IJdel

Foto: Wikipedia

Ik zat in de trein naast een meisje dat op haar mobiel een foto van zichzelf zat te bewerken. Je hebt daar blijkbaar handige programmaatjes voor: met een stylus tikte ze geroutineerd op de foto en maakte ze haar wangen net wat blozender, haar haren net wat glanzender.
  Ze plakte zelfs twee kleine lichtjes in haar ogen, die er meteen flink van gingen stralen.
  De foto begon steeds minder te lijken op het vrij afgeleefde wrak dat naast me zat en de zaak begon me enigszins te deprimeren, zodat ik mijn aandacht richtte op twee jonge vrouwen die hun master-keuze bespraken.

  'Ik ga iets met gender doen', verklaarde één van de vrouwen. 'Over de positie van de vrouw in de maatschappij enzo. Dat is gewoon echt superbelangrijk.'

  'Je vindt jezelf gewoon echt superbelangrijk', dacht ik, 'en daar verzin je vervolgens een studie omheen.'
 
  Wat zou nou ijdeler zijn? Met een stylus eindeloos aan een foto van jezelf prutsen, of een master volgen omdat je zo graag over jezelf kletst? Of ligt het toppunt van zelfabsorptie misschien wel bij de man die zo in beslag genomen wordt door zijn eigen observaties dat hij het nodig vindt om deze te delen met het hele internet?

Religie

RGB Free, by vivekchugh

Vandaag heb ik het licht gezien: ik word religieus. Ik heb me bekeerd tot het MichielHordijkisisme. Het MichielHordijkisisme baseert zijn levensovertuiging op het Heilige Pamflet. Het Heilige Pamflet ligt veilig opgeborgen in mijn bureau, mensen die zich in mijn religie willen verdiepen kunnen een verzoek indienen voor een kopietje.

  Dit zijn enkele belangrijke leerstellingen uit het MichielHordijkisisme:

1. MichielHordijkisisme heeft betrekking op alle levensterreinen. Het Heilige Pamflet bevat het antwoord op alle mogelijke problemen.
2. Elk leerstelling van het MichielHordijkisisme is eeuwig geldig en op alle tijden toepasbaar.
3. Het MichielHordijkisisme heeft altijd gelijk, andere religies die aanspraak maken op de waarheid dienen zich aan te passen aan het MichielHordijkisisme of zullen hieraan met geweld onderworpen worden.
4. Het is de heilige taak van MichielHordijkisisten om het MichielHordijkisisme zoveel mogelijk te verspreiden en om het tot de overheersende wereldreligie te maken.
5. Alleen MichielHordijkisisten zullen toegelaten worden tot de hemel.
6. Acties van MichielHordijkisisten tegen andere beschavingen vormen een Heilige Oorlog en kunnen nooit als 'terrorisme' worden bestempeld.

Mochten er mensen zijn die problemen met deze leerstellingen hebben, dan wijs ik ze graag op de vrijheid van godsdienst die er in dit land heerst en dat deze kritiek gekwalificeerd kan worden als haatprekerij. Mocht ik actief worden belemmerd in het uitvoeren van mijn religie, dan lijkt het me niet meer dan logisch dat ik hier beledigd en mogelijk zelfs agressief op zal reageren.
  Mijn godsdienst leert mij dat ik als MichielHordijkisist superieur ben aan alle ongelovigen en mijn wraak zal zoet zijn als de rest van de wereld zich hier weinig van aan wenst te trekken.

Macho

RGB Free, by mzacha

Er wordt veel gediscussieerd over de motieven van Jihadisten. Ik heb gisteren een tijdje naar een foto van een Jihadist zitten kijken die fier naar de camera lachte. Zijn ogen straalden, in zijn hand hield hij een vrij keurig afgehakt hoofd.
  Hij leek als een kind zo blij.
  En dat is precies waar die Jihadisten op die mediagenieke video's me aan doen denken: jongetjes.

  En ook wel: jonge honden.

  Die jongeman met zijn afgehakte hoofd, het had een hondje kunnen zijn. Een reu die triomfantelijk op een stok zit te knauwen die hij net van je heeft afgepakt.
  Waar geloven de Jihadisten in?
  Dat zou weleens samen te vatten kunnen zijn in drie overtuigingen:

  Ik ben sterk en jij bent zwak
  Ik ben een kerel en jij bent een mietje
  Ik heb gewonnen en jij hebt verloren.

Volgens trendwatcher Adjiedj Bakas zijn grenzen er in de Jihadistische ideologie om overschreden te worden. Hij bedoelt dat in geografische zin, maar het zou ook weleens kunnen kloppen in psychologische zin: de Jihadist is een macho die je grenzen wilt overschrijden. De Jihadist wil je bestijgen. En het baasje dat voor je zou moeten zorgen staat je in plaats daarvan op hoge toon de les te lezen dat je wel leuk met het andere hondje moet spelen.
  Een interessante vraag om uit te zoeken is waarom het vaak moslimjongens zijn die zo nodig de extreem dominante reu uit moeten hangen.

De schoolpleindirecteur

RGB Free, by bies

Zodra hij je ziet, probeert hij je kleiner te maken. Hij stelt je belangrijkste karaktertrek vast, en gaat daar geamuseerd naar zitten kijken. Hij weet zeker dat hij je beter kent dan dat jij jezelf kent en hij schept daar bijzonder veel genoegen in.
 
  Als hij naar muziek luistert stelt hij voldaan vast dat het een bekend akkoordenschema is, niets nieuws onder de zon.
  Als hij een boek leest kruist hij de spelfouten aan en vat hij kernachtig de inhoud samen.

  Hij categoriseert mensen nog voordat ze hun mond open hebben gedaan.
  Hij heeft nog nooit echt met iemand gesproken.
  Hij denkt een uniek standpunt in te nemen waarin hij alles doorziet.
  Hij heeft nog nooit echt ergens naar gekeken.
  Hij denkt alles te horen en je hoeft hem niets te vertellen.
  Hij heeft nog nooit echt naar iemand geluisterd.

   Als kind voelde hij zich al meer verwant met de volwassenen. Hij maakte graag even een praatje met een leraar, het liefst over één van de andere kinderen.

  'Johan zit vandaag niet zo lekker in zijn vel', vertelde hij de meester dan bijvoorbeeld. 'Hij maakt zich wat zorgen over zijn werkje. En Lisa is ook nog steeds erg onzeker. Afijn, je weet hoe ze is.'

  Hij wisselde een blik van verstandhouding met de leerkracht en hervatte zijn rondje over het plein. Het was maar goed dat hij er was: wat zou er van dat schoolplein terecht zijn gekomen zonder zijn scherpe blik en zijn altruïstische betrokkenheid?' In de lerarenkamer noemden ze hem 'de schoolpleindirecteur', hij gloeide van trots toen hij dat een keertje opving.

  'Ik ben de schoolpleindirecteur', mompelde hij als de bel ging en het speelkwartier begon.
  'Het is mijn taak de mensen de juiste weg te wijzen. Ik weet wat goed en kwaad is, ik weet wat hoort en wat niet hoort. Ik weet wie jij bent en wie jij denkt dat je bent. Er is niets wat mij ontgaat. Ik ben de weg en het wezen.'

  De andere kinderen lieten de schoolpleindirecteur zoveel mogelijk met rust. Ze keken vol ontzag naar zijn belangrijke werk en hoopten dat ze alles goed deden en dat hij niet tegen ze begon te praten, want dan was je zo tien minuten verder en die tijd besteedde je liever aan tikkertje.

Chirurg

Foto: wikipedia

Ik zat in Eindhoven naar Bob Dylan te turen en ik was diep onder de indruk. Dylan zong over 'long and wasted years' terwijl ik met een toneelkijker inzoomde op zijn oude, gepijnigde gezicht waar die hartenkreten uitrolden en ik geloofde elk woord van wat hij zei. Bij de meeste zangers denk ik: 'Het zal wel. Je kunt mooi zingen, maar ik ga denk ik lekker een eitje bakken of even de hond uitlaten.'

  Geloofde Dylan het zelf ook?

  Dat weet je natuurlijk nooit. Waar het om gaat is dat jij gelooft dat hij het gelooft. Als je een goeie film zit te kijken waarin Al Pacino een monoloog houdt over de noodzaak om zijn broer een kopje kleiner te maken, dan gaat het er niet om of Al Pacino daadwerkelijk ook maar één woord gelooft van wat hij ergens op een filmset in California staat te oreren. Waar het om gaat is dat jij gelooft dat het karakter dat door Al Pacino vertolkt wordt elk woord meent van wat hij zegt.

  En zo is het met Dylan dus ook.

  Het is de ervaring dat er iets gebeurt, dat er daadwerkelijk iets op het spel staat, iets wat zo belangrijk is voor één persoon dat het belangrijk wordt voor de hele wereld.
  Of Dylan tijdens het zingen daadwerkelijk vol zit met rancune over verloren jaren, of dat hij denkt: 'ik ga straks lekker in mijn camper een eitje bakken', doet er eigenlijk niet toe. Persoonlijk denk ik dat er een grens is aan de hoeveelheid oprechtheid die je kan faken. Ik denk dat Al Pacino midden in zijn monoloog daadwerkelijk even zijn broer wil vermoorden en ik denk ook dat Dylan echt hoopt dat de tijden zullen veranderen. Het is als die bekende quote van Hemingway: 'There is nothing to writing, all you do is sit down at a typewriter and bleed.'

  Dat zou ook wel eens voor de betere performances kunnen gelden. Waarbij moet worden aangetekend dat het niet voldoende is om het podium op te stappen en met een flinke haal je halsslagader door te jassen: dat noemen we kitsch. De professionele artiest is als een ervaren chirurg: hij weet precies waar en wanneer hij moet snijden voor het maximale effect met de minste bijwerkingen.