maandag 25 december 2017

Discussie

RGB Free, by dieterjj
Aangezien de Mohammedanen weer aan de poort rammelen, leek het me wel een goed idee de bijbel eens door te nemen. Ik begon met de vier synoptische evangeliën: de vier biografische boeken over het leven van Jezus Christus aan het begin van het Nieuwe Testament.
  Wat je al snel opmerkt als je deze boeken leest, is dat Christus vrijwel nergens verkondigt dat hij gaat sterven om de zonden van de mensheid op zich te nemen.
  Wel komt met name in de evangeliën van Matteüs, Marcus en Lucas een Christus naar voren die een ongelooflijke hekel heeft aan elke vorm van boekenwijsheid, die dreigt dat je Hem maar snel in je hart moet sluiten, omdat Zijn vader je anders een lesje zal leren, die alleen een wonder verricht als Hij er zin in heeft en die een opvallende voorkeur aan de dag legt voor tollenaars en criminelen.

  Met name de afkeer die de Mensenzoon tegen boekenkennis tentoonspreidt, stuitte me enigszins tegen de borst. Hoe meer ik van het Nieuwe Testament las, hoe meer begrip ik voor de Farizeeërs begon te krijgen.

  Heb je braaf je halve leven de heilige geschriften bestudeerd, komt er op een dag iemand opdagen die verkondigt dat het allemaal flauwekul is, dat Hij de ware kennis bezit, en dat je dit maar beter kan accepteren, omdat je anders nog een verschrikkelijker lot zal wachten dan de overspelige tollenaar.
  Om deze nieuwlichter nu maar meteen aan het kruis te laten nagelen is wel weer het andere uiterste, maar dat iemand die continu elke kritische vraag pareert met de mededeling dat hij nu eenmaal de zoon van God is, en dat de discussie daarmee is afgesloten, behoorlijk snel op je zenuwen gaat werken, daar kan ik mij persoonlijk wel wat bij voorstellen.

vrijdag 22 december 2017

Goede smaak

foto: Wikipedia
Mark Hamill speelde eind jaren zeventig in de eerste Star Wars-film: A New Hope. Hij vertolkte hierin de rol van Luke Skywalker: een jonge Jedi die het sterrenstelsel redt door de Deathstar op te blazen. Veertig jaar later produceert Walt Disney een nieuwe Star Wars-film met hierin voor het eerst weer een grote rol voor Luke Skywalker.

 Er is echter een probleem: het is anno 2017 behoorlijk racistisch en seksistisch om een blanke man de held te laten spelen.
 Gelukkig zijn de progressieve scenarioschrijvers van Disney met een elegante oplossing voor deze gevoelige kwestie op de proppen gekomen: ze laten Luke Skywalker de hele film gewoon als een loser op een verlaten eiland rondsjokken, waar hij in elkaar wordt geslagen door een meisje, geen enkel nut dient en depressief de uier van een alien ligt te melken.

  Het meest ontroerend aan The Last Jedi is niet de film zelf, maar de interviews met Hamill over de manier waarop Disney zijn geliefde personage heeft verminkt. We zien een lieve oude man die nog steeds niet doorheeft dat hij is ingehaald door de tijdsgeest en dat hij met terugwerkende kracht een belediging van de goede smaak is geworden.


vrijdag 8 december 2017

Triniteit

RGB Free, by UMBERTO
In de donkere dagen van december, lees ik graag over de Beatles. Een van de meest mysterieuze aspecten van dit hartverwarmende kerstverhaal is het raadsel van de transsubstantiatie: hoe is het mogelijk dat de energie van die vier losgeslagen Liverpoolse wildebrassen zo feilloos werd omgezet in tijdloze popklassiekers van ongeëvenaard niveau?

  Door de canon aan Beatles-evangeliën te bestuderen, hoop ik al jarenlang dichter bij een antwoord op dit mystieke raadsel te komen.

  Mijn laatste hypothese is dat we bij de Beatles in feite te maken hebben met een creatieve drie-eenheid: Lennon, McCartney en Martin.
  Oftewel: de melancholiek boze punker, de melodieuze popjongen en de klassieke geschoolde musicus.
 Vooral de rol van George Martin wordt nogal eens onderschat.
 Als producer drukte hij niet alleen maar op 'record', hij speelde een belangrijke rol bij enkele van de sterkste nummers van de Beatles.
 Als voorbeeld van mijn drie-eenheid hypothese, voer ik de ontstaansgeschiedenis van 'In my life' aan, een van mijn all time favoriete Beatles-nummers.

  In het evangelie van Spitz is te lezen hoe dit nummer ongeveer ontstond: Lennon schreef een melancholieke roadtrip down memory lane, McCartney gooide de helft er uit en bracht het terug tot het format van een popliedje, waarna alleen de solo nog ingevuld moest worden.

  'Speel daar maar iets Bach-achtigs', mompelde Lennon, waarna George Martin een klassiek piano-riedeltje aan het nummer toevoegde en het vlees in de Abbey Road studio, tussen de wietwalmen, kopjes thee en broodjes jam door, opeens weer woord was geworden.