Timing

Foto: flickr, by Vlad B.

Vanochtend stapte het meisje waarmee hij afdanste in de trein, ze herkende hem niet. Ze was een vrouw geworden en las de ochtendkrant. Hij hing op een stoeltje en keek haar schuin aan. Ze was het zeker, geen twijfel over mogelijk. Hun blikken kruisten, geen blik van herkenning. Zijn oude danspartner en hij waren volkomen vreemden geworden.
  Misschien had hij destijds minder indruk gemaakt dan hij had gedacht.
 
  'Die flapdrol ben ik kwijt', had ze misschien wel gedacht toen ze voor het laatst de dansvloer afliepen. 'Hij kan geen maat houden en erg lekker ruikt hij ook al niet. Eens kijken of er aan de bar een vent met ritmegevoel staat.'
  Ze vouwde de krant dicht en stopte hem in haar koffertje, het station kwam in zicht. Een lange rij mensen stelde zich op voor de deur. Toen de trein bijna tot stilstand was gekomen, boog hij zich naar haar oor.
  'Cha-cha-cha', fluisterde hij zachtjes. Van schrik sprong ze zeker een meter achteruit, ze kegelde twee Japanners en een Surinamer om. Toen hij haar op probeerde te rapen struikelde hij over een aktetas. 'Sorry', riep hij, 'ik wilde je niet laten schrikken.' Terwijl ze het stof van haar kleren klopte lichtten haar ogen eindelijk op. 'Jij', zei ze, 'heb je me nog niet genoeg aangedaan?'