Reisgenoten

RGB Free, by MZACHA

Ongeveer een half jaar geleden voltooide ik een romanmanuscript. Het was een van mijn betere manuscripten, vond ik zelf, sowieso was het de eerste die ik daadwerkelijk voltooid had, en niet halverwege had verlaten zoals je een reisgenoot verlaat die je steeds meer begint te vervelen.
  Een van de betere aspecten van het verhaal vond ik de pratende mensen.
  Verhalen vallen of staan met de karakters: als die niet boeiend zijn, kan het hele verhaal je verder ook al snel gestolen worden. En al schrijvende ben ik erachter gekomen dat een van de belangrijkste dingen die een karakter tot leven wekken, zijn of haar taalgebruik is.

  Het zijn niet de daden die ons tekenen, het zijn onze praatjes die laten zien wie we zijn.

  In dat boek-in-wording zaten een paar mensen met een eigen stem, en die eigen stem gaf ze een echtheid die me soms werkelijker voorkwam dan de mensen die buiten op straat voorbij kwamen hobbelen, op weg naar de Jumbo, of weet ik wat voor flauwekul.
  Inmiddels ligt het manuscript alweer weggeborgen in een lade: gewogen en te licht bevonden.
  Soms hoor ik ze echter nog wel eens babbelen, en dan zie ik ze zitten in hun eigen hoekje van het verhaal.
  Ze hebben het hoogste woord en ik vind het jammer dat ik ze nooit meer spreek, een beetje zoals je een reisgenoot mist, vijf minuten nadat je de trein bent uitgestapt.