 |
| RGB Free, by bodgie |
Omdat mijn bril al enige maanden wat scheef op mijn neus stond, besloot ik aan het eind van de dag toch maar eens de brillenwinkel binnen te stappen. Het was guur buiten en de brillenwinkel zag er door de etalageruit warm en uitnodigend uit.
Een scheve bril, daar kom je alleen maar mee weg als je een verstrooide professor of een moppentappende zonderling bent. Als het je daar aan intelligentie of spitsvondigheid voor ontbreekt, kun je zo’n bril beter maar snel weer recht laten zetten. Voor je het weet gaan mensen je van pretenties verdenken.
Ik liep de aangenaam warme winkel binnen en constateerde dat de opticien, een jonge vrouw die mij een jaar geleden de bril had verkocht, achterin zat te bellen. Ik schoof haar gezichtsveld binnen om mijn aanwezigheid kenbaar te maken.
Dit had niet direct het door mij gewenste effect. Ze keek me weliswaar aan, maar terwijl ze me aankeek, bleef ze stug doorbellen.
‘Jij begon er steeds over,’ zei ze. ‘Dat we allebei single zijn.’
Ik kon niet horen wat de persoon aan de andere kant van de lijn zei, maar ik kon wel een goed onderbouwde gok doen. Aan de andere kant van de lijn zat iemand met romantische interesse in mijn opticien, zoveel was wel duidelijk.
‘Maar wat wilde je daar dan mee zeggen?’ vroeg de opticien terwijl ze me lichtjes toeknikte. ‘Waarom bel je me eigenlijk?’
Ze glimlachte terwijl ze naar het antwoord luisterde.
‘Dus je belde zomaar,’ zei ze enigszins schamper. ‘Ik moet ophangen. Er is een klant.’
Bedachtzaam draaide ze even later de schroefjes van mijn bril wat strakker.
‘Hij durft niet,’ zei ik in gedachten tegen haar. ‘Hij vindt je geweldig maar hij is bang dat je hem afwijst. Het is ook niet makkelijk tegenwoordig. Het is een dunne scheidslijn geworden tussen grensoverschrijdend en grensvermijdend gedrag.’