 |
| RGB Free, by Jazza |
Aan de muur tegenover de deur hing een grote foto van een knappe jongeman. Op de rechterwand de luchtopname van een verkeersplein, op de linkerwand een meisje in voetbaloutfit, haar rechterknie rustend op een voetbal.
'Wat mooi', zei ik. 'Experimentele fotografie?'
Ik liep verder het kamertje in, er was iets met dat meisje in die voetbalkleren. Iets in de manier waarop ze camera inkeek.
'Zie je het niet', klonk het achter me. 'Zie je het echt niet?'
Eerst viel de de deur met een plof achter me dicht, meteen daarna knipte er aan het plafond een kaal peertje aan.
'Dat was ik', zei de buurvrouw. Ze rolde naar de foto van het meisje in voetbalkleren. 'En dat was Robert. We werden in onze flank geraakt door een vrachtwagen die naar Waalwijk moest. Robert had net drie weken zijn rijbewijs. Hij was op slag dood.'
Ik wees naar het meisje met de voetbal.
'Wanneer was dat?'
'Meer dan twintig jaar geleden. We waren in de race voor het allereerste vrouwen WK. Voor het ongeluk had ik in vier wedstrijden vijf keer gescoord.'
Ik liep wat dichter naar de foto waarop de buurvrouw met haar knie op de bal rustte. Ze lachte uitdagend de camera in, haar zwarte haar veel korter dan nu, het glansde rond haar gladde gezicht.
'Ik had een fijn rechterpootje. Ik legde de ballen zo op de kop van onze spits. Soms speelde ik vanaf links, dan trok ik naar binnen om hem de kruising in te draaien.'
Ze klopte op haar rechterdijbeen dat verstopt lag onder haar stoffige plaid.
'Nu is mijn rechter pootje spastisch. De dokter jast er in om de maand een injectie in, om te voorkomen dat ik mezelf knietjes ga geven. Hier gingen we naar het gala', de buurvrouw rolde naar een kleine foto van twee kinderen die zich verkleed hadden als volwassen mensen.
'Robert had een smoking gehuurd, license to kiss, zei hij steeds en dan zoende hij me op mijn mond, gewoon waar iedereen bij was. Dat interesseerde hem niets. Misschien vond ik dat nog wel het fijnst aan hem, dat de rest hem gewoon niet interesseerde.'
In de tuin onder het balkon waren de katjes inmiddels verdwenen. Twee dikke duiven zagen hun kans schoon om broodrestjes tussen de rommel vandaan te pikken.
'Weet je dat jij de eerste bent die dat stomme kamertje van me heeft gezien? Ik wil het al jaren een keer opruimen, maar het was er nooit van gekomen en op een gegeven moment begon ik me ervoor te schamen.'
De buurvrouw keek me welwillend aan, het leek alsof er iets van haar afgevallen was. Het begon koud te worden op het balkonnetje, de zomer had zijn beste tijd gehad.
'Ik had al die spullen ooit in een doos zitten en toen bestelde ik een keer die luchtfoto van het Heetmanplein. Ik had het idee dat als ik maar precies reconstrueerde wat er mis was gegaan, het allemaal misschien wat minder erg zou worden. Dat het minder pijn zou doen als ik tot op de millimeter kon ontleden wat er was gebeurd. Maar je kan net zo goed tot op de millimeter in kaart brengen wat er gebeurt als iemand met een hamer op je duim slaat. Het is allemaal reuze interessant, maar het doet nog steeds verdomd veel pijn.'
'Het spijt me', zei ik. 'Ik had kunnen bedenken dat er zoiets aan de hand moest zijn.'
'Het is het dichtste dat ik bij hem in de buurt kan komen. Weet je dat ik niet eens op mijn gelukkigst was toen ik met hem langs de stadswal fietste en die ketting van zijn fiets viel. Dat ging allemaal veel te snel. Eigenlijk gaat hem om de stukjes daartussenin. Dat ik me met mijn vriendinnen voor de spiegel stond op te tutten. Dat buiten de zon scheen en het weekend was en we alle tijd van de wereld hadden. Dat gevoel dat alles ging beginnen, dat verwachtingsvolle dat je kan hebben als je achttien bent en net uit het ei bent gekropen. Maar je hebt wel iets groots nodig, om die tussenstukjes te laten schijnen. Robert was dat grote.'
Ik knikte.
'Je zei dat je last hebt van een spastisch been.' Ik viste het plastic tasje van Elisabeth onder mijn stoel vandaan en legde het op mijn schoot.
'Wist je dat daar een geweldig nieuw middel voor op de markt is?'