Sigaar

Mocht het Belgische Lierse S.K. volgend jaar ineens Champions League spelen, dan zit er waarschijnlijk een luchtje aan: hun nieuwe aanwinst zou weleens zijn vader en zijn vrienden ingeschakeld kunnen hebben. Alleen jammer dat George Peppard inmiddels overleden is, ik had hem graag een grote sigaar op zien steken nadat Mr. T een hele verdediging omver heeft gekegeld: 'I love it when a plan comes together.'

Fout

Foto: Flickr, by Chris Gin

Ze kenden elkaar van kantoor en dit was hun eerste Weekendje Weg. Ze waren in de veertig en onderweg naar Maastricht. Zij was zwaar opgemaakt en droeg grote oorbellen, hij was kalend en had een vlot jack aan. Zij was secretaresse, hij deed iets met administratie.

Altijd lastig: een eerste weekendje weg.

Je kent elkaar voornamelijk van het werk, en die dronken avonden in de stad. Maar nu zit je dan ineens broodnuchter anderhalf uur in een suffe trein naar elkaar te koekeloeren. De meeste collega's waren inmiddels wel afgewerkt, beiden zaten te peinzen. Het landschap schoot voorbij. Hij checkte maar weer eens zijn mail. Zij draaide aan rode krullen.

'Anja!' Hij keek op van zijn telefoontje.

'Ja, Anja.'

'Die weet echt hoe ze mensen voor zich moet laten lopen', posteerde zij.

'Ja', antwoordde hij, 'zij manipuleert.'

Stilte. Het peinzen werd hervat. Zijn vingers tikten op zijn mobiel, steeds sneller, toen stopten ze en keek hij op. Hij had een gedachte geformuleerd en was niet ontevreden met de intellectuele punten die hij ging scoren:

'Hitler'.

'Wat?'

'Hitler. Die kon ook goed manipuleren. Maar een klein mannetje, toch kreeg hij heel Duitsland achter zich aan. Ik vind dat knap.'

'Ja', ze proefde zijn woorden, niet helemaal zeker van haar zaak, Hitler, dat klonk als gevaarlijk terrein, maar hij was inmiddels niet meer te stoppen:

'Weet je wat zijn grote fout was?' Zijn gezicht glunderde, dit werd een voltreffer.

'Wat?'

'Rusland. Als hij gewoon van Rusland was afgebleven, spraken we hier nu Duits.'

Hij klapte zijn telefoon dicht als om deze zaak voor eens en voor altijd definitief te bezegelen:

'Rusland, dat was Hitler's grote fout.'

Ze keek hem even aan staarde daarna weer uit het raam: nog steeds weiland en nog steeds koeien. Het onderwerp Duitsland leek afgesloten, hij opende zijn mobiel weer en begon van voren af aan te tikken. Ze draaide haar hoofd van de koeien naar haar tevreden tikkende vriend en, anders dan de Russen, leek ze hem toch maar het voordeel van de twijfel te gunnen.

Druk



Foto: Flickr, by cristilive

 In de nieuwe film van Christopher Nolan, de hedendaagse Golden Boy van de Amerikaanse cinema, is Leonardo di Caprio een behoorlijk druk baasje. Hij verdient zijn geld met het stelen van ideeën van mensen terwijl ze slapen, door in hun dromen rond te neuzen: extraction. Die droomwerelden van mensen zien er precies uit als de echte wereld, dus dat is lekker overzichtelijk. Geen vervloeiende beelden, mensen die in andere mensen veranderen, rare tijdsprongen of plotselinge veranderingen van omgeving, geen gevlieg en geen vertragingen: alles zoals het hoort.

Leo (Dom Cobb, een aparte naam voor Nederlandse kijkers) wordt benaderd door een verder niet echt uitgewerkte Japanse zakenman die iets nieuws wil doen: hij wil een idee in iemands hoofd planten, in plaats van het eruit te halen: Inception. Dit zou heel erg moeilijk moeten zijn omdat iemand die een idee heeft 'altijd weet waar dat idee vandaan komt.' Beetje vreemde uitleg, volgens mij heb ik zo vaak ideeën waarbij ik geen idee heb waar ze vandaan komen, maar misschien zijn die ook allemaal door Dom Cobb in mijn hoofd gezet, wie zal het zeggen.

Dom Cobb neemt deze moeilijke zaak trouwens aan omdat hij zijn kinderen wil zien: die zitten in Amerika en daar mag hij niet meer in, hij wordt verdacht van de moord op zijn vrouw. De vage zakenman kan dit probleem bij succesvolle inception wel oplossen. Die vrouw van Cobb is dus dood, maar we zien haar nog geregeld: als Dom door het onderbewuste van zijn targets wandelt wil zij nog wel eens tevoorschijn springen uit zijn eigen onderbewuste om hem van vanalles te beschuldigen, of hem te verleiden lekker met haar in de droomwereld te blijven en niet meer wakker te worden.

Het moge duidelijk zijn: Nolan heeft nogal wat te vertellen. Jammer is alleen dat hij nergens echt de tijd voor neemt. De film duurt lang, maar dat komt vooral doordat er eindeloos wordt geouwehoerd: zo ongeveer de helft van de film bestaat uit een soort cursus 'Inception voor beginners', personages die mekaar tot in den treure uitleggen hoe de techniek met de draadjes, het afdalen en het wakker worden precies werkt.

Als ik een kladblok mij me had gehad, was ik uit een soort reflex waarschijnlijk aantekeningen gaan maken: terug in de collegezaal.

Dit brengt me bij mijn tweede punt van kritiek. Naast het feit dat Nolan zoals gewoonlijk weer veel te veel in één film probeert te proppen, alleen al die relatie met die overleden vrouw en het reizen tussen droom en werkelijkheid had een hele film kunnen vullen, gaat hij ook weer als vanouds op de cerebrale toer. De film schreeuwt bijna tegen je dat er hier met wel heel interessante en ingewikkelde ideeën wordt gewerkt, maar vergeet een emotionele band met de kijker te kweken: het is al met al een behoorlijk klinische en koude bedoeling.

Dom verzamelt een team om zich heen om de moeilijke klus te klaren, een apotheker, een architect, een imitatie-specialist, dit deel van de film is een soort Ocean's Eleven voor droomdieven, maar het blijft lastig om echt enthousiast voor de missie te worden. Dit komt enerzijds door het grote doel: als het lukt om het idee in het hoofd van de target te planten dan gaat die het grote energiebedrijf van zijn vader in stukken opdelen, zodat het grote zakenbedrijf van de vage Japanner veel geld kan blijven verdienen.

Dit is niet echt een doel waar ik met passie achter kan gaan staan.

Anderzijds komt het doordat de personages allemaal nogal vaag blijven, we kennen eigenlijk alleen die Cobb een beetje en zelfs die niet echt goed.

En ten derde zijn er in de verschillende droomlagen wel allerlei beschietingen en achtervolgingen, maar dat is allemaal maar droom: op zijn ergst worden de personages weer wakker, of, leren we halverwege, ze komen in Limbo terecht, een soort eeuwige droomstaat, maar aan de andere kant heeft Cobb daar al eerder een jaartje of vijftig rondgehangen met zijn toen nog levende vrouw (de tijdsbeleving in de droomwerelden is anders dan in de werkelijkheid) en die is er toch weer redelijk normaal uitgekomen.

Tel daar nog bij op dat je eigenlijk geen moment weet of je nu naar werkelijkheid of naar één of ander droomniveau zit te kijken, tot het einde blijft Nolan je hier mee pesten, en de conclusie is: totale onthechting van deze film.

Inception levert eigenlijk gewoon weer de typische Nolan-ervaring: er gebeurt heel veel, er zitten veel (half uitgewerkte) ideeën in, maar het lukt hem niet een goed volgbaar coherent verhaal te vertellen en de personages enigszins invoelbaar te maken. Kijken naar een film van Nolan is als kijken naar de eerste versie van een script: de helft moet er nog uit, de andere helft moet nog wat meer diepgang krijgen en dan heb je echt wat.

Cash

Ik had Nashville Skyline van Bob Dylan altijd op een gebrand cd'tje, maar sinds kort heb ik hem in een origineel hoesje. (Bij Freerecord Shop geven ze Nashville Skyline en John Wesley Harding weg voor tien euro, met zijn tweeën in een mooi pakketje).

En wat ziet mijn oog: het origineel van Nashville Skyline draagt een gedicht op zijn hoes van niemand minder dan Johnny Cash, The Man in Black. (Die twee zingen ook nog een liedje op Skyline, een lichtelijk schmierende versie van 'Girl from the North Country')

The Man in Black over his Bobness:

This man can rhyme
the tick of time
The edge of pain,
the what of sane
And comprehend the good in men, the bad in men,
Can feel the hate of flight, the love of right
And the creep of of blight
at the speed of light...

I'm proud to say that I know it,
Here-in is a hell of a poet.

Die laatste twee regels zijn een beetje Sinterklaas-rijmelarij, maar verder toch aardig om te lezen. Cash had in die tijd (eind jaren zestig) een eigen tv-programma waarin Dylan één van zijn eerste comebacks kon maken. Na een paar jaar in Woodstock gebivakkeerd te hebben laat hij de wereld via Cash kennis maken mijn zijn nieuwe persona: de hoog zingende country-zanger:

Rotland

Foto: Flickr, by AlexBlack

Het regende, drie jongens stonden te schuilen onder een afdakje aan de rand van het bejaardentehuis. Ze stonden met hun rug naar de straat om het fietszadel van één van de jongens heen: er werd een joint gebouwd.

Waarschijnlijk waren ze net bij hun dealer geweest: een puistige jongen van een jaar of zestien die aan de overkant van de straat woont. Vaak komen er rond een uur of twee jongetjes bij hem aan de deur om hun wiet te halen. Als hij open doet, is het net een slechte scene van het jeugdtoneel. Ze fluisteren wat, en wisselen onder donkere blikken hun zaakjes uit. Alsof er elk moment met gierende banden een politieauto de hoek om kan vliegen en ze een zware glock in hun rugzakjes hebben zitten, in plaats van 'Getal en Ruimte' en 'Chemie voor Havo Drie'.

Ik gooide de post in de brievenbussen en ze hielden me een beetje in de gaten. Toen de deur van het bejaardenhuis openzoemde en een vrouw van een jaar of tachtig haar hoofd om de hoek stak, stopten ze abrupt met hun werk. Ze keken naar de vrouw: wat zou ze zeggen? Zou ze de politie gaan bellen?

Even was het een soort Mexican-standoff, het ontbrak alleen nog aan een bolletje stof dat door de stille straat waaide, de vrouw loerde naar de jongens, de jongens staarden terug, het leken bijna heuse gangsters, tot de vrouw zich naar me over boog en met een gezicht vol vertedering tegen me scheeuwde:

'Ze staan daar te blowen!'

'Ach ja', schreeuwde ze verder, 'als ze de boel maar niet in de fik steken he.'

Ze keek nog één keer liefdevol naar het groepje jongens en verdween weer naar binnen.

De jongens leken lichtelijk verbijsterd. Dit was niet wat ze verwacht hadden. Ze hervatten het bouwen van hun jointje, maar de grandeur was er duidelijk wel een beetje af. Geen geschreeuw, geen politie. Een liefdevolle blik van een oude Oma: wat een rotland.

I-Pad

Idee'tje voor bij de tandarts: een I-Pad tegen het plafond plakken met nu.nl: de patient ligt niet meer een half uur naar een slecht gestuct plafonnetje te staren, maar heeft wat te lezen, blijft op de hoogte en wordt wat afgeleidt van de pijn.