 |
| rgb free, by tacluda |
Het dambord staat op een laag tafeltje in de woonkamer. Opa speelt met zwart en zit met zijn rug naar het grote raam. Achter opa schittert de zon op het water van de vijver waar we gisteren nog in hebben gevist en waar in de winter ijs op lag waar een jongen doorheen was gezakt. Vlak voordat het ijs brak schoten er vier barsten elk een hoek op, op precies dezelfde afstand van elkaar.
Ik staar naar het dambord en probeer mijn euforie te onderdrukken, ik zie een opening. Mijn grootste wens is om drie zwarte stenen in een vloeiende beweging het bord af te tikken: pets, pets, pets.
Achter mijn rug zit oma naast de telefoon en naast opa, in de hoek met het grote raam, staat de tv.
Vorige week was er een voetbalwedstrijd op tv, een voetballer nam de bal in een keer uit de lucht, schoot hem in het doel en toen was het feest. Dat doelpunt had iets te maken met de barsten in het ijs en ook met de damstukken op de tafel, maar wat het verband precies is blijft net buiten mijn begripsvermogen.
'Jij bent.'
Opa heeft een stuk geslagen, zijn zwarte steen staat midden tussen mijn witte stenen. Ik breng mijn neus dichter bij het bord, vaag registreer ik dat de telefoon gaat en onmiddellijk wordt opgenomen.
'Wat fijn,' roept oma, 'ik ga het meteen de anderen vertellen. Jongens!'
Ik kijk op van het dambord, enigszins ongerust.
'Jongens, jullie hebben een zusje gekregen!'
Ik staar naar oma en lach.
Een zusje, dat klinkt ongevaarlijk.
Ik knik en richt mijn aandacht weer op het dambord.
Alles is onder controle en de overwinning is slechts een kwestie van tijd.