

Toen ik allang was uitgestapt en door de heerlijk frisse nacht naar huis fietste, zeurde de eindeloze dialoog nog steeds door mijn hoofd. Ik stelde me voor dat de twee mannen waren beland in een nooit meer eindigende schemertoestand, tot in de eeuwigheid rijden ze rond in een intercity waarin ze een gesprek voeren over een project dat niemand begrijpt, dat nooit afkomt en dat eigenlijk ook helemaal niet bestaat.

Kreukels

Foto: Wikipedia

In haar documentaire-serie 'Sophie in de kreukels' beklaagde Sophie Hilbrand zich zeven afleveringen lang over het feit dat mooie vrouwen 'afgeschreven' zijn voor tv als ze over de veertig zijn.
  Volgens Sophie is er sprake van discriminatie: de mannelijke presentatoren van BNN zijn helemaal niet zo mooi, alleen de vrouwen zien er goed uit.
  Er is inderdaad sprake van discriminatie, maar niet van mooie vrouwen. 

  Die mannen moeten zich, net als gewone vrouwen, een slag in de rondte werken om op tv te komen: ze moeten geestig zijn, charismatisch en ze moeten kennis van zaken hebben.
  Die jonge vrouwen hoeven echter alleen maar mooi te zijn.
  Het is een grof schandaal en pure discriminatie van mannen en gewone vrouwen dat mooie vrouwen zoals Hilbrand twintig jaar lang puur op hun uiterlijk kunnen parasiteren.

Hip

Foto: Wikipedia

Het lijkt de laatste tijd een beetje hip te zijn om Matthijs van Nieuwkerk en De Wereld Draait Door te bashen. Dat irriteert me, aangezien ik al een hekel aan DWDD had voordat het hip werd om een hekel aan de DWDD te hebben.

  Laat ik daarom een lofzang aanheffen op Matthijs van Nieuwkerk. Want hoe irritant zijn programma ook is, van Nieuwkerk is natuurlijk wel een mediafenomeen.
   Wat is de grote kracht van van Nieuwkerk?
   Hij is een geweldige talkshowhost. Het lijkt me verkeerd om van Nieuwkerk te beschouwen als een interviewer of een journalist. Van Nieuwkerk is een gastheer in de traditie van Oprah Winfrey, je zou hem het neurotische, aan ADHD-lijdende broertje van deze grande dame van de talkshowbusiness kunnen noemen. 

  Net als Oprah Winfrey, houdt van Nieuwkerk in zijn televisiestudio hof. Hij verzamelt gasten om zich heen die hip zijn en stelt precies de goeie vragen om een uniek, soiree-achtig sfeertje te creëren.
  Het doet me denken aan het personage Hildebrand Slakhoorn uit het zesde Harry Potter-boek. Deze Slakhoorn organiseert een soort heerlijke avondjes waarvoor je alleen wordt uitgenodigd als je om de één of andere reden in hoog aanzien staat. Hierdoor wordt het een eer om bij Slakhoorn aan te schuiven en treedt er een soort ruilmechanisme op: je roem wordt groter als je een avondje van Slakhoorn bezoekt en Slakhoorns avondjes worden groter door alle populaire mensen die er komen.

   Het enige verschil met DWDD is dat de heerlijke avondjes gefilmd worden, waardoor je als kijker het gevoel krijgt ook een beetje tegen dit unieke gezelschap aan te schurken. Er hangt succes in de lucht bij DWDD en het is heerlijk om hier na een lange werkdag wat van mee te snuiven.
  De grote verdienste van van Nieuwkerk is dat hij meestal precies het juiste midden weet te houden tussen euforische zelf-felicitatie en oprechte jongensachtige nieuwsgierigheid.
  Zoals de laconieke zwarte-vrouwen-houding de pretenties van Oprah Winfrey prettig verdoezelt, zo verdoezelt de jongensachtige energie van van Nieuwkerk meestal het zelfbevlekkende aspect van DWDD. Meestal, want soms gaat het fout en dan valt de hele goegemeente dus over je heen.

  En dat vind ik flauw. Wel jarenlang lekker inhaken bij het zelfingenomen gebabbel van zo'n programma, om dan bij de eerste de beste tekenen van verval meteen de koning in de rug te steken.

  Het enige probleem wat ik met DWDD blijf houden, (afgezien natuurlijk van het feit dat ik zelf nooit eens wordt uitgenodigd om door Matthijs bewierookt te worden) is de rol die kunst erin speelt. Een zelf-feliciterende talkshow is prima, maar laat de kunst er dan lekker buiten. Net zoals Slakhoorn alleen maar mensen uitnodigt omdat ze op dat moment hip zijn, nodigt DWDD alleen maar schrijvers, muzikanten en wetenschappers uit omdat ze midden in de belangstelling staan. Dan degradeer je de kunst tot een middel voor je eigen zelfverheffing, in plaats van dat je het als doel op zich beschouwt en je je er werkelijk in verdiept. Het zomerinterview met van Nieuwkerk in HP/De Tijd over zijn muzieksmaak werpt licht op de zaak:

De eerste single die ik kocht was Rosetta van George Fame en Alan Price. Een ietwat zouteloos, zelfs een beetje onnozel hitje achteraf. Maar op de één of andere manier hadden de grote jongens in mijn voetbalelftal het erover. En ik wilde een grote jongen zijn, zo eenvoudig zat de wereld toen nog in elkaar.

Ik ben bang dat de wereld nog steeds zo in elkaar zit. Van Nieuwkerk nodigt kunstenaars uit waar de grote jongens naar luisteren, omdat hij zelf graag een grote jongen wil zijn. Dat hij die aandrang heeft weten om te bouwen tot één van de meest succesvolle televisieprogramma's van de laatste twintig jaar, mogen we best een bijzonder knappe prestatie noemen. Hij zou eens geïnterviewd moeten worden door Matthijs van Nieuwkerk, dat heeft hij echt verdiend.

Discussie

RGB Free, by mzacha

In Woerden kruipt een klein Syrisch jongetje door een sporthal. Het is koud in Holland, met z'n ruggetje schurkt hij tegen de reutelende radiator waar vorige week nog de ballen van de zaalvoetballers tegenaan stuiterden. Het jongetje staart voor zich uit en vraagt zich af wat er in dit druilerige landje van hem terecht zal komen.

  In een televisiestudio zo'n vijftig kilometer meter verderop voeren twee mannen een discussie over precies deze vraag.

  Willem-Jan is een goed geklede, blozende man van in de vijftig en hij verkondigt dat het jongetje een verrijking voor de Nederlandse samenleving zal zijn.
  'Hij gaat de taal leren, hij krijgt goed onderwijs en hij wordt misschien wel een art, jurist of kunstenaar', verkondigt Willem-Jan glimmend.
   Willem-Jan denkt in succesverhalen, omdat hij zelf een succesverhaal is.
   Hij heeft een goede opleiding genoten en hij heeft al twintig jaar een mooie baan in de culturele sector. Hij staat positief in het leven en is omringd door mensen die ook allemaal positief in het leven staan. De weinige immigranten die hij tegenkomt zijn vrolijke, sterke, slimme mensen die gestaag de maatschappelijke ladder hebben beklommen en zich niet door een achterstandspositie hebben laten tegenhouden.

  Tegenover Willem-Jan zit Ruud. Ruud woont al zestig jaar in een prachtwijk, hij draagt een smoezelig overhemd, heeft groeven in zijn gezicht zo diep als loopgraven en zijn handen trillen omdat hij in de studio niet mag roken.
  Ooit woonde Ruud in een keurige arbeidersbuurt. Zijn vader werkte in de fabriek en iedere zondag gingen ze naar het voetballen. Inmiddels is zijn vader allang dood en is Ruud nog één van de weinige Hollanders in zijn oude buurtje. Hij zou wel willen verhuizen, maar heeft er het geld niet voor. Hij is laagopgeleid, heeft een slechte gezondheid en kan maar net de eindjes aan elkaar knopen. Onder Ruud wonen twee dealende Afrikanen die elke nacht stampende House draaien. Naast Ruud woont een schizofrene Turk die dag en nacht met een mes onder zijn lange jas door de buurt dwaalt. Als Ruud boodschappen moet doen komt hij langs een groepje van twintig Marokkanen die op de grond spugen en verkondigen dat hij een 'kankerhollander' is.

  Volgens Ruud wordt het Syrische jongetje helemaal geen arts, advocaat of kunstenaar. 'De ouders van het jongetje komen bij mij in de straat wonen en hij zal al snel ingelijfd worden door zo'n rondhangende bende. Hij zal de taal maar matig leren en al snel afhaken op school. Hij zal zijn eerste kruimeldiefstalletjes plegen als hij veertien is en de rest van z'n leven wordt het een rondhangende nietsnut die mij het leven zuur maakt.'

  Als Ruud gelijk heeft, heeft Willem-Jan daar geen enkele last van. Als Willem-Jan gelijk heeft, dan heeft Ruud daar geen enkel profijt van. Willem-Jan heeft alleen maar dingen te winnen, Ruud heeft alleen maar dingen te verliezen.

Huiskamerdrama

RGB Free, by zatrokz

Tijdens het stofzuigen, verwoed
boos omdat het stof
me aan het werk zet

Trok ik mijn stofzuiger op z'n rug
De wieltjes weerloos
spartelend door de lege lucht

Ineens was het een schildpadje
met machteloze pootjes, of een kevertje

Vol schuldgevoel
Draaide ik mijn vriendje terug op de grond

Om hem te troosten zette ik hem wat harder aan
totdat hij weer knorde van tevredenheid.

Discriminatie

Foto: Wikipedia

José Mourinho, de trainer van Chelsea, is nogal een opgewonden standje. Hij scheldt alles en iedereen die hem tegen lijkt te werken verrot, en meestal is dat niet zo'n probleem. Maar tijdens de eerste wedstrijd van het Engelse voetbalseizoen maakt hij een bijna fatale fout: deze keer schold hij geen man uit, hij schold een vrouw uit.

  En dat is dus discriminatie.

  De clubarts van Chelsea, Eva Carneiro, rende het veld in om een speler medisch bij te staan, maar Mourinho had liever dat ze op de bank was blijven zitten want die medische bijstand kostte alleen maar extra tijd en Chelsea stond achter. Dus kreeg de dokter de volle laag en kreeg Mourinho vervolgens de Women in Football Association over zich heen vanwege dit vreselijke vrouwonvriendelijke gedrag.

  Er volgde een vrij bizar onderzoek van de FA dat draaide om de vraag of Mourinho de dokter een filha da puta (dochter van een hoer, een vreselijke aantijging), of gewoon een filho da puta (zoon van een hoer, een prima belediging) had genoemd.
  Na intensief onderzoek van de videobeelden en het raadplegen van meerdere Portugese linguïsten stelde de FA, tot grote woede van de Women in Football Association, vast dat Mourinho geen filha da puta had gezegd en zich dus niet schuldig aan seksisme had gemaakt.
 
  Ligt het aan mij, of is de Women in Football Association zo ongeveer de meest seksistische organisatie die er bestaat? Waarom is het helemaal toppie om mannen ongegeneerd voor vuile klootzak uit te schelden, maar bega je zo ongeveer een halsmisdrijf als je een vrouw een teringwijf noemt? Het lijkt mij dat de Women in Football Association weinig van het begrip 'discriminatie' begrepen heeft. Als ze echt zo begaan zijn met de acceptatie van vrouwen in de voetbalwereld hadden ze het hartgrondig toegejuicht als Mourinho Eva Carneiro drie minuten lang voor filha da puta extrema uit had staan maken: een beter bewijs dat je er helemaal bijhoort bestaat er niet.