Comedy

Foto: Wikipedia

De Luizenmoeder, die nieuwste tv-hit, is inderdaad een stuk grappiger dan de meeste andere comedyseries. Het is beter geschreven: in plaats van makkelijke onderbroekenlol, hebben de makers personages van vlees en bloed gecreëerd.

  Zoals altijd met goede humor, ligt er tragiek onder de oppervlakte.

  Die tragiek is trouwens ouderwets genderstereotyp: de man wil status, de vrouw wil controle. Directeur Anton dreigt van zijn apenrots gegooid te worden door een frisse jonge conciërge: 'Eindelijk iemand met natuurlijk overwicht', zucht juffrouw Ank, een zin die dwars door de ziel van de arme Anton snijdt.
  En juffrouw Ank voert zelf ondertussen een bittere strijd tegen ouders die voor het raam eindeloos naar hun kind blijven zwaaien.
  De wanhopige manier waarop juffrouw Ank elke dag met een quasi-vrolijk liedje de ouders haar lokaal uit probeert te werken, is tegelijkertijd bijzonder grappig en bijzonder pijnlijk: precies in de comedyroos.

Stigmatiserend

Aan: Eigenaar van 'De Vrolijke Viervoeter'
Betreft: Stigmatiserende klantprofielen

Geachte heer/mevrouw,

tot mijn grote schrik ben ik erachter gekomen uw zaak er stigmatiserende klantprofielen op nahoudt. Een stagiair heeft geopenbaard dat onze Noes bijvoorbeeld gerangschikt is binnen het profiel 'kat'. Ik ben hier erg van geschrokken. Volgens uw profiel zou onze Noes onder meer dol zijn op kattenbrokken, graag achter balletjes aanrennen en het grootste gedeelte van de dag in een mandje liggen te slapen.

  Noes herkent zich totaal niet in dit beeld, en wij zullen deze kwestie voorleggen aan het College voor de Rechten van de Kat. Het zijn juist dit soort discriminerende vooroordelen, die ervoor zorgen dat katten na eeuwenlange onderdrukking door de hond, nog steeds niet vrijuit over straat kunnen wandelen. Ik ga ervan uit dat het NOS Journaal binnenkort zal openen met deze schandalige praktijk, en wens u veel sterkte toe in de mediastorm van ophef en verontwaardiging.

Vrij

Foto: Wikipedia

Het plan was om de kat eerst maar eens aan een riempje buiten te laten wennen, maar daar dacht de kat anders over.

  Terug naar de dierenwinkel.

  Daar verklaarde de klant voor mij aan de verkoper dat hij zijn dieren graag goed voer wilde voorzetten, maar dat ze bij hem thuis helaas maar heel weinig geld hadden. Om te voorkomen dat ik hier stilletjes in een hoekje bij het konijnenhok om ging zitten huilen, bracht ik een bezoekje aan de ara.
 De prachtige blauw-gele vogel wandelde over zijn stok en keek me een stuk slimmer aan dan de mensen die ik onderweg naar de dierenwinkel was tegengekomen.

  'Is dat een ara', vroeg ik toen de armlastige klant was verdwenen.
  'Jazeker', antwoordde de dierenverkoper. 'Een blauw-gele. Hij is gekortwiekt, maar ik laat de vleugels weer aangroeien. Beesten moeten vrij zijn.'
  Een sympathiek sentiment, waar mijn kat het ongetwijfeld mee eens is.

  'En mag hij dan straks vrij door de winkel vliegen', informeerde ik, mezelf al kostelijke manieren voor de geest halend hoe dit prachtig uit de hand kon gaan lopen.

  'Het is de bedoeling dat hij straks ook gewoon op zijn stok blijft zitten', antwoordde de dierenverkoper afgemeten, een blik op de ara werpend die toevallig net de andere kant uitkeek, alsof hij in de verte iets bijzonder interessants zag en dit hele gesprek helemaal niets met hem te maken had.

  'Mijn kat haat het tuigje', zei ik toen maar. 'Ik vrees dat ik hem weer terug moet geven. Ze vindt het kat-onterend en weigert gediscrimineerd te worden op basis van haar snorharen.'

  Toen ik de dierenwinkel verliet, keken zowel de ara als zijn baasje me na alsof ik degene was die ze niet helemaal op een rijtje heeft.

Cultuur

Foto: Wikipedia

Door een serie van onvoorziene omstandigheden ben ik in het bezit gekomen van twee katten. Als het knallen serieus begint, zoeken ze hun heil onder mijn bed. Om ze tegemoet te komen zet ik een klassiek muziekje voor ze op: ik heb ergens gelezen dat dit een rustgevende invloed op katten heeft.
  Na een paar uur van alle kanten beschoten te zijn met vuurwerk dat harder ontploft dan de wapenvoorraad van de gemiddelde Nederlandse legereenheid, ben ik zelf ook wel toe aan een rustgevend muziekje.
  Buiten trekken vandalen vermomd als feestvierders door de straten, binnen luisteren mijn katten en ik naar Mozart, als een baken van cultuur, lijdzaam wachtend tot de barbaren verder zijn getrokken.