dinsdag 23 mei 2017

Trots


  Een waanzinnige haat voor het triviale lijkt me een wezenlijk kenmerk van fundamentalisten. Als we naar voetbal kijken, muziek luisteren, een taartje eten, op het strand liggen of een tennisballetje slaan, zijn we namelijk vrij.

   En als we vrij zijn, zijn we niet met onze gedachten bij God, Allah, of het Vliegend Spaghettimonster. Voor de fundamentalist is dit onverteerbaar. Het Vliegend Spaghettimonster is alles, zijn leven staat vierentwintig uur per dag in dienst van het Vliegend Spaghettimonster en als wij een balletje slaan, spugen we op het Spaghettimonster en op de fundamentalist.

  Misschien was die aanslag bij toeval in Manchester, maar zo niet, dan is het een sterke slag.
  Als we morgen naar een mooie passeerbeweging van Traoré zitten te kijken, zullen we met onze gedachten bij opgeblazen kinderen zijn en maar matig van deze passeerbeweging kunnen genieten.
  Een fraaie overwinning voor het Vliegend Spaghettimonster.

zondag 21 mei 2017

Vomar

RGB Free, by AMBROZ
Ik dacht dat het dieptepunt in de discussie over agenten met een hoofddoekje wel was bereikt toen bij Nieuwsuur Ahmed Marcouch hierover 'in debat ging' met Samira Bouchibti, terwijl Mariëlle Tweebeeke steeds duidelijker met haar gedachten naar een lekker glas wijn leek af te dwalen.

 Maar toen las ik een artikel in Trouw.

Youssra Bochhah uit Almere, in opleiding tot kindertherapeut en onderzoekster aan de UvA, heeft in dat artikel het volgende te melden:

Ziet men dat je een soortgenoot bent, dan win je sneller het vertrouwen. Jat een moeder iets bij de Vomar, dan kun je haar misschien ook beter vermanen, door te zeggen dat stelen niet is toegestaan in jouw religie.

  De toekomst van Nederland: een agente die met een verdachte in de Vomar staat te bespreken wat er in de koran precies over stelen staat.  

woensdag 10 mei 2017

Vast

RGB Free, by MZACHA
Ik zat in de tuin te werken, toen ik geritsel hoorde achter de heg. Een oudere vrouw riep 'Klaartje' en leek vanuit de tuin van de achterburen door te willen stoten naar ons terras.
 Geïnteresseerd zat ik te wachten totdat deze vrouw verwilderd, het haar vol takjes, onze tuin in zou tuimelen.
  Helaas gebeurde dat niet.
  Het bleef even stil, waarna de vrouw riep: 'Is daar iemand?'
  Nu kon me met goed fatsoen niet meer stilhouden, dus beaamde ik dat er inderdaad iemand was.

   'Heeft u een hond gezien? Het is een teckel. Ze heet Klaartje.'

  Nu had ik inderdaad in de hoek van de tuin, waar een paar flinke bamboebossen staan, geritsel gehoord.
  'Volgens mij zit ze daar in de hoek', riep ik over de schutting naar de onzichtbare vrouw. 'Ze zit in de bamboe.'
  'Waarom komt ze dan niet?', vroeg de vrouw zich hardop af, waarna ze vertwijfeld weer de naam van de teckel begon te roepen.
  Aangezien ik een echte hands-on mentaliteit heb, en ook een spin in het organisatieweb pleeg te zijn, ging ik op onderzoek uit.
  Ik schoof wat takken opzij en stelde vast wat er aan de hand was: de teckel had zichzelf compleet klem gelopen tussen twee bamboestokken.
 
  'Ze zit vast', riep ik. 'Ze zit vast in de bamboe.'

  Nu zitten we allemaal op ons eigen manier weleens vast in de bamboe en Klaartjes situatie deed me eigenlijk behoorlijk aan mezelf denken, op overdrachtelijke wijze dan, maar voor dat soort reflectie was het nu niet het juiste moment.

  Dit was een moment voor actie.

  Gedecideerd liep ik het schuurtje binnen, pakte een flinke schoffel, manoeuvreerde deze door de dicht op elkaar staande bamboestokken en trok een van de twee stokken waarin Klaartje zichzelf had vastgelopen naar achteren.
  Toen ze de schoffel zag begon ze te keffen alsof haar laatste uur geslagen had en ik was vooral bang dat ze zich na bevrijding als een dolle op mij zou storten, wat gelukkig niet gebeurde.
 Nadat Klaartje er verongelijkt vandoor was gestoven, zette ik de schoffel met een voldaan gevoel terug in de schuur.
 De redder van in bamboestokken verstrikte beesten had zijn taak weer verricht.   

zaterdag 6 mei 2017

Illegaal

RGB Free, by JAZZA
Een paar dagen geleden waren er ineens drie stekjes op mijn dakterras verschenen. Ik zag ze toen ik toevallig een blik uit het raam wierp. Of eigenlijk zag ik het meest linkse stekje, van mij uit gezien.
  Dat het er drie waren, ontdekte ik later pas.
  Ik had die dag een hoop bezigheden en pas aan het einde van de dag was het moment daar: ik ging poolshoogte nemen.
  Jas aan, schoenen aan.
  Das om: het lijkt alleen maar kouder te worden. Ik stapte mijn dakterras op, dat feitelijk begint na een trapje, een stenen paadje en nog een trapje.

  De drie stekjes stonden erbij alsof ze er altijd al hadden gestaan.

  Eigenlijk waren het stekken, ze waren ongeveer even groot als ik zelf. Ook hadden ze prijskaartjes: ze kostten alle drie 45 euro. Het waren groene dingen die om houten steunstokken kronkelden.
  Feitelijk wist ik niet eens zeker dat het stekken waren, maar dat was wel het eerste dat bij me opkwam.
  De conclusie was onvermijdelijk: ik had te maken met een illegale stekjeskweker die mijn dakterras gebruikte voor zijn snode plannetjes.

  De dagen daarop bleven de stekjes precies staan waar ze stonden. Ze hadden iets triomfantelijks over zich, alsof het een ontzettende stunt was dat ze daar doodgemoedereerd een beetje op mijn dakterras stonden te stekken.
  En toen waren ze ineens weer verdwenen.
  Als je niet beter wist, waren ze er nooit geweest. Maar dit is zeker nog niet het einde van het verhaal: het onderzoek is pas net geopend en de waarheid rond de mysterieuze stekken zal ooit boven water komen.