Vogel

Emily was een emoe. Ze was de grande dame van het dierenpark. Ze schreed over het gras als een barones en at nog net niet met zilveren bestek. Ze was dol op bananen en als het warm was kreeg ze graag met de tuinslang een badje.
  Totdat iemand haar 's ochtends aan de rand van het hek vindt. Het grijpt je meer aan dan redelijkerwijs te verwachten valt.

  Hier valt een theorie over op te zetten.

  Emily is een symbool. Verdriet over Emily is niet alleen verdriet over Emily, het is verdriet over alles en iedereen dat continu maar verdwijnt, opgaat in rook, verdampt alsof het nooit heeft bestaan. Het is het verdriet om een zielig Disney-personage, de kitscherige reclame die je onverwacht naar de keel grijpt. Juist omdat het klein en overzichtelijk is, kan het binnenkomen.

  Of je hebt gewoon verdriet om een lieve vogel, dat mag ook.

Havenmeesters

Foto: Wikipedia

Aan het begin van het derde millennium hadden progressieve denkers in de westerse wereld een droom. Ze droomden van een samenleving waarin alle maatschappelijke rollen worden ingevuld door mensen in een perfecte etnische en geslachtelijke balans. Het aantal havenmeesters zou in deze wereld precies voor de helft uit vrouwen bestaan en op de handelsvloer van een bank zou precies de helft van de mensen een zwarte huidskleur hebben.
 
  Helaas wilde het in de praktijk met dit diversiteitstotalitarisme niet echt opschieten.

   Daarom besloten ze in de nieuwsvoorziening alvast op de zaken vooruit te lopen. Zoals er een eeuw eerder in de Pravda slechts verhalen verschenen over bloeiende voedselfabrieken in de Sovjet-Unie, terwijl miljoenen Russen dood lagen te gaan van de honger, zo interviewde de Nederlandse NOS slechts vrouwelijke havenmeesters en zwarte beurshandelaren, ook al moest ze deze met een vergrootglas bij elkaar zoeken.
  Met journalistiek had dit ondertussen weinig te maken.

  Als een journalist van de NOS een interne 'Divi-bokaal' krijgt uitgereikt omdat hij erin geslaagd is in een 'grote witte-mannenwereld' de enige zwarte vrouw te vinden die ook nog een beetje leuk uit haar woorden komt, dan is die journalist niet bezig om verslag te doen van de werkelijkheid. Die journalist creëert op dat moment een wereld zoals hij zou willen dat hij was, niet zoals hij werkelijk is.

  Het is net als met de Russische propaganda alvast op de muziek vooruitlopen: als we maar lang genoeg die ene zwarte vrouw tussen driehonderd blanke mannen in beeld brengen, gaat de werkelijkheid zichzelf uiteindelijk wel naar ons wensbeeld voegen.
  Waarom een gesubsidieerde staatsomroep jarenlang een uitgesproken politiek denkbeeld mocht propageren is helaas nooit opgehelderd, net zoals het nog onduidelijk is welke grote zegeningen de diversiteitstotalitaristen verwachtten van een wereld waarin de helft van de havenmeesters uit vrouwen bestaat.