 |
| pixels, Matthias Zomer |
Het was druk bij de afdeling Oogheelkunde. Omdat de bankjes in het midden van de wachtruimte vol waren, ging ik zitten aan een tafeltje dat aan de zijkant in een soort nis lag. De deur van de behandelkamer naast mijn tafeltje ging open, er schuifelde een oude mevrouw met een rollator naar buiten.
'Over een kwartier roep ik u weer,' schreeuwde een meisje in een witte jas. 'U kunt hier even wachten.'
Zodra het meisje weer in de behandelkamer was verdwenen, zette de mevrouw met de rollator het op een lopen.
Ze had haar ontsnapping echter slecht getimed, toen ze halverwege de gang was ging de deur alweer open en kwam het meisje weer naar buiten. Misschien had ze al onraad geroken, ze rende langs me heen en kwam een minuut later met de mevrouw terug.
'Hier even wachten,' schreeuwde ze nogmaals in haar oor. 'U bent nog niet klaar.'
De hele wachtruimte had de ontsnappingspoging met interesse gevolgd. Alles was ineens een stuk interessanter geworden: we hadden nu een missie. Deze dame ging niet nog een keer ontsnappen. De mevrouw leek zelf ook in de gaten te hebben dat ze onder surveillance stond, vijf minuten lang zat ze boven op haar rollator sereen voor zich uit te staren.
Ik had juist mijn schaak-app geopend, toen er gemurmel van de bankjes opsteeg. Afwezig hief ik mijn hoofd op, als in een waas kwam de mevrouw weer langs stiefelen. Even overwoog ik om me als een American Footballspeler voor haar rollator te werpen. Dit zou me misschien wel een staande ovatie van de anderen wachtenden opleveren, vol trots zouden we onze prooi aan het meisje in de witte jas overhandigen.
In plaats daarvan schoof ik een pion van E2 naar E4, ik was ontmaskerd als een beroerde bejaardenvanger.
