dinsdag 21 april 2020

Geruis

RGB Free, by krayker
We zijn ruim een meter
de verkeerde richting op gegaan: debatclubjes ontstaan op elke hoek. Anderhalve meter is prima geschikt om elkaar de maat te nemen.

Liefst fluisterde ik in de broodjeszaak
bestellingen zachtjes in een oor. Niemand hoefde te weten: wit of bruin. Maar nog enthousiaster dan voorheen

schreeuwt men nu intimiteiten door.

Oh, dat het volgende virus zich
op geluid verspreid. Een twintig decibellen maatschappij
waar vogels en de regen
het voor het zeggen hebben.

De wereld verworden tot zacht geruis.

vrijdag 3 april 2020

Onverschillig

RGB Free, by cactus1
Om toch iets te doen te hebben, wandelde ik naar een huis dat in de buurt te koop staat: het door de overheid toegestane ommetje om 'even een frisse neus te halen.'
  Naast het te koop staande huis hingen twee tieners op hun fietsen.
  Tieners en bejaarden lijken zich het minst van de crisis aan te trekken, volgens mijn beperkte observaties tenminste. Ik zie bejaarde mensen nog steeds verbeten rond schuifelen en enthousiast op elkaar af hobbelen om onbegrijpelijke familiekwesties met elkaar te bespreken. Misschien hebben sommigen het nieuws nog niet meegekregen, of het kan ze gewoon niet echt zoveel schelen.

  Bij tieners ligt het natuurlijk anders.

  Die horen steeds dat het virus ze toch niet zoveel kan doen, wat zal bijdragen aan hun relatieve desinteresse. Daar komt nog bij dat je je op die leeftijd sowieso al zo goed als onkwetsbaar waant, de mogelijkheid van je eigen dood wil je op een intellectueel niveau nog wel erkennen, maar diep in je hart geloof je er eigenlijk niet zo in. En wat je je niet kan voorstellen, dat bestaat niet. Ten derde hebben tieners gewoon te veel anderen dingen aan hun hoofd, zoals bijvoorbeeld de liefde.

  'Ik had toch die bioscoopkaartjes gewonnen', mompelde de ene jongen.
   Ze hingen over hun fietsen gedrapeerd alsof ze van elastiek waren, een gymnastisch gezien knappe prestatie. Het zonnetje scheen, vogels kwinkelden. De andere jongen knikte vermoeid.
  'Ja, met die radiowedstrijd toch? Raad het liedje ofzo?'
  'Ja. En nu wilde ik dus met Tine gaan.'
   Dit bracht zijn vriend met een schok tot leven. Hij ging rechtop in zijn zadel zitten.
  'Wow. Strak plan man.'
  De andere jongen schudde verslagen zijn hoofd.
  'Nee man. Corona. Anderhalve meter afstand.
  'Jezus.'
  Alsof er een ballon lek was geprikt zakte de andere weer om zijn fietsstang heen.
  'Anderhalve meter. Niet chill man. Helemaal niet chill.'
  'Nee man.'
   De bioscoopganger staarde naar de verte, misschien wel in de richting van Tine's ouderlijk huis.
   Hij schudde zijn hoofd. Zijn passie voor Tine werd gedwarsboomd door de kille wetten van een onverschillig universum.