woensdag 31 oktober 2012

Restaurant


Foto: flickr, by Chiot's Run
Onze buurvrouw nam mijn broertje en mij vroeger wel eens mee naar de Mongolen. 'Zal ik ze even meenemen naar de Mongolen', vroeg ze dan over de schutting aan mijn moeder. 'Ze zijn zo druk vandaag.' De Mongolen liepen rond in een park aan de andere kant van het dorp. Mijn broertje en ik waren doodsbang voor de Mongolen. Ze schreeuwden en kwijlden en sommige stormden op je af.     
  Het was zaak de buurvrouw bij de Mongolen weg te houden, want de buurvrouw vond ze echt helemaal fantastisch. 'Kijk, daar heb je er één', schreeuwde ze als ze een Mongool in het vizier kreeg. 'Dat is een echte hoor', zei ze dan, 'kijk eens hoe raar hij doet. Dat doen normale mensen niet, hè jongens. Maar ze kunnen er niets aan doen, zielig hè?'

Nadat we naar de Mongolen hadden gekeken gingen we soms een taartje eten in het restaurant. Ik was gek op taartjes, maar de taartjes in het Mongolenrestaurant smaakten me altijd maar matig.

vrijdag 26 oktober 2012

Kapper

Foto: flickr, by philosophygeek
'We sturen je drie keer een brief met de vraag of je over vijf jaar in elkaar wilt worden geslagen. Reageer je niet, dan slaan we je over vijf jaar in elkaar. Op deze manier verhogen we je zelfbeschikking. Zo komt de vraag of je wel of niet in elkaar wordt geslagen namelijk niet meer op ons bordje te liggen.'

Vervang in elkaar slaan tot orgaandonatie na de dood en je hebt de redenering van Pia Dijkstra vandaag in de Volkskrant om 'actieve orgaandonatie' te verantwoorden.
  De drammerigheid druipt ervan af. Er wordt niets op bordjes gelegd, ook mijn beslissing om niet op de brieven van mevrouw Dijkstra te reageren is een beslissing. Ik zou me niet actief hoeven te verweren tegen orgaanroof na mijn overlijden, net zoals ik me niet actief zou hoeven te verweren tegen mishandeling tijdens mijn leven. Pia Dijkstra dwingt mij op deze manier om morgen naar de tattooshop te gaan om overal 'Pia Dijkstra, blijf van me af' te laten noteren. En dit terwijl ik eigenlijk naar de kapper wilde.

maandag 22 oktober 2012

Televisie

Foto: flickr, by Dave Stokes
Nieuw programma (1)

Vanavond op RTL 5
het spiksplinternieuwe programma
Haha
je dochter is toch niet dood
waarin de moeder van Elisabeth
na zeventien weken voor de gek te zijn gehouden
erachter komt
dat haar dochter toch niet door een
voorheftruck is overreden
terwijl ze op vakantie was
en dat haar vriend
eigenlijk een acteur is en dat haar man
al twintig jaar lang
op een onbewoond eiland zit

Nieuw programma (2)

BN'ers bij de beesten af
Waarin Ron Brandsteder
En Patricia Paay naakt
Door Artis lopen
en een kangoeroe nadoen
om punten te verdienen
voor Stacey Rookhuizen
die op haar hoofd
met een banaan in haar bek
in het gorilla hok hangt

woensdag 17 oktober 2012

Paradijs

Foto: flickr, by Stewf
Lijn twaalf stroomt nog steeds bijna helemaal leeg voor het Bestuursgebouw, op de laatste halte, bij het ziekenhuis, ben je de enige die overblijft om uit die ellenlange bus te stappen zodat je de neiging krijgt door de hele bus (twee keer een hoek om) de chauffeur gedag te roepen. Op het parkeerterrein voor de ingang van het ziekenhuis staan nog steeds mensen met infuuspalen te roken en taxi's op hun klanten te wachten.
  Wel nieuw: een groot scherm naast de collegezalen waarop live mee valt te kijken. Een oploopje kijkt naar André Kuipers die een tikje schutterig een microfoon vasthoudt en zich beter thuis lijkt te voelen in een gewichtsloze cabine buiten de dampkring.

Ook nieuw: een compleet studielandschap met loungehoeken en koffiebarretjes, die studenten lijken zich tegenwoordig wel met een lome tred door een all-inclusie vakantieresort te bewegen, fruitsapje in de ene hand, I-podje in de andere hand.
  Nee, dan toen ik nog studeerde, een warm broodje kroket, daar was je dan dolblij mee, en misschien een kopje tomatensoep om het weg te spoelen. En je moest je door duistere gangen bewegen naar weggestopte kamertjes wilde je een formuliertje bemachtigen, terwijl ik me nu bij een spiksplinternieuwe balie met een spiksplinternieuwe mevrouw er achter kan melden, midden in de ruimte nog wel, ze hebben niet eens hun best gedaan om hem ten minste een kleine beetje te verstoppen. Ik krijg zonder problemen een stempel op een kopie van een diploma dat ik zes jaar geleden heb gehaald.

  'Heb je het origineel ook bij je?, vraagt de mevrouw aan de balie.
  'Nee', zeg ik, 'die hangt ingelijst boven mijn bureau.'
  'Geen probleem', zegt ze. 'Dat is inderdaad lastig.'

Ik weet het niet helemaal zeker, maar toen ik na deze onwerkelijk meewerkende mevrouw tussen twee sapbarretjes door om een loungehoek heen zwenkte, meende ik even in de verte een hertje te zien weg springen.

maandag 15 oktober 2012

Feest

Foto: flickr, by Math Smath
Het is feest op het plein. Er zijn nieuwe plantenbakken neergezet door de gemeente en door de buurtbewoners zijn er bloemen in de bakken geplant. Er komt een grote huifkar vol met drankjes en hapjes het plein op rijden. Iedereen gaat eromheen zitten om te drinken en te toasten op het nieuwe plein. Er worden foto's gemaakt door een professionele fotograaf. Alleen de vieze man van nummer 39 is niet uitgenodigd. Als de huifkar half leeggegeten en gedronken is gaat er iemand aanbellen bij de vieze man.
  'Buiten komen, het is feest!'

  De vieze man doet de gordijnen dicht, hij heeft geen zin in feest. 'Ze zouden hem dood moeten schieten' , zegt de buurvrouw van de vieze man, terwijl ze nog een hapje uit de huifkar pakt. Ze lacht als de fotograaf een foto neemt. Als het feest is afgelopen gaat iedereen weer naar huis, alleen de jongetjes spelen nog met een bal op het plein. De volgende ochtend zijn alle bloemen uit de bakken gerukt en de aarde ligt over het hele plein verspreid. Iedereen verdenkt de vieze man, maar niemand kan het bewijzen. Als de foto van het feest een week later in de buurtkrant staat is de aarde  nog steeds niet opgeruimd en heeft de vieze man twee keer zijn ruiten moeten vervangen.

vrijdag 12 oktober 2012

Klootzak

Foto: flickr, by sallysetsforth
Dus die Lance Armstrong blijkt een ontzettende klootzak te zijn. Dit is niet echt een verrassing, als we kijken naar de kwaliteiten van een klootzak, dan zijn dit ongeveer precies dezelfde kwaliteiten als van een absolute winnaar: egoïsme, tunnelvisie, machtsdrang, manipulatieve kwaliteiten en door roeien en ruiten gaan om je zin te krijgen.
  De prijzenkast van een sporter komt ongeveer tot stand via onderstaande formule:
(talent x klootzakgehalte) / blesuregevoeligheid + ambitie = aantal bekers.

In deze formule ligt de grootste tragiek van het Nederlandse voetbal besloten: als Johan Cruijff een grotere klootzak was geweest, waren we minstens één keer wereldkampioen geworden. 

dinsdag 9 oktober 2012

Circusjongen

Foto: flickr, by zoomar
Elk jaar verschijnt er bij uitgeverij De Tijdstroom een boek in de serie Literatuur en Geneeskunde. Deze boeken worden geredigeerd door onder andere Arko Oderwald, medisch filosoof en ethicus aan het VU Medisch Centrum.
  Toen ik Oderwald vorig jaar interviewde voor een stuk voor Arts in Spé, een blad voor medisch studenten, vroeg hij na het interview of ik niet een stuk voor het boek van 2012 wilde schrijven. Dat wilde ik wel, en zodoende staat mijn stuk over barende mannen nu in het boek Nieuw leven, geboorte in fictie.
 Naast mijn bijdrage bevat het boek onder meer stukken van Ronald Giphart, Bert Keizer en Manon Uphoff. Ook bevat het boek stukken proza en poëzie die eerder gepubliceerd zijn en aansluiten op het thema. Wat te denken van dit fragment van Gerard Reve uit 'Een circusjongen':

'Het lijdt geen twijfel, dat ik zeer slecht ben... Zo ooit bij enig ander schepsel, dan zijn wel bij mij mijn slechtheid en onwaardigheid tot leven getoond en vertolkt in de omstandigheden waaronder ik ter wereld kwam.'

Schrijven is spanning opbouwen, wie weten wil hoe de geboorte van bovenstaande verteller verliep, moet Nieuw leven maar aanschaffen, of Een circusjongen, dat kan natuurlijk ook.