vrijdag 13 december 2019

De regenkoningin

RGB Free, by photonut
James Worthy heeft al eens een column geschreven over jarentachtigmuziek waar ik verder niet zoveel aan toe te voegen heb, een citaat:

Maar jarentachtigmuziek is alles wat een mens nodig heeft. Alles wat ik nodig heb, als ik iets nodig heb.

Vaak wordt jarentachtigmuziek weggezet als kitsch, wat het misschien ook wel is, maar wat is er mis met goedgemaakte kitsch? Een tijdlang ben ik er vrij zeker van geweest dat de teksten van Roxette bijvoorbeeld briljant waren en van een diepe waarheid over het leven getuigden:

There's a time for the good in life,
a time to kill the pain in life,
dream about the sun you queen of rain


Vooral die laatste zin raakte me als een soort openbaring, en dan die typische vette jarentachtigproductie eronder en de stem van Marie Frederikson, daar was je als jongetje gewoon weerloos tegen.
  Soms zet ik het nog wel eens op, even wat video's op YouTube kijken, en het ontroert me nog steeds, hoewel het lastig vast te stellen is wat er dan precies ontroert: de muziek zelf, of de herinneringen aan cassettebandjes, allang verlaten jongenskamers, met je vriendjes naar school fietsen en tijdens het eerste uur wiskunde in de kantlijn een songtekst krabbelen over de onlangs overleden Queen of Rain:

May you find the sun that you deserve


donderdag 28 november 2019

Darwinisme (4)

RGB Free, by vierdrie
Het boze meisje verdween van de tv, zo rond de tijd dat het weer omsloeg en het eindelijk begon te regenen, wekenlang zelfs, alsof het kind de opwarming niet alleen beklaagde, maar er ook organisch mee verbonden was. Gelukkig liet ze geen existentiële leegte achter, daar zorgt de samenleving wel voor en zo niet, dan kloppen de media ergens wel een relletje uit.
  Het boze meisje werd naadloos vervangen door boze boeren, de contramelodie in het klimaat-lamento, op tractoren kropen ze de snelwegen op, koppige rood-groene torren die in processie richting provinciehuizen rolden. In Groningen beukten ze een deur open, waar het hele land ook weer een paar dagen zoet mee was.

  Geïnspireerd door de daadkracht van de boze boeren, besloot ik dat het moment aangebroken was om op een vechtsport te gaan. Een man moet zichzelf kunnen verdedigen en bij gebrek aan een glanzende tractor, moeten zijn vuisten zich transformeren tot symbolen van onverzettelijkheid.

  'Je bent welkom voor een introductieles', stond er in de mail van de lokale vechtclub. 'Doe makkelijke kleding aan en neem een flesje drinken mee.'

   Ik maakte mijn fiets vast aan een lantaarnpaal, om me heen schuifelden donkere figuren met sporttassen. Toen ik klaar was met mijn fiets waren die allemaal alweer verdwenen, opgelost in de regen, maar ik had gezien waar ze heen gingen en bereikte een kale deur in een soort loods, ik duwde de deur open, het voelde alsof ik midden in een executie binnen het criminele circuit terecht zou komen, misschien had ik iemand even moeten vertellen waar ik heen ging, maar daar was het nu helaas wat laat voor.
  Ik stapte een helder verlichtte ruimte binnen en het eerste wat ik hoorde was het gejoel van kinderen, een stuk of twintig holde er door elkaar heen, op de banken aan de zijkant zaten verveelde ouders, een gespierde man in trainingspak, type zachtmoedige kooivechter, probeerde het zooitje wat in het gareel te houden.
    Aan de overkant verdween een volwassen man achter een deur, waarschijnlijk de kleedruimte, inderdaad zaten hier een stuk of tien oude mannen in een hok van twee bij twee meter.

  'Het lijkt wel een plaag', mompelde een man van een jaar of zestig. Het was niet duidelijk wat er precies een plaag was geworden. Hij had een band om zijn hoofd en zijn handen waren ingetaped.
  Ook de andere mannen zagen er vrij strijdvaardig uit, toch maakten ze niet echt een gevaarlijke indruk, eerder een kwetsbare indruk, de onbeholpenheid van het menselijk lichaam vooral benadrukt.
 
  'Als je aanvaller wat verder van je weg staat, kun je het beste zo snel mogelijk opstaan en wegrennen', onderwees de trainer een half uurtje later.
 
  Toch werd het natuurlijk wel een beetje knokken, links, rechts, hoog, laag, knie, elleboog, vuist, samen met het uitgestorven kindergejoel en de indringende geur van het gymlokaal drong zich onvermijdelijk het hoofd, schouders, knieën, teen van de kleuterschool op, waar het er trouwens veel competitiever aan toeging, keiharde schoolpleingevechten om het schaarse speelgoed, facties die gedurende het speelkwartier ontstonden en weer uit elkaar vielen, euforische overwinningen en bittere nederlagen, hoeveel mensen stonden hier hun jeugdtrauma's te verwerken, wie wilde met een gerichte hoekstoot alsnog het glanzende stepje bemachtigen dat steeds weer naar het stoerste jongetje van de klas ging?

  'Probeer je te focussen', zei mijn sparringpartner. 'Schop me maar in mijn kruis, ik draag een toque.'
 
  Het voelde toch een beetje als regressie allemaal en terwijl ik een onbekende man in zijn kruis schopte herinnerde ik me ineens hoe die schoolpleingevechten al snel verbale gevechten waren geworden, hoe een grap het stoerste jongetje van de klas kon ontwapenen, de kracht van de lach en de goed getimede spot, scherp als een zwaard, woorden met weerhaakjes die weken konden dooretteren.
  Terug in de regen verdwenen de sporttassen weer in het donker, machteloze vuisten in een wereld die geregeerd wordt door politici met geheugenverlies, spinnende marketingmaestro's en gesponsorde Facebook-content.

zaterdag 2 november 2019

Dicky

RGB Free, by tabaluga13
Jaap Stam is opgestapt als trainer van Feyenoord, een actie waar de verantwoordelijke beleidsbepalers van de Rotterdamse stadionclub nog steeds een beetje verbijsterd over zijn.

  'Jaap Stam is een echte kerel', verklaarden ze beteuterd op de persconferentie. 'Hij slaat 's ochtends voordat hij naar de training komt vier koude eieren op zijn voorhoofd kapot, die hij naar binnen giet met koffie die getrokken is uit bonen die hij zelf tussen zijn grote mannenklauwen heeft verbrijzeld. Hij heeft dus alles van een echte Feyenoord-trainer, we snappen niet hoe dit mis is gegaan.'

  Nu Stam op zijn blote voeten in twee uur terug naar Zwolle is gerend, is de weg vrij gekomen voor Dick Advocaat. Ik voorspel dat Feyenoord binnen zeven wedstrijden weer netjes derde staat, ik heb namelijk wat ervaring met Dick Advocaat.
  Een paar jaar geleden zat ik vast met een tekst en verzuchtte ik: 'Was er maar iemand om mij even te helpen.'

  Drie seconden later ging de bel. Ik deed open en zag tot mijn verbazing Dick Advocaat in mijn portiek staan. Hij leunde op een klein parapluutje, achter zijn rug haalde Petrovic met een trapje een kat uit een boom.

  'We waren toevallig in de buurt', glimlachte Advocaat. 'Laten we maar meteen beginnen.'

  Hij stoof de trap op, toen ik in mijn werkkamer kwam zat hij al op de hoek van mijn bureau.

  'We moeten terug naar de basis', verklaarde Advocaat, die enthousiast met zijn beentjes boven mijn vloer bungelde. 'Gewoon de woorden in de goeie volgorde zetten en op het einde van de zin een punt.'

  Aarzelend begon ik te tikken, ik voelde Dick Advocaat meekijken.

  'Heel goed', brulde hij ineens in mijn oor. 'En nu doorpakken.'

  Hij sprong van mijn bureau en begon met geheven vuistjes door de kamer te rennen.

  'Rotzak', brulde hij ondertussen door het open raam naar een parkeerwachter. 'Die wagen staat daar prima. Zeljko, attack!'

  Nu pas drong tot me door dat Zeljko Petrovic al vijf minuten in mijn keuken aan het rommelen was, waar hij naar later bleek alle sauzen alfabetisch gerangschikt had en mijn wasmachine had ontkalkt.

  Terwijl door het open raam de ontzette kreten van een parkeerwacht dwarrelden, merkte ik tot mijn verbazing dat de zinnen ineens een stuk vloeiender uit mijn pen rolden. Ik draaide me naar Dick Advocaat om mijn dank uit te spreken, om te ontdekken dat ik weer helemaal alleen was. Ik rende naar het raam: ook Petrovic was verdwenen, net als de bon achter de autoruit en de onthutste parkeerwachter.
  De hele straat was nu een oase van rust, zelfs de kat die de hele ochtend in een boom had zitten miauwen lag met tevreden oogjes naar de zon te knipperen.

donderdag 24 oktober 2019

Déjà vu

RGB Free, by Berenika
Even je ogen dicht, veel meer is het niet
van de kamer met Doris Day
aan de muur, het wollen beest
op het dressoir en ook toen je al te oud was nog steeds

(in de hoek en wat vervaald) het trouwe hobbelpaard vijftien jaar eerder door je vader gemaakt. Even naar een hok in een studentenflat tot een man je meenam naar een hoge kamer aan een nieuwbouwlaan

en vandaar naar een glazen suite aan een sjieke straat.
Tot je hier ineens bent beland, wat is dit voor een plaats
waar is die man waarmee je kwam en wat is er
eigenlijk aan de hand? Berustend geef je 's ochtends

het wollen beest maar weer een aai (natuurlijk heeft die alles overleefd)
een vaag gevoel alsof je dit eerder hebt gedaan
vraag je voor de eerste keer of iemand soms weet
of je vader het paardje al klaar voor je heeft.

vrijdag 11 oktober 2019

Coming Out Day

RGB free, by vierdrie
Vol verwachting vertelde hij de klas
dat hij homo was. Een stilte daalde neer, achtentwintig puberhoofden staarden door hem heen.

'Dat maakt toch niet uit' sprak een meisje
vooraan: Liesbeth, zo'n kind dat op haar zestiende al zesendertig oogt

'maar dank voor het delen. En ga nu maar weer zitten
Meneer Vervoort gaat de discriminant nog eens tonen.
Echt super tof hoor, wees maar heel trots.'

Terug in de ranken schoven veertien jongens hun banken
precies twintig centimeter bij hem vandaan. Vervoort
trok een vloeiende lijn en nog voor hij de som had voltooid

besloop hem het gevoel dat het ergens mis was gegaan.

woensdag 2 oktober 2019

Darwinisme (3)

Foto: Wikipedia
De volgende dag zwerft er een kind over de tv-netten. Ze schijnt zestien te zijn en ziet eruit als twaalf.
  'How dare you', roept ze tegen de Verenigde Naties. Ze lijkt vooral erg boos te zijn dat haar 'jeugd van haar is afgenomen', dat ze niet gewoon in de schoolbanken kan zitten, maar in Amerika boze speeches moet afsteken.

  Eerlijk is eerlijk, het is herfst en het is nog steeds lekker warm. Rond middernacht zit ik in korte broek op mijn balkon naar de sterren te kijken. Eerst lijkt het stil, dan hoor ik in de verte de snelweg ruizen, verrassend hard, een koolstofdioxide spuwend monster dat dreigend dichterbij sluipt, klaar om de overmoedige mensheid met orkanen en overstromingen te teisteren, slechts een autistisch meisje met een boos hoofd om het een halt toe te roepen.

  'Lekker weertje buurman.'

  De buurvrouw van twee balkons verder haalt de was binnen.

  'Je kat was vanochtend bij ons op bezoek.'

  Als op commando komt de kat vanuit huis op mijn schoot springen, ze loert argwanend naar de overbuurvrouw. Die gooit de was in een houten mand, een tafereeltje dat toch al zo'n paar duizend jaar oud moet zijn, het doet me denken aan Nausikaä uit de Odyssee waar ik een half jaar lang op heb zitten ploeteren en het enige dat ik me er nog van kan herinneren is die was, vrouwen die de was doen, aan een rivier, varens aan de oever, de zon schijnt, veel meer komt er niet boven, daar heb je dan ooit je best op gedaan, in lokaal 701, de laatste twee uur op vrijdag, als de leraar in een goeie bui was liet hij iemand van het kleine groepje verwarden dat Grieks in zijn pakket had gekozen appelflappen halen bij het winkeltje.

  'Ze zoekt naar muizen', zeg ik. 'Hier heeft ze alles al uitgeroeid.'
  'Dat is de natuur. Die muizen jagen zelf weer op insecten. Dog eat dog.'

  Ik streel de kat en denk na over die laatste zin. Aan de andere kant van het balkon staat iemand van het restaurant glaswerk in een bak kapot te gooien. De kat is eraan gewend, stoïcijns begint ze nu toch maar de trapjes naar haar jachtvelden af te dalen – de vindingrijke kat, die zeer veel rondzwierf en al menig muizenleven heeft verwoest, hervat stoutmoedig haar tocht.

maandag 30 september 2019

Darwinisme (2)

Foto: Wikipedia
We staan op om onze rugzakjes uitgereikt te krijgen, het heeft iets van de verdeling na een voedseldropping, hongerige Hollanders die zo snel mogelijk hun dure trainingsjack terug willen. Als we over willen steken krijgen we van een morsige man met wilde ogen een folder in de hand gedrukt.

  'Staak mee', staat erop. 'Make the earth green again'.

  We worden opgeroepen om volgende week in Den Haag te komen staken voor het milieu. Ik kijk de man na die de folders uitdeelt. Hij maakt niet de indruk ergens emplooi te hebben. Misschien beschouwt hij folders uitdelen over de opwarming van de aarde als zijn werk en houdt hij daar volgende week even een dagje mee op.

  Wat een zegen moet de klimaatcrisis voor zo'n man zijn. 

  Je bent een werkeloze zwerver in Amsterdam, je hobbelt doelloos van opvang naar opvang. Dan vertelt iemand je dat we er over honderd jaar allemaal aangaan, tenzij er onmiddellijk actie wordt ondernomen.
  Geestdriftig spring je uit je met vlooien bezaaide stapelbed: je hebt het licht gezien. Je moet de mensheid redden van een catastrofe. Je weet je handen te leggen op een flinke stapel folders en ineens ben je geen kansloze zwerver meer, je bent nu een idealistische activist die zijn medemens voor een verschrikkelijke ramp probeert te behoeden.
 
  Als we eindelijk onze spullen terughebben stap ik de trein naar het zuiden in, waar van gezondheid blakende studentikoze types in het halletje een spreekbeurt houden. Ze behoren duidelijk tot de besturende klasse, ze praten over omzet en bedrijven, ze eigenen zich de ruimte toe zonder er echt de nadruk op te leggen, met die vanzelfsprekende nonchalance die de bovenklasse eigen is, een meisje van een jaar of twintig helemaal in haar element, de wereld is een speeltuin waar ze zich al haar hele leven prima in thuis voelt, mensen zijn er om bestuurd te worden, zaakjes zijn er om geld mee te verdienen.
  Het is vooral het gebrek aan schaamte, aan enige onzekerheid over haarzelf of haar woorden, die haar onderscheidt van de vrouwen die zwijgend op het trapje zitten met een tas van de C&A op schoot, terug van een dagje in de grote stad, morgen weer achter de kassa of het anonieme hok in van een bedrijf waar de vader van een van die studenten tien verdiepingen hoger rondhangt en achtenvijftig keer zoveel verdient.

  Onze toekomstige heerseres is eindelijk aan het einde van haar verhaal gekomen, haar maatjes knikken en mompelen instemmend, behalve eentje, een meisje dat sowieso al wat uit de toon valt, iets in de kleding, de houding, het is allemaal net niet vanzelfsprekend genoeg. Ze krijgt een fikse uitbrander van de groep en als de trein in Utrecht is aangekomen mag ze pas als laatste naar buiten, nog net voor de vrouwen met de C&A-tassen, maar ze moet op haar tellen gaan passen, nog een paar van zulke streken en ze vindt zichzelf ineens terug op een stapelbed in de opvang, afwezig bladerend door folders over de klimaatcrisis. 

maandag 23 september 2019

Darwinisme

RGB Free, by BA1969
Omdat onze hardloopwedstrijd op het laatste moment afgeblazen werd, gingen we aan het IJ maar een halve liter bier drinken.
  Achter ons stonden een paar duizend mensen op hun kleding te wachten die door de organisatie al in bussen richting de finish was gestuurd en nu weer rechtsomkeert moest maken. Voor ons passeerden twee vrachtschepen elkaar traag, niet als schepen in de nacht, meer als schepen in het volle zonlicht, en het duurde een eeuwigheid voordat ze elkaar voorbij waren gevaren.

  'Waarom denk je dat mensen zo'n hekel aan klimaatactivisme hebben', vroeg mijn vriend. We waren via de afgeblazen hardloopwedstrijd, de mocromaffia en het legaliseren van cocaïne bij het klimaat aanbeland, een aardige cirkel, aangezien de wedstrijd vooral vanwege de hitte was afgelast.

  'Het is teveel ineens', zei ik. 'Dat is ook bekend uit de geneeskunde: je moet nooit tegen een patiënt zeggen dat hij af moet vallen, minder zout moet eten, meer moet sporten, moet minderen met alcohol en onmiddellijk met roken moet stoppen. Dat gaat nooit allemaal lukken en het gevolg is dat hij de handdoek meteen in de ring gooit. Maar als je vol inzet op stoppen met roken en de rest met rust laat, heb je een kans dat in ieder geval dat gaat lukken. Zo kun je mensen ook niet vertellen dat ze niet meer mogen vliegen, minder auto moeten rijden, geen vlees meer moeten eten en morgen een warmtepomp moeten installeren. Je drijft ze in het nauw en het gevolg is weerstand tegen alles wat met klimaatbeheersing te maken heeft.'

  Het klonk wel aardig, of het ook waar was wist ik eigenlijk niet. Maar het duurde zeker nog een uur voordat de organisatie die tasjes met kleren op volgorde had gelegd, dus het kon geen kwaad de tijd wat te doden.

  'Cocaïne legaliseren is echt een ontzettend slecht idee', zei mijn vriend. 'Dat wordt zo'n gigantische puinhoop.'
   'Als mensen niet met die vrijheid om kunnen gaan, is dat hun probleem', antwoordde ik. 'Je kan nu ook naar de slijter lopen en jezelf binnen een uur een alcoholvergiftiging indrinken. Zuip jezelf maar de vernieling in, stop je neus maar vol, stort ter aarde tijdens een hardloopwedstrijd omdat je te lui bent om fatsoenlijk te trainen en je jezelf schromelijk overschat. Dat is wat het betekent om vrij te zijn.'

  Mijn vriend schudde zijn hoofd. We waren het gelukkig bijzonder oneens met elkaar, terwijl die eindeloze vrachtschepen alweer uit beeld verdwenen waren en we bijna onze kleding terug konden krijgen. 

woensdag 4 september 2019

Harde kern

RGB Free, by saavem
Jawed S, die vorig jaar twee mensen neerstak op Amsterdam Centraal, vindt deze daad nog steeds gerechtvaardigd: ' Mijn profeet werd beledigd.'

  Ik heb dat altijd een rare zin gevonden: 'een profeet beledigen'. De profeet in kwestie is in dit geval Mohammed, een Arabier die zo'n veertienhonderd jaar geleden zou hebben geleefd. Nu is er discussie over het feit of deze persoon werkelijk bestaan heeft, of dat het een vroeg voorbeeld is van 'fake news'. Maar of hij nu wel of niet heeft bestaan, hij is in ieder geval al zo'n 1400 jaar dood.

  Hoe kun je iemand beledigen die al een tijdje dood is?

  Dat kan natuurlijk niet, en de profeet is dan ook niet beledigd, Jawed S. is beledigd. De aanstoot die S. neemt van denigrerende praatjes over zijn profeet, is vergelijkbaar met een Ajax-supporter die opzwelt van woede wanneer je verkondigt dat Johan Cruijff een overgewaardeerde zaalvoetballer was die beter tot zijn recht zou komen in een dameselftal.

  Islam is Jaweds cluppie, Mohammed zijn homeboy, en als je er iets van durft te zeggen komt de harde kern langs om je in elkaar te slaan.

maandag 2 september 2019

Nieuwe wegen

Voor oom Dick

Ooit beklom ik met mijn neven
hoog op de trappers staand
de Dolla Mina, de grootste berg die er bestaat volgens onze opa, die haar die naam ook had gegeven.

Ik was er weer zoeven
en dacht aan opa die is verdwenen
en aan diezelfde neven
die stiekem kroost hebben gekregen.

Wat op hun beurt nu op houten fietsjes
naar een nieuwe opa komt aan gesjeesd
onbevreesd scheurend over nieuwe wegen

Nu mogen zij in het schemer-zachte (terwijl de krekels zingen)
hoog op de trappers staand, uit alle macht
de grootste berg die er bestaat beklimmen.

vrijdag 23 augustus 2019

Spanning

Foto: Wikipedia
Wat maakt de films van Quentin Tarantino zo goed? Hier zijn vele antwoorden op mogelijk, zoals de scherpe dialogen, de uitgewerkte karakters, de fraaie cinematografie.
  Maar laten we vooral de spanning niet vergeten.
  Als je een film van Tarantino bekijkt, herinner je je ineens weer wat de essentie is van verhalen vertellen: de toeschouwer nieuwsgierig maken naar hoe het verder gaat.
  Hoe vaak zit je niet naar een film te kijken, of een boek te lezen, op de automatische piloot: eigenlijk weet je al precies wat er gaat gebeuren, je hebt het al honderd keer eerder gezien en het kan je überhaupt maar matig schelen hoe het verder gaat.

  Dat ze het lekker uitzoeken met mekaar.

  Maar Tarantino doet een paar dingen erg goed: hij creëert karakters waar je bij betrokken raakt, die in situaties verzeild raken waarin de spanning steeds verder oploopt, terwijl je werkelijk geen flauw idee hebt hoe het af gaat lopen.

  Dan zit je ineens op het puntje van je stoel.
  In Once Upon a Time raakt de übercoole stuntman Cliff Booth bijvoorbeeld verzeild in een woordenwisseling met de legendarische vechtkunst-acteur Bruce Lee. De twee mannen dagen elkaar uit en uiteindelijk wordt het knokken. Terwijl de spanning stijgt heb je geen flauw benul welke ontknoping deze scène gaat krijgen, het enige dat je weet is dat het alle kanten op kan gaan.
  Die spanning creëren bij kijkers die door jarenlange media-overvoering volkomen blasé geworden zijn: dat noemen we vakmanschap.

woensdag 21 augustus 2019

Aanvaarding

Foto: Wikipedia
Na het zien van de film 'Once Upon a Time in Hollywood' heb ik nog maar één doel in het leven: ik wil een beetje op Cliff Booth gaan lijken.
  Cliff Booth wordt gespeeld door Brad Pitt en hij is een personage dat eigenlijk niet meer gemaakt mag worden: een stoere, stoïcijnse, sterke, onafhankelijke, rechtschapen, heteroseksuele blanke man.
  Het is dat het Quentin Tarantino is, anders had de filmstudio ongetwijfeld een dikke streep door het script van deze film gehaald: veel politiek incorrecter kun je niet meer worden.
  Alsof het niet genoeg is dat Booth gewoon rondrijdt in een mooie auto en zijn hond te eten geeft, alsof hij niet verantwoordelijk is voor alle ellende op deze aardbol, slaat hij zo nu en dan ook nog eens een irritante hippie in elkaar, als deze het echt te bont maakt.

  Vastberaden loop ik na afloop van de film naar buiten: het project om langzaam in Cliff Booth te veranderen gaat onmiddellijk van start. Buiten in het volle zonlicht, verlaten door de rustgevende schemer van de bioscoopzaal, is er even een moment van verwarring: waar heb ik mijn Cadillac gelaten?
  Terwijl ik peinzend bijna omver wordt gelopen door een linksig meisje, dringt de afschuwelijke waarheid tot mij door: ik heb geen Cadillac.
  Ik heb een fiets.
  Een kleine tegenvaller, maar ik weet zeker dat Cliff Booth zich door zoiets nooit zou laten tegenhouden. Heel cool en beheerst fiets ik naar huis, waar ik mijn lieve doch als het erop aankomt levensgevaarlijke hond te eten ga geven.
    Als ik mijn fiets onder het afdakje parkeer, hoor ik klaaglijk gejengel. Bovenop de trap zit een zwarte kat me verwijtend aan te staren. Even staar ik verbijsterd terug in haar grote gele ogen, dan herinner ik het me: ik heb geen hond.
 Ik heb twee katten. Die niet naar me luisteren en als er een agressieve hippie ons huis binnensluipt, zijn ze nog eerder verdwenen dan dat de hond van Cliff Booth zijn tanden in hun nek heeft gezet.

  Verslagen strompel ik de keuken binnen. Dit project gaat meer energie kosten dan ik had voorzien. Laat ik dan in ieder geval een whiskey voor mezelf inschenken, die ik opdrink terwijl ik honderd buikspieroefeningen doe.
  Ik open het keukenkastje: alleen maar rode wijn in huis.
  De kat komt me knorrend troosten terwijl ik met een glas wijn op de bank mismoedig de trailer van Once Upon a Time nog maar eens bekijk.
 

maandag 29 juli 2019

Glans

RGB Free, by Zela
De stripboekenbeurs in TuinCafé De Witte Zwaan gaat om tien uur 's ochtends van start. Om vijf voor tien staat er al een samenscholing voor de ingang. Ernstig kijkende mannen met lege plastic tassen staan ongeduldig naar de deur te loeren.
   'Tak-tak-tak' klinkt het even later tussen de bomen, stripboeken die geroutineerd geschift worden in plastic bakken, incidenteel onderbroken door het zachte geritsel dat opstijgt wanneer een exemplaar de eerste keuring heeft overleefd.

  Achterin de tuin tekent Marc Verhaegen, voormalig hoofdtekenaar van Suske en Wiske, een figuur op een schutblad.
  Het voordeel van beeld: meteen herkenbaar voor elke aardbewoner. Tante Sidonia is tante Sidonia, of je nou een analfabete Keniaan of een afgestudeerde Chinees bent, terwijl deze zin alleen begrepen kan worden door Nederlanders met een opleiding.

  Maar goed.

 Als Verhaegen mijn albums signeert, openbaart hij wat er tijdens de creatie achter de schermen van Studio Vandersteen zoal gebeurde.

  Altijd leuk: het drama achter het drama.
 
  Zonder wrijving geen glans, daar lijkt het toch vaak op neer te komen. De beste tekenaars strijden om een plekje bij de beste studio's, waar ze albums tekenen vol strijdende personages, die jaren later in bakken komen te liggen van TuinCafé De Witte Zwaan, waar verzamelaars elkaar met ellebogen bewerken om een zeldzame eerste druk te kunnen scoren, die ze thuis liefdevol oppoetsen tot hij weer glanst als nieuw.

donderdag 25 juli 2019

Waarheid

RGB Free, by criscris1
Aan het water van de plas zit een gabber een joint te draaien. Hij heeft een gabber-vriendinnetje en ze draaien  gabbermuziek: 'boem boem boem'.

  Ik zit ook aan het water en lees het boek 'De acht bergen' van Paolo Cognetti. In dat boek is het steenkoud. Dat ik het koud heb wanneer ik het lees, dat mijn voeten wegzakken in metersdiepe sneeuw en dat ik ademvlokjes voor me zie, zegt iets over de kracht van het boek.
  Het is een goed boek, omdat het vol waarheid zit, wat iets anders is dan werkelijkheid.
  In de werkelijkheid zit een gabber aan de waterkant met zijn vriendin een joint te roken, maar wat moet je daar verder mee? 
  In het boek blijft een man op een berg zitten, omdat hij nu eenmaal een bergbewoner is, en laat zijn vrouw en kinderen naar het dal vertrekken, omdat hij niet anders kan.
  Cognettti heeft die man via de lijnen van zijn plot zo door zijn verhaal zitten schuiven, dat hij is uitgekomen bij een stukje onweerlegbare waarheid.
  Het is net zo onvermijdelijk als het feit dat de dennenappels om me heen weer naar beneden komen vallen, als ik ze de lucht ingooi.
  De schrijver ontleedt, de natuurkundige meet en beide komen ze bij een stukje waarheid uit. 

   Het kan niet anders, of er zit in de roodverbrande rug van die gabber, zijn vriendin met haar opgeschoren koppie en zijn boem-boem muziek ook een stukje waarheid verborgen.
 
  Om het eruit te tikken, moet het vlees wel eerst woord worden.
 
  Driehonderd pagina's moet iemand aan hem gaan trekken en duwen, misschien moet zijn vriendinnetje akelig aan haar einde komen.
  Dan zullen we eens zien uit wat voor hout onze gabber gesneden is.
  Maar voorlopig is het daar veel te warm voor en komt hij weer goed weg, onze stonede kaalkop.

zondag 21 juli 2019

Vooruitgang

RGB Free, by Groningen
Een peloton mannen van middelbare leeftijd zoeft door de straat. Er gaat een groot gevoel van vrijheid vanuit, ze lijken ergens aan te ontsnappen. Je kan je makkelijk voorstellen hoe ze als achtjarige jochies, in dezelfde formatie, op kleine fietsjes door het park sjeesten.

  Waar droomden die jochies van?

  Dat ze politiemannen waren waarschijnlijk, op jacht naar de boef en daarna naar huis waar hun beeldschone vrouw, die verdacht veel lijkt op Liesje uit groep acht, opgelucht is dat ze weer heelhuids thuis zijn gekomen.
  Inmiddels zijn ze getrouwd met Liesje en doen ze op een fiets van 3000 euro alsof ze weer jongetjes van acht zijn die achter een boef aanzitten.
 Zo is de cirkel aardig rond, behalve voor Liesje. Die heeft het idee dat het ergens is misgegaan, maar waar precies, daar kan ze de vinger net niet op leggen.

zaterdag 20 juli 2019

Bende

RGB Free, by jmjvicente
Ik zwerf door het bejaardentehuis op zoek naar een nagelschaartje. Ik ben op bezoek bij mijn oma, die een nagel heeft ontdekt met een kartelig randje eraan.
 
  'Hier moet echt wat aan gebeuren', zegt mijn oma.
 
  Al staat de wereld in brand en bonken de Russen op de poort, mijn oma hecht aan goedverzorgde nagels. Mijn aanwezigheid in de gangen van het bejaardentehuis blijft ondertussen niet onopgemerkt.

  'Daar loopt een man', hoor ik een dame verschrikt uitroepen.
  'Wat voor man', informeert haar vriendin.
  'Een hele grote man.'

  De dames zijn het er roerend over eens dat dit geen goed nieuws is en zetten de achtervolging in.

  'Laten we uitzoeken wat hij van plan is.'

  Ze schuifelen achter mij aan, links en rechts andere bewoners optrommelend die meteen aanhaken bij de achtervolging.

  'Hij ziet er gevaarlijk uit', roept een nieuwkomer, wat weer eens wat anders is. Het is een beetje alsof je lang bent in China, maar toch is het prettig dat in ieder geval één bevolkingsgroep onder de indruk is van mijn verschijning.

  Terug op de kamer van mijn oma knip ik een piepklein stukje nagel af, voor beide partijen een bijzonder geslaagde operatie. Als ik even later weer vertrek, hoor ik een verschrikte stem opklinken:

  'Daar loopt een man'
  'Wat voor man?'
  'Een hele grote man.'

  Voordat er weer een posse opgetrommeld kan worden, duik ik de lift in, je weet maar nooit waar zo'n bende bejaarde dames allemaal toe in staat is.

woensdag 17 juli 2019

Spaarvarken

RGB Free, by jaz1111
Op het terras van de tennisclub lijkt er weinig aan de hand te zijn in de wereld. Voor onze neus wordt een heren-dubbel gespeeld, door mannen die elkaar fanatiek de baan af proberen te meppen.
  De zon zakt weg achter de bomen, in de verte ruist de snelweg.
  We drinken een biertje en bespreken de wedstrijd die we zojuist hebben gespeeld, de consensus is dat het aardig in de buurt kwam van een toppartij.

  Tot zover dus niets aan de hand.

  Dan beklimmen twee jonge mensen het terras: een meisje en een jongen. De jongen draagt een papieren doos met lootjes, het meisje koestert een pluizig roze spaarvarken in haar lelieblanke armen.

  Er moet gedokt worden.

  Het is natuurlijk voor het goede doel, verzekert de jongen, het meisje glimlacht verontschuldigend. De enige reden dat ze hiermee weg komen, is dat ze jong en aantrekkelijk zijn.
  Zo'n meisje met een pluizig spaarvarken op pad sturen is natuurlijk een meesterzet.
  Wat als in plaats van die jongelui, een onaantrekkelijke veertiger op je af stapt met zijn doos vol lootjes?
  Daar word je al een stuk minder vrolijk van. Een meisje met een roze spaarvarken wordt aan de bierdrinkende tafels met open armen ontvangen, een goedbedoelende veertiger had op een vermoeide blik en met zuchtende tegenzin getrokken portemonnees kunnen rekenen.
  Achter de bar schuifelt ondertussen de tegenhanger van het meisje rond: het lieve oude mannetje. Het duurt ongeveer vijf minuten om bij hem af te rekenen, hij weet nog niet precies hoe dat pinnen werkt. Maar je vergeeft het hem graag, omdat hij zo'n authentieke verschijning is met zijn wijze oudemannenhoofdje en het hele tafereel de nodige diepgang verleent.

  Het is keiharde biologie in werking, op een doordeweekse avond op de tennisclub: jonge mensen en bejaarden kunnen op onze sympathie rekenen, wat ertussenin zit meppen we het liefst zo snel mogelijk de baan weer af.

dinsdag 25 juni 2019

Positieve insteek

RGB Free, Jazza
'Ik ben vandaag uw commentator bij alweer zo'n fantastische wedstrijd op het toch al fantastische WK vrouwenvoetbal, wat leven we toch in fantastische tijden, wat jij John?'
- Zeker, dit WK gaat niet alleen maar over voetbal. Het gaat over onrecht, discriminatie, vooruitgang en seksisme.
'Eindelijk is er ook aandacht voor vrouwen die tegen een bal aanschoppen en dat is meer dan verdiend.'

 - Absoluut. Kijk eens hoe Bronze daar een bal controleert: alsof ze twee kratjes bier onder haar schouders klemt en ondertussen ook nog een wasje draait, dat zie je bij de mannen nooit.
'Die maken zich er maar makkelijk vanaf John, tik-tak en weg is de bal weer. Vrouwen laten zien wat werken is.'
- Zag je hoe Greenwood met de bal aan de voet blind op die Kameroense in wandelde? De spontaniteit, de pure spelvreugde druipt er gewoon vanaf.
'Helemaal juist John. Kijk, een Kameroense duwt haar elleboog in het gezicht van een tegenstandster. Een goed gebruik in Kameroen bij vrouwen onderling, daar mogen wij verder geen mening over hebben.'

- Dat is hun cultuur, en vergeet de jarenlange onderdrukking door het patriarchaat niet.
'Zo moeten we die fluim ook interpreteren die nu door de lucht vliegt: dat is een symbolische klodder spuug richting de blanke onderdrukker.'
- Schandalig dat die dames zich aan de spelregels moeten houden. Helemaal terecht dat ze nu door het lint gaan. Wie heeft die regel over terugspeelballen eigenlijk bedacht?
'De vraag stellen is hem beantwoorden, John. Dat je als keeper een terugspeelbal niet in je handen mag pakken, dat is puur seksisme.'
- Typisch een mannenregel, waarbij er geen enkele rekening gehouden wordt met de natuurlijke neiging van vrouwen om rollende objecten van de grond op te pakken.
'Wij moeten ons na deze wedstrijd maar eens even in een hoekje diep gaan schamen, John.'

dinsdag 11 juni 2019

Creëren

RGB Free, by Scottmliddel
In café O'Leary's, aan de Utrechtse Adelaarstraat, staat op het plafond van de wc de volgende boodschap geschreven:

  'Elly, weet je de ingrediënten al?'

  In het café speelt op een groot scherm de Champions League finale zich af: Liverpool - Tottenham Hotspur.
  Er zitten veel Engelsen in het café, waaronder een overduidelijke Tottenham Hotspur-fan, die een slechte avond heeft, wat hem van harte gegund is.

  Maar terug naar Elly en haar ingrediënten.

  Ik denk wel ongeveer te weten hoe dat zit. Elly studeerde hier natuurlijk, en had tijd in overvloed.
  Dat is wat dat ene zinnetje vooral betekent: tijd. 
  Tijd om in een café rond te hangen, tijd om over het eten van vanavond te tobben, tijd om andere studenten aan hun kop te zeuren over de juiste ingrediënten voor dat specifieke gerecht, dat ze voor een of andere jongen wil bereiden, zodat ze het net lijkt of ze kan koken.

 Zoals Bob Dylan verkondigt in die nieuwe documentaire van Martin Scorsese:

  'Life isn't about finding yourself, it's about creating yourself.'

  Ondertussen wordt er in het café gejuicht: Liverpool heeft een tweede goal gemaakt. De Hotspur-supporter hangt geveld in zijn stoel.
  Misschien moet ie Elly even bellen, dan kan ze wat lekkers koken voor de troost.

zaterdag 25 mei 2019

Overwinningsfeest

pixel 2013, Pixabay
 Na de Europese Parlementsverkiezingen is het weer zover: beelden van feestende politici die 'gewonnen' hebben.
 
  Stel dat na een bedrijfsvergadering de stemmen worden geteld en jouw voorstel komt als beste uit de bus. Spring je dan met gebalde vuisten overeind, waarna je een triomfantelijk rondje om de tafel rent, terwijl je een lange neus naar je collega's trekt?

  En zo niet, waarom is het dan wel sociaal geaccepteerd dit te doen als je niet slechts een bedrijf, maar een heel land met je plannetjes mag gaan terroriseren?

donderdag 23 mei 2019

Fatsoenlijke regels

RGB Free, by manucuatu
Tijdens de debatjes rond de Europese Parlementsverkiezingen deed Anja Hazekamp van de Partij voor de Dieren een dappere poging om dierenwelzijn onder de aandacht te brengen.
  Dit werd snel afgekapt door Esther de Lange van het CDA, die het vermoeden uitsprak dat de zorgen van Hazekamp over het transporteren van dieren over honderden kilometers, alleen maar omdat het slachten in een ander land goedkoper is, een opstapje zou zijn naar het compleet afschaffen van veeteelt.

  'En mensen willen nu eenmaal een lekker stukje vlees', besloot De Lange. 'Daar moet je fatsoenlijke regels voor maken.'

 Dat je in een tijd van gigantische overvloed jaarlijks miljarden dieren vermoordt, puur omdat ze 'lekker' zijn, zou door toekomstige generaties wel eens met evenveel weerzin en verbazing bekeken kunnen worden als dat we nu terugkijken op slaven die ter vermaak in arena's aan stukken werden gehakt.

  'Mensen willen nu eenmaal lekker griezelen', had een Romeinse senator 2000 jaar geleden kunnen verkondigen. 'Daar moet je alleen wel fatsoenlijke regels voor maken.'

zaterdag 18 mei 2019

Winnaar

Foto: Wikipedia
Als speciale gast voor het pensioenfeest is Danny Blind uitgenodigd. Omdat het een verrassing is, moet Blind precies op het juiste moment de feestzaal binnen komen.
  De ex-voetballer is geïnstrueerd om in zijn auto te wachten, een van de jonge gasten wordt erop uit gestuurd om hem op te halen. Samen met zijn vriendin speurt hij vijf minuten voor het moment suprême de parkeerplaats af.

  'Wat was zijn voornaam ook alweer?'

  Het meisje haalt haar schouders op: het zal wel met die voetballers. En dit is dan ook nog een oude man. Die zoon, die zou ze nog wel herkennen: een leuke krullenbol, als ze zich niet vergist.

  'Dave?'
  'David?'

  Als hij eerlijk is, heeft ie ook niet zoveel met voetbal. Misschien hadden ze die Blind nog even moeten googelen voor ze aan deze missie begonnen.
 
 'Zullen we zijn naam maar schreeuwen? Ze zitten binnen op hem te wachten.'
 'Laten we nog een rondje doen. Kijk, die dikke bak, daar zal je hem hebben.'

  Voorzichtig lopen ze op de auto af. Er zit een man in, en hij is redelijk oud. Hij is een beetje kaal, maar hij heeft nog wat krulletjes: het zou hem zomaar kunnen zijn. Ziet hij eruit als een goede voetballer?

  Dat is lastig te zeggen, zo in een auto. Als hij naast de auto stond, hadden ze misschien een voetbal naar hem toe kunnen schieten. 

  'Bent u meneer Blind?'
  'Jazeker.'

  De ex-voetballer spring uit zijn auto en begint meteen richting feestzaal te benen.

  'Denkt ie dat er een diepe bal aankomt', puft het meisje, maar de ex-voetballer hoort haar al niet meer. Hij is allang door de ingang verdwenen en halverwege z'n eerste anekdote: zo'n Champions League win je niet door de kantjes ervan af te lopen.

woensdag 15 mei 2019

Idée reçue

'Robin van Persie is een fantastisch mens'
Foto: suju, Pixabay
- Hij is verbaal enorm begaafd
'Hij heeft zich als persoon geweldig ontwikkeld'
- Hij is de vriend van de media geworden
'Hij is een voorbeeld voor de jongere generatie'
- Hij heeft het fantastisch gedaan

'Veel beter dan een Dirk Kuijt'
- Dirk Kuijt was een beetje een dominee
'Dirk Kuijt is vooral met zichzelf bezig'
- Met zijn gezeik over topsportklimaat
'Kritiek op medespelers'

'Hoeveelste werd Feyenoord ook alweer met Van Persie?'
- Derde plek, 20 punten achter de koploper
'En met die belerende dominee?'
- Voor het eerst in 20 jaar kampioen

'Robin van Persie is een fantastisch mens'
- En Dirk Kuijt is een lul

donderdag 9 mei 2019

Opluchting

Foto: Pixabay
De uitschakeling van Ajax in de Champions League zal bij veel voetbalsupporters een zucht van opluchting hebben ontlokt. Als je voor PSV of Feyenoord bent, waren de afgelopen maanden bijna ondraaglijk.

  'Mijn zoon is voor Feyenoord', zei René van der Gijp tijdens de voorbeschouwing, 'die kijkt al maanden geen tv meer.'
  Dick Advocaat vond dat onbegrijpelijk ('je bent toch Nederlander'), maar Wilfred Genee begreep het wel: 'dat zijn supporters.'

  Een andere verklaring zou kunnen zijn: 'dat is nu eenmaal tribalisme'.
  Het is vrij ironisch dat er in het voetbal steeds meer verwoede pogingen gedaan worden om het verschrikkelijke fenomeen racisme uit te bannen: racisme is hetzelfde soort tribalisme als waar voetbal al honderd jaar haar bestaansrecht aan ontleent. Het enige verschil is dat het maatschappelijk geaccepteerd is om mensen met het verkeerde voetbalshirtje te haten, terwijl het een doodzonde is om mensen met het verkeerde huidskleurtje te haten.

 Toen Stef Blok een half jaar geleden per ongeluk zei wat hij echt dacht, namelijk dat mensen van nature een beetje racistisch zijn, kwam er bij Pauw een Amnesty-medewerker aanschuiven die op hoge toon verklaarde dat Blok maar eens een dagje bij Amnesty International moest meelopen.
  Dan zou Blok wel inzien dat mensen van nature ontzettend ruimdenkend zijn.

  'Toon mij tien ruimdenkende Amnesty-medewerkers', dacht ik toen. 'En ik toon je een stadion met vijftigduizend schuimbekkende Feyenoord-supporters.'

donderdag 21 maart 2019

Afgeleid

RGB Free, by thoroe
Gisteren kon er gestemd worden voor de Provinciale Staten. In het stemlokaal in het bejaardenhuis lette ik scherp op eventuele aanwezigheid van leden van het partijkartel.
  Deze kon ik niet vinden, maar 's avonds was ik er toch niet helemaal gerust op. Misschien was het kartel nu wel bezig om mijn zorgvuldig uitgebrachte stem door de versnipperaar te halen, en er een stem voor het kartel van te maken.

   Terug naar het bejaardenhuis.

  De voordeur ging niet meer automatisch open: dit stemde me meteen argwanend. Ik belde aan, voorbereid op het ergste. 

  'Waar komt u voor?'
  'Ik kom voor het stembureau.'

  Ik mocht meteen doorlopen, het tellen van de stemmen bleek in volle gang. Een oudere vrouw kwam op me af.

  'Komt u meekijken?', vroeg ze. 'Wat ontzettend leuk, we hebben hier nog nooit een meekijker gehad.'

  Ik ging zitten om het democratisch proces te observeren, maar schoot meteen weer overeind. In de hoek van de ruimte zaten drie mannetjes, waarvan er een verdacht veel op Sybrand van Haersma Buma leek.
  Ik wandelde op de mannen af, om vast te stellen dat het hoogbejaarde heren waren die naar een voetbalwedstrijd zaten te kijken. Op een groot scherm werd Duitsland-Servië vertoond. Ik was onmiddellijk gegrepen door de verwikkelingen op het beeldscherm en pas toen het fluitje klonk voor de rust, werd ik me weer bewust van mijn eigenlijke doel. Ik liep terug naar de stemmentellers, die juist enveloppen aan het dicht likken waren.

  'Het zit er alweer op', lachte de vrouw. 'Wat fijn dat u meegekeken hebt.'

  Ontzet besefte ik wat er gebeurd was: het kartel had alsnog zijn slag kunnen slaan, door mij slinks af te leiden met een strategische opgesteld televisietoestel. Verslagen sleepte ik me door de stille nacht terug naar huis.

  'Next time, Rutte', mompelde ik terwijl ik de kat op schoot nam. 'I'll get you next time.'

vrijdag 1 februari 2019

Speurtocht

RGB Free, by MSCXP
 Bedekt met sneeuw is de wereld zowel zachter als stiller, beide zijn een aanzienlijke verbetering. De sneeuw zet alles in een helder licht en bevriest het filmbeeld. Nog meer dan anders voelt het alsof je door het verlaten decor van je verleden struint.

  Je volgt een spoor in de sneeuw, opeens weet je zeker dat het je ergens naartoe gaat brengen. De stappen zijn trefzeker in het witte poeder geëtst, hier heeft iemand met aandacht de lijnen voor je uitgezet.
  Je slaat een hoek om naar de straat waar je afscheid van haar nam, dat kan geen toeval zijn. Het muurtje waar je vroeger tegen voetbalde komt voorbij. De mooiste goals heb je hier gemaakt, de boze buurman zal inmiddels wel overleden zijn.
  Gedempt hoor je gelach de hoek om waaien: schoolvrienden die je af komen halen voor piekuur in de stad. Bier voor een gulden: vijfentwintig glazen op de bar.
  De voetstappen gaan dichter naar elkaar, je bestemming komt in zicht. De laatste halte, je kijkt omhoog: het appartement waar je al jaren woont. De cd die je bij weggaan had opgezet staat nog steeds te draaien:

  Talking to myself again 
  this time i think i'm getting through.

  Wat wilde je jezelf vertellen? Je weet het niet zeker, maar als je morgen hetzelfde rondje maakt, kom je vast een stukje dichterbij.


 

donderdag 17 januari 2019

Plexit

Foto: Wikipedia
Ik zat juist naar de trailer van 'Mary Queen of Scots' te kijken, toen mijn twee poezen zich voor het scherm posteerden.

 'We moeten even praten', zei de ene.
 'We hebben een referendum gehouden', zei de andere.

Ik probeerde ze opzij te duwen, wat alleen maar tevreden geknor opleverde.

 - Hebben jullie dit al gezien? Een historische film over 16e-eeuws Engeland met zwarte mensen, Aziaten en een koningin die mannen loopt te commanderen als een 21-eeuwse Disney-prinses.

'We hebben geen tijd voor jouw reactionaire praatjes', antwoordde de brutaalste. 'Wij willen een Plexit.'

  - Waar staat de PL voor?

'Een exit voor pluizige poezen. Wij zitten opgesloten in jouw kaalhuidige wereldbeeld. Je onderdrukt ons met je antropologische denkwijze en geïnstitutionaliseerde menselijke normen.'

Ik knikte. Hier moest het een keer van komen.

  - Dus jullie willen een kattenluik? En de stemming was unaniem? Realiseren jullie je wel dat buiten die grote rode kater rondloopt? Als jullie naar buiten kunnen, kan die ook naar binnen.

De brutaalste haalde haar schoudertjes op, maar de andere begon zenuwachtig aan het tafelkleedje te plukken.

  'Kunnen we niet een luikje maken waar alleen wij doorheen kunnen', vroeg ze zachtjes. De andere gaf haar meteen een haal.
  'Geen concessies', mauwde ze. 'We willen een harde plexit. We maken geen dealtjes met tweepotige onderdrukkers.'

   - Jullie krijgen je zin, zei ik.  Maar realiseer je wel dat ik elke dag brokken in jullie bakjes stort. Willen jullie je relatie met mij echt op de spits drijven?
  De brutale was al van tafel gesprongen en verwaardigde zich niet eens tot een antwoord. De andere zat me met grote ogen aan te kijken.
 
  'Misschien moeten we nog maar een keer gaan stemmen', mompelde ze zachtjes voordat ze snel naar haar voederbakje hobbelde.