Zegen

Geert Wilders: wat een zegen is die man. Je zou in deze tijd maar deugen. Je helpt eens een oud vrouwtje oversteken, voert de eendjes in het park wat oud brood. Toch blijft het jeuken. Een beetje miezerig zit je op een bankje, voor de zoveelste keer betreur je het feit dat je niet in de Tweede Wereldoorlog hebt geleefd.
  Maar dan, nadat je langzaam naar huis bent geslenterd (weer geen oud vrouwtje te bekennen, waar hangen al die krengen toch uit?), zet je de televisie aan en maakt je hart een sprongetje: eindelijk is hij te ver gegaan! Dit kan echt niet! Dit is regelrechte discriminatie! Iedereen zegt het!
  Natuurlijk, het is geen Adolf Hitler, maar je dagen van eendjes voeren zijn voorlopig wel voorbij. De volgende ochtend trek je je meest deugdzame kleren aan, je zet je meest deugdzame gezicht op en je voegt je in de meest deugdzame rij die Nederland sinds langs heeft gekend. Als je aan de beurt bent zet je met trillende handen een deugdzaam kruisje op een voorgedrukt stuk papier. 'De aanklacht is ingediend', fluister je tegen jezelf. 'Ik heb mijn plicht gedaan.'
  Thuis trek je een deugdzame fles wijn open en leg je je deugdzame voeten op de bank. Loom gaan je gedachten toch weer even richting Hitler. Hadden ze toen ook maar voorgedrukte aangifteformulieren gehad, dan was tachtig procent van de Nederlandse Joden nooit in die treinen verdwenen.

Een fraaie novelle

Terwijl de trein met koppige precisie het oneindig laagland in hoekige vlakken sneed, verdiepte ik mij in het boekenweekgeschenk. Een klein juweel, bloedrode kers op de kaft. Symbool van sensualiteit of naderend onheil? Adam en Eva, de verboden vrucht. De zinnen van Wieringa draaiden soepele bochten over het chloorvrij gedrukte papier, kleine contra-melodieën tegenover het monotone ritme van de gele rups over zijn doodlopende bielzen.
  Taal is ritme zei een schrijver ooit, advies dat bij Wieringa in vruchtbare aarde gevallen moet zijn. Zwarte aarde, klaar om bevrucht te worden, zwanger van levengevende kracht. Poëzie stijgt eruit op, het bezielt alles wat leeft, de rode kers aan het eind van een tak, op haar beurt weer afgebeeld op een kaft van het boek dat diezelfde kracht bezingt.
  Wieringa betovert je makkelijk met zijn taal, als een achteloze magiër strooit hij zijn zinnen, bespiegelingen, vergelijkingen. Het is toegankelijk en beeldend, maar ook net mysterieus genoeg, als een dansende vrouw in de witte nevelen boven een donker ven, wuivend, waaiend met haar armen die met doorzichtige tule zijn omkleed, juist net genoeg achteruit schrijdend om je nieuwsgierig te houden, gulzig als een ezeltje blijf je eindeloos achter dezelfde wortel aanhobbelen.
 
Maar dan sla je het boekje weer dicht. Wat een rare mensen eigenlijk. Waarom ging die kerel op de vloer van zijn kantoor slapen? En die vrouw was wel erg vaag. Ging dit eigenlijk wel over een jonge vrouw met een oude man? Wat hebben we over hun relatie gelezen, anders dan 'zij maakte hem niet jonger, hij maakte haar ouder'. Zet die maar op een tegeltje, Tommie. Met je ringworm.
  Maar toch laat ik me de volgende keer graag opnieuw door Wieringa oplichten. Want een oplichter die zijn vak verstaat, die kom je tegenwoordig ook veel te weinig tegen.

Public Relations

'Nog iets guitiger', zei de dikke vrouw tegen haar kinderen. Ze zaten met z'n vieren in  zo'n tussen-hokje in de trein, twee op het ene bankje, twee op het bankje ertegenover. Aan de linker kant twee kinderen, aan de rechterkant twee dikke vrouwen. Ze kwamen uit Limburg en hadden een dagje Amsterdam gedaan. De jongen en het meisje hielden een Ajax-shirtje omhoog, precies onder hun kin. En nu moesten ze dus guitig lachen van hun moeder. Die nam een nieuwe foto en bekeek het resultaat kritisch. 'Nu sta jij er niet zo leuk op', zei ze tegen het jongetje.

  De volgende dag liep ik door de stad.  Een jochie van een jaar of twaalf leunde tegen de deurpost van een kledingzaak, een plastic tasje nonchalant in de hand. Zijn hoofd keek in de verte, zodat het eruit zou zien alsof hij door een fotograaf was betrapt. Die fotograaf dat was zijn moeder, die op haar hurken om hem heen schoof en hem schuin van onderen fotografeerde.
  'Die gaat meteen op Facebook', schreeuwde ze ondertussen. 'Deze zijn echt top!' Mark Zuckerberg, wat heeft die man ons een werk bezorgd. 

Een Ajax-hoofd

  Het schijnt  dat Gert-Jan Verbeek toen hij trainer van Feyenoord was op een gegeven moment persoonlijk met een hamer tussenmuurtjes uit de Kuip stond te rossen, omdat het daar allemaal veel economischer kon, bouwtechnisch gezien. Maar Pelle was vorige week bij Twente meer van de Italiaanse slag, een schopje hier, een tikje daar. Daar konden die achterlijke boeren het verder mee doen, design-technisch gezien.

 Maar het mooiste was natuurlijk dat Pelle ontdekte dat Jan-Joost van Gangelen een Ajax-hoofd heeft. En daar zakte hij definitief door het ijs. Iedere amateur-psycholoog kan zien dat Jan-Joost helemaal geen Ajax-hoofd heeft, Jan-Joost heeft een hockey-hoofd. En als je al een voetbalclub aan het hoofd van Jan-Joost wilt koppelen, dan zou ik het meer in de richting van PEC-Zwolle of Cambuur zoeken, clubs die vooral voor de gezelligheid meedoen en waar mensen langs de kant nog over 'een sportieve pot voetbal' praten.
 
Jack van Gelder, die heeft een Ajax-hoofd. Op de tribune een dikke sigaar roken, links en rechts wat briefjes van duizend wegsteken en ondertussen maar tegen een onbekende kerel naast je aan blijven lullen over het feit dat de rechtsbuiten de bal steeds precies verkeerd naast het ventiel raakt.     Overigens is Pelle wel de laatste die over hoofden mag beginnen. Het is een wonder dat die Pelle geen aangeschoten wild is in de Kuip. Met zijn hyper-gestileerde playboy koppie in een wasteil vol doorgefokte havenarbeiders rondrennen, je moet maar durven.
  En dat verklaart dan meteen het fanatisme van Pelle. Diep van binnen weet Pelle dat hij maar even niet hoeft te scoren, of ze flikkeren hem in Rotterdam met een tonnetje haring zo de Noordzee in. Want als er iemand in de selectie van Feyenoord een Ajax-hoofd heeft, dan is het Graziano Pelle wel.