vrijdag 23 augustus 2019

Spanning

Foto: Wikipedia
Wat maakt de films van Quentin Tarantino zo goed? Hier zijn vele antwoorden op mogelijk, zoals de scherpe dialogen, de uitgewerkte karakters, de fraaie cinematografie.
  Maar laten we vooral de spanning niet vergeten.
  Als je een film van Tarantino bekijkt, herinner je je ineens weer wat de essentie is van verhalen vertellen: de toeschouwer nieuwsgierig maken naar hoe het verder gaat.
  Hoe vaak zit je niet naar een film te kijken, of een boek te lezen, op de automatische piloot: eigenlijk weet je al precies wat er gaat gebeuren, je hebt het al honderd keer eerder gezien en het kan je überhaupt maar matig schelen hoe het verder gaat.

  Dat ze het lekker uitzoeken met mekaar.

  Maar Tarantino doet een paar dingen erg goed: hij creëert karakters waar je bij betrokken raakt, die in situaties verzeild raken waarin de spanning steeds verder oploopt, terwijl je werkelijk geen flauw idee hebt hoe het af gaat lopen.

  Dan zit je ineens op het puntje van je stoel.
  In Once Upon a Time raakt de übercoole stuntman Cliff Booth bijvoorbeeld verzeild in een woordenwisseling met de legendarische vechtkunst-acteur Bruce Lee. De twee mannen dagen elkaar uit en uiteindelijk wordt het knokken. Terwijl de spanning stijgt heb je geen flauw benul welke ontknoping deze scène gaat krijgen, het enige dat je weet is dat het alle kanten op kan gaan.
  Die spanning creëren bij kijkers die door jarenlange media-overvoering volkomen blasé geworden zijn: dat noemen we vakmanschap.

woensdag 21 augustus 2019

Aanvaarding

Foto: Wikipedia
Na het zien van de film 'Once Upon a Time in Hollywood' heb ik nog maar één doel in het leven: ik wil een beetje op Cliff Booth gaan lijken.
  Cliff Booth wordt gespeeld door Brad Pitt en hij is een personage dat eigenlijk niet meer gemaakt mag worden: een stoere, stoïcijnse, sterke, onafhankelijke, rechtschapen, heteroseksuele blanke man.
  Het is dat het Quentin Tarantino is, anders had de filmstudio ongetwijfeld een dikke streep door het script van deze film gehaald: veel politiek incorrecter kun je niet meer worden.
  Alsof het niet genoeg is dat Booth gewoon rondrijdt in een mooie auto en zijn hond te eten geeft, alsof hij niet verantwoordelijk is voor alle ellende op deze aardbol, slaat hij zo nu en dan ook nog eens een irritante hippie in elkaar, als deze het echt te bont maakt.

  Vastberaden loop ik na afloop van de film naar buiten: het project om langzaam in Cliff Booth te veranderen gaat onmiddellijk van start. Buiten in het volle zonlicht, verlaten door de rustgevende schemer van de bioscoopzaal, is er even een moment van verwarring: waar heb ik mijn Cadillac gelaten?
  Terwijl ik peinzend bijna omver wordt gelopen door een linksig meisje, dringt de afschuwelijke waarheid tot mij door: ik heb geen Cadillac.
  Ik heb een fiets.
  Een kleine tegenvaller, maar ik weet zeker dat Cliff Booth zich door zoiets nooit zou laten tegenhouden. Heel cool en beheerst fiets ik naar huis, waar ik mijn lieve doch als het erop aankomt levensgevaarlijke hond te eten ga geven.
    Als ik mijn fiets onder het afdakje parkeer, hoor ik klaaglijk gejengel. Bovenop de trap zit een zwarte kat me verwijtend aan te staren. Even staar ik verbijsterd terug in haar grote gele ogen, dan herinner ik het me: ik heb geen hond.
 Ik heb twee katten. Die niet naar me luisteren en als er een agressieve hippie ons huis binnensluipt, zijn ze nog eerder verdwenen dan dat de hond van Cliff Booth zijn tanden in hun nek heeft gezet.

  Verslagen strompel ik de keuken binnen. Dit project gaat meer energie kosten dan ik had voorzien. Laat ik dan in ieder geval een whiskey voor mezelf inschenken, die ik opdrink terwijl ik honderd buikspieroefeningen doe.
  Ik open het keukenkastje: alleen maar rode wijn in huis.
  De kat komt me knorrend troosten terwijl ik met een glas wijn op de bank mismoedig de trailer van Once Upon a Time nog maar eens bekijk.