Engagement

RGB Free, by melodi2

De grote bioscoopzaal van de Verkadefabriek was tot de nok toe gevuld met grijze en kale hoofden. Honderden ouden van de dagen hadden zich met behulp van rollators, krukken en stokken naar de verfilming van De Heilige Antonio gerept, Arnon Grunbergs Boekenweekgeschenk uit 1998.

  

 Na afloop van de film was er een drankje in de lounge, waar Grunberg zat te signeren en waar je met de schrijver in gesprek kon over de verfilming van zijn boek. Vooraan slingerde een oude vrouw zich met ware doodsangst naar het tafeltje van Grunberg.

 

  “Wie was nou die man,” schreeuwde ze toen ze het tafeltje van de schrijver had bereikt. Ze leunde met haar handen op de tafelrand en staarde de schrijver aan alsof hij haar persoonlijk verantwoording verschuldigd was. 

  “Die man die op het einde werd doodgestoken? Was dat nou die man van het begin, of was het een andere man?”

  “Volgens mij was het dezelfde man,” antwoordde Grunberg beminnelijk. “Maar het is wat onduidelijk.”

  De vrouw knikte, ze leek maar matig tevreden met dit antwoord. Ze schoof haar krukken weer onder haar arm en strompelde peinzend weg. 

  “Vind u ook niet dat we meer vluchtelingen moeten opnemen,” vroeg de volgende bezoeker aan Grunbergs bureautje, een gedistingeerde grijze heer. “We moeten ons schamen!” Ook de mensen na deze meneer begonnen over vluchtelingen te praten zodra ze het tafeltje van Grunberg hadden bereikt. Het zou niet lang meer duren voordat een van die grijze heren door een maatje een tafel opgehesen werd, om in de lounge van de Verkadefabriek de revolutie uit te roepen. 

  Eindelijk had ik ook het tafeltje van Grunberg bereikt. Achter me stond een man met een stok me dreigend aan te staren.

 

 “Michiel,” fluisterde ik zachtjes toen Grunberg na een pijnlijke stilte vroeg aan wie hij mijn boekje kon opdragen. Toen ik het boekje weer terug had maakte ik me maar snel uit de voeten, voordat ze in de kerk in de gaten kregen dat ik niet had meegebeden.