De comeback: Utrecht Centraal

RGB Free, by tome213

Op Utrecht Centraal zongen mannen in Ajax-shirts dat iedereen die niet sprong geen echte Ajacied was. Ze zetten hun woorden kracht bij door met hun bolle bierbuiken op en neer te deinen. Ik liep met een boog om het groepje heen, maar zag vanuit mijn ooghoek langzaam een glimp van herkenning oplichten. 

  ‘Matchpoint!’ 
  ‘Hé Jonkman!’ 
  Doordat voor mijn neus net een roltrap leegstroomde kon ik even geen kant op. Ik draaide me om en staarde naar het groepje mannen in het midden van de hal. 

  ‘Matchpoint!’ 
  Een bolle beer met een halve liter Grolsch in zijn klauwen hief bibberend zijn arm in de lucht. Hij begon aan een onbeholpen imitatie van een tennisservice, viel bijna achterover toen hij een onzichtbaar balletje de lucht ingooide. 
  Zijn maten vonden de act het grappigste dat ze ooit hadden gezien. Ik staarde naar de opgeklopte lol. Kantoorslaven die een dagje zijn vrijgelaten. Ontsnapt aan de blik van hun baas en hun vrouw weten ze van gekkigheid niet waar ze het zoeken moeten, als kinderen die te lang zijn opgebleven. 

  Ik stak twee vingers in de lucht. 
  ‘Twee-nul voor Manchester United,’ riep ik. ‘Twee keer Rashford.’
   Het groepje viel stil. 
  ‘Kut tennisser. Wat weet jij nou van voetbal?’
  ‘Twee-nul,’ riep ik nog een keer, terwijl ik me al omdraaide. ‘Ajax heeft geen schijn van kans.’
 

   Een uur later hobbelde het boemeltje Vught binnen alsof er in dertig jaar niets was veranderd. Ik staarde door de ruit naar mijn oude schoolplein, waar een paar jongetjes aan het voetballen waren. Door het spoortunneltje liep ik onder het station door, in de Nieuwstraat beende ik recht op het ijzeren poortje van de brandgang af. 
  Jarenlang was dit mijn toegang tot de buitenwereld geweest. 
  ’s Ochtends duwde ik het open terwijl ik een bal tussen mijn voeten heen en weer kaatste. Ik dribbelde naar het station, schoot tussen slaperige forenzen de trappen af. 
  Onderaan het trappetje aan de andere kant wipte ik de bal op, ik moest al hooghoudend weer bovenkomen. Als ik de controle kwijtraakte begon ik beneden opnieuw, net zo lang tot het gelukt was. Een enkele keer lukte het niet, dan moest ik de bal in mijn handen nemen en het schoolplein oprennen om niet te laat te komen. 

  De mislukking bleef de rest van zo'n dag aan me kleven. 

De comeback: De appelboom

RGB Free, by tmossholder

 Het was donker in de woonkamer, de gordijnen naar de straat waren gesloten. Ik hing mijn jasje over een stoel en plofte op de oude zwarte bank. 

  Tegenover me stond nog altijd de tv van dertig jaar geleden. Als een oude man die overleefd is door een nieuwe generatie stond hij in de hoek stof te verzamelen.

  ‘Had je niet even kunnen bellen?’ 
  Mijn moeder liep de woonkamer in, zette de limonade op het lage tafeltje met de verschoten katoenen onderzetters.
  ‘Ik wist niet hoeveel tijd ik over zou hebben. Er is zo vaak vertraging.’
  ‘Je bent weer afgevallen.’
  Ze fronste, nam me op van voet tot kruin. ‘Eet je wel goed? 
  ‘Ik heb veel lesgegeven. Dat houdt me fit.’
  ‘Ik had het vanochtend met de buuf nog over je. Die zei dat je op tv was. Waarom bel je me niet als je op tv komt?’
   ‘Het was een programma over gevallen helden. Ik heb er niet aan meegewerkt.’
   ‘Jij bent toch geen gevallen held.’
  ‘Het is het enige waar ze me nog voor bellen. Items over wonderkinderen die hun talent hebben vergooid. Daar zijn ze dol op.’
  ‘Volgens de buuf lieten ze mooie beelden van je zien. Van die wedstrijd die je op dat toernooi in Engeland speelde.’
  ‘Ik heb eigenlijk alleen even tijd voor de appelboom.’

   Ik klokte mijn limonade naar binnen en kwam overeind. ‘Ik ga meteen maar aan de slag.’
   

   Ik zal een jaar of zes zijn geweest. Eerst nam mijn vader me mee naar het tuincentrum om de mooiste boom uit te zoeken. Daarna groeven we samen het gat en toen de boom stevig stond rende ik naar binnen om ma te halen. Die sloeg haar handen voor haar mond toen ze de boom zag, zo mooi vond ze hem. Op school schepte ik op over de boom, verkondigde dat er al honderden appels aan groeiden. 
  De boom en ik groeiden samen op. Soms had de boom een groeispurt, waarna ik hem weer inhaalde. Elke verjaardag rende ik ’s ochtends naar buiten om te kijken wie er het afgelopen jaar het meest de lucht in was geschoten. Zelfs toen ik hier veel te oud voor was en het allang duidelijk was dat de boom ging winnen, bleef ik het doen, als een nostalgisch grapje. 
  Mijn moeder bleef trouw elk jaar een foto maken, totdat ik steeds meer verjaardagen in het buitenland doorbracht en ze mij en mijn vader via de speaker van een telefoon moest feliciteren. 

De comeback: De wachtlijst

RGB Free, by Luis

De schaduw van mijn moeder viel over het kleine grasveld, van een afstandje bleef ze naar mijn werk staan kijken. Ik stapte op een trapje voor de hoogste loten. 

  ‘Zullen we binnenkort weer eens samen naar papa gaan?’
   Ik voelde mijn gezicht verstrakken, rekte me uit voor een paar laatste takken. Ik stapte van het trapje en begon met de bezem de afgeknipte loten bij elkaar te vegen. 
  ‘Hij had het laatst nog over je. Soms herinnert hij zich ineens een wedstrijd. Dan haalt hij het hele scoreverloop terug. Hij is altijd zo opgewekt als je langs bent geweest.’
  ‘Hoe gaat het met zijn hart?’
  Het bleef stil. Ik stopte met vegen en draaide me om. Alsof het leven uit haar gezicht was gevallen. Ze herpakte zich, plooide haar mond in een berustende glimlach.
  ‘Ze doen wat ze kunnen.’
  ‘En de wachtlijst?’
  Ze schudde haar hoofd. ‘Er zijn zo weinig donoren. En dan heeft hij ook nog dat andere. Hij komt nooit bovenaan die lijst.’
  Ik knikte terwijl ik de bijeengeraapte takken in de groene Kliko liet vallen. Ik duwde ze aan op het gras en onkruid dat al bijna de bak vulde. 
   ‘Ik moet nog wat uit mijn kamer pakken,’ zei ik terwijl ik de bak op zijn wieltjes terug naar het stenen plaatsje trok. 
  ‘Iets voor mijn werk.’ 
   Mijn kamertje lag er vrijwel hetzelfde bij als dertig jaar geleden. Hij lag weggestopt in de hoek van mijn oude kledingkast, precies waar ik hem verwachtte.  
 ‘Wat moet je daar nou mee?’

De comeback: De serviceslinger

 Ik gooide de tennisbal omhoog, trok hem aan het elastische koord weer naar me toe. 

  ‘Je laat je racket bij je service niet genoeg vallen,’ zei hij tijdens het avondeten tegen me. Hij gooide zijn rechterhand achter zijn hoofd richting zijn rug.
  ‘Dat kost je kracht. Die elleboog moet meer omhoog.’
  Ik knikte, dat had mijn trainer ook al een paar keer tegen me gezegd. Een paar dagen later had hij met een oude tennisbal en een paar panty’s een ‘serviceslinger’ in elkaar geknutseld. Zo kon ik mijn service oefenen zonder naar de tennisbaan te hoeven. In plaats van de voetbal mee te nemen, rende ik ’s ochtends slingerend met een tennisbal door het tunneltje. 
  

  ‘Ik ga een meisje trainen. Ze laat haar arm tijdens haar service niet genoeg vallen.’
  ‘Een meisje trainen?’
  Mijn moeder keek me angstig aan.
  ‘Ga je de tour weer op? Doe dat nou niet. Hou het lekker bij je lessen. Dat is toch ook prima werk.’ 
  ‘Ze heeft talent.’
  ‘Jij had ook talent. De stress, het reizen. Jullie hadden er eerder mee op moeten houden. En nu ga je weer beginnen. Je bent al bijna even oud als papa destijds was. Nee, dit bevalt me helemaal niets.’
  Ze staarde naar de plavuizen van de keuken, haar handen tot vuisten gebald.
  ‘Het zal zo’n vaart niet lopen,’ zei ik sussend. ‘En het verdient goed.’
  Ik kuste haar op haar wang, stopte de serviceslinger in de rugzak.
 ‘De volgende keer ga ik bij papa langs. Nu moet ik echt naar mijn afspraak.’ 
  Ik wurmde me langs haar heen de tuin in, schoot de brandgang in zonder nog om te kijken. In het donkere gangetje zette ik de rugzak voorzichtig op de grond. Ik plaatste mijn handpalmen op de koele, ruwe stenen, alsof ik de muren van elkaar af wilde duwen. Ik opende de rugtas weer, haalde de serviceslinger eruit en duwde de poort naar de straat open.
  Al lopend begon ik voorzichtig te slingeren. 
  De bal achter de rug, omhoog, terug, weer omhoog. De kunst was om de schouder zo soepel mogelijk te houden en de bal op zijn eigen momentum voort te laten bewegen, zodat je de meeste versnelling met de minste inspanning combineerde. 
  Binnen een paar stappen had ik de slag weer helemaal te pakken. 

Partijcongres

RGB Free, by Nazreth

Het congres van de Partij voor de Dieren was in de Brabanthallen. Toen ik over de Oude Engelenseweg reed merkte ik al dat het een speciale dag ging worden. Een uiltje streek neer op het stuur van mijn scooter en keek me nieuwsgierig aan. Hij bleef rustig zitten terwijl ik de parkeerplaats opdraaide. Ik maakte mijn scooter met een hangslot aan een hek vast, achter mij hoorde ik iemand steeds wanhopiger roepen. 

  ‘Oehoe,’ riep een man. ‘Oehoe, waar ben je?’
  Het uiltje ging snel ondersteboven aan mijn stuur hangen, maar de man had hem al in de smiezen gekregen.
  ‘Hij wordt wat balorig als we de deur uitgaan,’ verontschuldigde de man zich en hij stopte het uiltje onder zijn hoed.
  Tijdens het ochtendprogramma werd een nieuw bestuur geïnstalleerd en werd er over moties gestemd. Een groep poezen uit Almere was erg kritisch over deze moties, ze renden steeds naar de interruptiemicrofoon, waar ze met z’n vieren op elkaars schouders gingen staan en de bovenste poes heel bedenkelijk ‘miauw’ zei. 
   Echt spannend werd het toen Esther Ouwehand tot lijsttrekker werd verkozen en daarna meteen verklaarde dat ze zich tijdelijk terugtrok. Op de achterste rij trompetterde een olifant zijn ongenoegen. Ouwehand ging er als een haas vandoor en tot de late uurtjes huilden de wolven op het dak van de Brabanthallen naar de maan.