vrijdag 27 mei 2016

Sentiment

RGB Free, by sue_r_b
Als ik de naam 'Peter Bosz' hoor, zie ik onmiddellijk een drukke krullenbol voor me die achter een stuiterende bal de dug-out in duikt.
  Dat komt door Jan Mulder. Die had in de jaren negentig een column in de Volkskrant die ik blijkbaar aandachtig las, want ik kan me twintig jaar later nog bijna letterlijk een stukje over Peter Bosz herinneren.
  Het kwam erop neer dat Bosz en Maas, beide spelers van Feyenoord, volgens Mulder een soort tweepersoons sloopbedrijfje op het middenveld vormden. Bosz en Maas, beide niet gezegend met een fantastische techniek, maar wel met een gezonde werklust, van die typische Feyenoordspelers die eigenlijk niet kunnen voetballen maar dat compenseren met driftig geren en gevlieg, werden door Mulder neergezet als twee achterlijke pitbulls die briesend en brullend achter elk balletje aanholden, zodat ze zelfs in de dug-out nog met elkaar om een bal lagen te rollenbollen die al een minuut eerder over de lijn was gegaan.
 
  Bosz & Maas N.V. , voor al uw sloopwerkzaamheden.

  Er zijn mensen die zeggen: 'Wat maakt het uit dat een echte Feyenoorder trainer van Ajax wordt? Dat is allemaal goedkoop sentiment.'
  Tegen die mensen wil ik zeggen: 'Voetbal is sentiment.'
  Haal het sentiment uit het voetbal en je zit te alleen nog maar te kijken naar tweeëntwintig veel te veel verdienende opgeschoten pubers die verder ook niet zoveel te vertellen hebben.
  Dan kan je dus beter een goed boek gaan lezen.

  Voetbal is sentiment, daarom ben je blij als Ajax wint en als Feyenoord verliest. Je zegt toch ook niet tegen een Ajaxsupporter: 'Wat maakt het uit wie er wint? Dat is alleen maar sentiment. Stel je niet zo aan.'

  Peter Bosz was een typisch Feyenoord-middenveldertje dat schopte naar alles wat bewoog en bij voorkeur Ajacieden over de reling keilde omdat hij het voetballend niet op kon lossen. Dat die naar losvliegende balletjes grabbelende 010-pauper nu bij Ajax aan het roer staat, daar word ik dus niet vrolijk van.
  En dat is inderdaad behoorlijk wat sentiment.

zaterdag 14 mei 2016

Guns 'N Roses

RGB Free, by Marcelo TerrazaFoto
Er was een röntgenfoto van mijn tanden gemaakt en daarop was een gaatje ontdekt. Mijn vorige tandarts wachtte gewoon tot je last had, die maakte nooit een foto.
  Hoewel ik het nut van preventieve actie wel inzie, heb ik gevoelsmatig toch meer met de tweede aanpak. Waarom een kwartier pijn lijden voor iets dat helemaal geen klachten geeft? Eerst maar eens aankijken, dan zien we wel weer verder. Maar dan is het probleem inmiddels natuurlijk veel groter geworden?

Misschien niet. Misschien stap ik over twee weken bovendien wel onder de tram. Dan had ik sowieso nooit last van dat kleine zwarte vlekje gekregen.

  Maar goed.

 Er speelde fijne muziek bij de tandarts, dat scheelt een hoop. 'Patience', van Guns 'N Roses. Dit bracht een cascade van jeugdherinneringen op gang, die zijn eindbestemming vond in een overpeinzing over de route die ik naar school fietste toen ik in de brugklas zat.
  Een stukje door een bos, en dan luisterde ik op mijn walkman blijkbaar naar Guns 'N Roses. Of ik voerde tijdens dat tripje ooit een gesprek over Guns 'N Roses. Of ik dacht tijdens het fietsritje een keer aan een gesprek dat ik weer een jaar eerder had gevoerd, lang geleden in groep 8, over Guns 'N Roses.
  De precieze verbindingen zijn niet meer te achterhalen.

   Zes jaar middelbare school: ook een investering in een toekomst die nog komen moet. Val je in de vijfde klas van een balkon en breek je je nek. Heb je al die informatie voor niets zitten stampen.      
  Ineens sprak de tandarts: 'Dit liedje heb ik ooit aan mijn vader cadeau gegeven. Een singletje. Ik was blijkbaar fan van hen.'

  Ze zei dit tegen de assistente, die begon te giechelen.

  'Misschien wilde je je vader iets duidelijk maken', zei de assistente.

  Deze dentale ingreep begon een specifiek thema te krijgen, maar juist toen ik dit thema voor mezelf wilde formuleren begon de tandarts wel bijzonder verwoed in mijn kies te boren.