De Repelsteeltjesblues (een Dylanesque liedtekst)

RGB Free, by Zela

Vers 1

Niemand kon ons gisteren kisten
toen we Repelsteeltjes geheugen wisten.
Een schoenenzaak gerund door zeven biggen
waar Assepoes haar schoen liet liggen.
De junk zocht zijn naald vergeefs in het hooi
zong zielloos onder een indianentooi.
Al Bundy kwam net op tijd binnen
om 'Married with Children' voor te zingen.
Prinses Maxima miste de tweede mis
dook onder in haar vaders gevangenis
waar het tribunaal bijeen was gekomen
om Johan Derksen grapjes te tonen
van een Argentijnse zwabberpiloot
die hem dropte in een roetzwarte moddersloot.

Refrein

Vergeef onze zonden op één
dan breken we het brood in twee.
Rapper Akwasi maakt de heilige drie
tot een eenheid als ik jou niet meer zie.

Vers 2

In Wuhan vliegen zwarte vlerken
tussen de mistig verzakte zerken.
De aarde zucht onder teveel aan stof
jaagt achter vlinders als Nabokov.
Geef me je hand als ik het vraag
ben je te laat dan ben je te traag.
Zoals de Verlosser de ruimte zag
waar de back in moest sprinten
zo zoekt de kat op zijn gevoel
naar de muis tussen de plinten.
Verjaag de muizenissen in je hoofd
met de alcohol die je is beloofd
smeer het op je handen, smeer het in je haar
voor je het weet is de lock-down weer klaar.

Refrein

Vergeef ons onze zonden op vier
dan mogen we snel weer aan het bier.
We lossen de zaak op als De Vijf
en ontsnappen uit ons quarantaine-verblijf


Vers 3

Aristoteles ging als een beest tekeer
midden in zijn argumentatieleer.
Hij liet Plato zo hard schrikken
dat hij zijn Ideeën naar beneden mikte.
Zijn hond zat steels te grommen
hij noemde hem Pluto wat kon het hem bommen.
Alles was om de Geest begonnen
het lichaam verworden tot zonde.
Vastgelegd in het alfabet
de Verlosser gaf de laatste zet.
Nu zitten we met de gebakken peren
Al Bundy kan ons nog wat leren
als hij pokert met Socrates
geeft hij Maxima en Johan les
in stoïcijnse overtuiging
Zlatan maakt voor niemand een buiging.

Refrein

Vergeef ons onze zonden op zes
bijna al je pionnen zijn binnen.
'Mens erger je niet' is de les
dan gaan we het potje wel winnen.

Spanning

Als ik de snelweg oversteek kom ik in een bosrijk gebiedje met een aardig kasteeltje en iets wat je met een beetje fantasie een slotgracht zou kunnen noemen. Spaanse toeristen op bakfietsen komen langs, ze worden voorgegaan door een Nederlandse man die in gebroken Engels iets over de Zuiderwaterlinie probeert te vertellen. De toeristen kijken beleefd naar het kasteeltje, zo'n 400 jaar na de oorlog lijken de spanningen tussen onze volken wel wat bedaard. 

  Toch vraag ik me af hoe ze zouden reageren als ik recht voor hun bakfiets ging knielen met mijn vuist omhoog, terwijl ik roep dat ‘Dutch lives matter’ en herstelbetalingen eis vanwege de inname van Den Bosch. Hebben die Spanjaarden wel enig idee hoeveel leed mijn voorouders destijds is aangedaan?
   Hun Hollandse gids lijkt me echter niet het type met gevoel voor humor en ik wandel maar verder, het bos in.
  Al snel kom ik de prachtigste paddenstoelen tegen. De klassieke vliegenzwammen natuurlijk, waarvan ik nog steeds vermoed dat er kaboutertjes in wonen, maar ook kastanjeboleten en beverzwammen.
  Als ik zo’n prachtige paddenstoel zie die helemaal weerloos langs de kant van de weg staat overvalt me de haast onstuitbare aandrang om hem aan stukken te schoppen, om hem met een grote uithaal te vergruizen, zodat het paddenstoelenstof door de lucht vliegt en er niets van over blijft.
  Natuurlijk doe ik dit niet, het is zonde en achterlijk, maar de aanvechting is onmiskenbaar. Ik moet er aan denken als ik ’s middags met mijn driejarige neefje alle speelgoeddieren netjes op een rijtje op de bankleuning plaats. Dit gaat een tijdje goed, totdat de spanning te groot wordt en mijn neefje met een genotvolle zwaai alle dieren van de bank kegelt.
  Nu had ik deze aanvechting niet, maar dat komt waarschijnlijk alleen omdat speelgoeddieren op een bankleuning mij niet genoeg prikkelen. Voor mijn neefje is dat keurige rijtje dieren echter een te grote provocatie, net zoals de prachtige paddenstoel dat bijna voor mij was.
   Ik denk dat Lucebert dit ongeveer bedoelde toen hij dichtte:
 
  Alles van waarde is weerloos
  Wordt van aanraakbaarheid rijk
  En aan alles gelijk

  Het puur schone wekt vernietigingsdrang op. Wat te mooi is moet kapot, zodat het ‘aan alles weer gelijk’ is en de orde hersteld wordt. Het mooiste aan het bouwen van een zandkasteel is het neerschoppen als het tijd wordt om naar huis te gaan. De enige schoonheid die aan deze vernietigingsdrang weet te ontsnappen, is schoonheid waar zelf al spanning in zit, schoonheid die terug bijt, zoals goede kunst en mooie vrouwen.  Ook verklaart dit het enorme evolutionaire succes van Felis silvestrus catis, ook wel bekend als de huiskat, een wandelend kunstwerk met tanden en nagels dat alleen agressie opwekt bij mensen die voorgoed verloren zijn.

Vreemde kostgangers (slot) - De redding

RGB Free. by Columbine

 De weken na ons mindfulness-uitje waren drukker dan ooit. Edelsteen had een order binnengesleept voor de reorganisatie van dertien resorts. We zagen Mia al snel terug op kantoor, ze begon er met de dag beter uit te zien. 

  In alle hectiek vreesde ik dat Edelsteen zijn belofte om Bertha te redden was vergeten, terwijl de tijd begon te dringen: van mijn oude collega's had ik begrepen dat ze over twee weken zou worden opgehaald.
  Ik begon me al af te vragen of ik ons nachtelijke gesprek niet gewoon gedroomd had, toen hij me na een meeting  terzijde nam.
  'Mijn vrouw ging meteen akkoord,' zei hij. 'En mijn vriend Tony heeft alles geregeld. Morgenavond halen we haar op.'
 
Toen ik er nog werkte, had ik de dierentuin 's avonds altijd het mooist gevonden. Zonder publiek kwamen de dieren echt tot leven, zonder kwetterende mensen hoorde je het hele park zoemen, brommen en scharrelen.
  We reden naar de achteringang en parkeerden achter het bavianen-eiland. De vrachtwagen van Tony reed gewoon de dierentuin in, langs de apen die op een rijtje naar de indringer kwamen kijken, sommigen kromden bedachtzaam een vinger onder hun kin.
 
  Zes man sprongen uit de vrachtwagen terwijl Tony onder een lantaarnpaal een sigaar opstak.
  Hij had een litteken op zijn nek, alsof iemand hem had proberen te wurgen maar daar halverwege weer mee op was gehouden.
  Ik wilde achter de mannen aanlopen, toen Tony een hand opstak.
  'Laat ze maar,' zei hij. 'Het zijn professionals.'
   De achterkant van de vrachtwagen werd opengetrokken, er rolde een kleine vorkheftruck uit met een grote krat op zijn lepels. Het ding maakte een vreselijk kabaal, de apen hadden besloten dat het welletjes was en begonnen nu ook te krijsen.
  'Je maakt je teveel zorgen,' zei Tony toen hij zag dat ik angstig om me heen keek. 'Alles is geregeld.'
  Hij gooide zijn sigaar op de grond en stampte hem nauwkeurig fijn.
  De vorkheftruck reed achteruit weer terug, met Bertha in de pallet, ze had haar bek open alsof ze elk moment iets te eten verwachtte.
  'Je hecht je teveel,' fluisterde Schele Tony in mijn oor, 'dan ga je fouten maken.'
   We reden achter de vrachtwagen aan naar een villa aan de rand van een dorp, waar Edelsteens vrouw ons ontving met de mededeling dat ze koffie ging zetten. De vorkheftruck trok diepe voren in een eindeloos grasveld, tot we de vijver helemaal achteraan bereikten.
  Nadat Bertha in het water was gegleden en Tony's mannetjes verdwenen waren, leek het even alsof er nooit een nijlpaard geweest was, alsof we alleen maar met z'n tweeën in een donkere tuin stonden.
   Toen kwam ze weer omhoog, precies in het midden van het vijvertje.
   Ik pakte een krop sla van de grond en gaf hem aan Edelsteen.
   Hij wandelde naar de rand van de vijver, Bertha deed haar bek open, hij gooide de krop sla onderhands naar haar toe, hij beschreef in het maanlicht een perfecte parabool, Bertha ving hem op en slikte hem in een keer door, waarna ze met haar oortjes klapperde en langzaam weer onder de waterspiegel zakte.
  Edelsteen stond met zijn armen over elkaar goedkeurend naar het rimpelende wateroppervlak te knikken.
  'De koffie zal nu wel klaar zijn,' zei hij tenslotte. 'Ik laat mijn vrouw liever niet wachten.'
  Langzaam slenterden we terug naar de helverlichte villa en even speelde ik met de gedachte om te vragen wat er toch precies aan de A27 was gebeurd, maar besloot het verder maar te laten rusten.

Vreemde kostgangers (4) - De oplossing

RGB free, by ayla 87

 'We beginnen vandaag met de praktijk,' zei Mia, onze wandeltherapeute, toen we in het bos in een kring om haar heen stonden.
  'Innovatief', mompelde Edelsteen. 'Eerst de praktijk, dan de theorie.'
  'Innovatief?'
  'Edelsteen is de naam. Ik stond laatst bij een tankstation en toen realiseerde ik me dat er meer tussen hemel en aarde is. Van het een kwam het ander en nu staan we ons hier te focussen onder de druipende dennen. Ik vind het prachtig.'
  Mia schudde woest haar hoofd.
  'Er is helemaal niets meer tussen hemel een aarde. Helemaal niets! Dit is alles wat er is. Is het niet genoeg? Is het niet prachtig?'
  Edelsteen knikte begripvol.
   'Sterk, heel sterk. Een confronterende strategie om de zaak op scherp te zetten. Ik kijk hier werkelijk mijn ogen uit.'

   In de wandelgangen was de afgelopen weken druk gespeculeerd over wat er precies gebeurd was aan de A27. Van de ene op de andere dag had Edelsteen zijn driedelig pak verruild voor een wollen trui en een spijkerbroek. Ook begon hij termen als 'return of investment' en 'customer journey' te vervangen door monologen over 'jezelf terug vinden' en 'dingen een plekje geven.'
  Sommige collega's dachten dat hij bij het tanken wat te dicht bij de weg had gestaan en een tik van een zwalkende vrachtwagen had gekregen. Anderen, met name degenen die al wat langer op de zaak werkten, meenden dat het allemaal onderdeel was van een briljante bedrijfsstrategie.

  'Ik ben vijftien jaar overspannen geweest', schreeuwde Mia. 'Vijftien jaar! Ik werkte voor precies dezelfde soort klootzakken als jullie. Altijd maar bezig met winst. Altijd maar dealtjes aan het maken. Altijd praatjes en nooit eens rust. Ik ben eruit gestapt! Ik heb aan de rand van de waanzin gestaan. Ik zwierf door Amsterdam met twee koffers en een kruimeldief. Nu is het mijn missie om rust te verspreiden!'

  Na deze speech daalde er inderdaad een indrukwekkende rust neer op ons gezelschap. De rest van de dag sjouwden we timide achter onze wandeltherapeute aan, die over een tomeloze energie bleek te beschikken. 's Avonds viel ik in mijn bezinningshut al snel in slaap, maar werd midden in de nacht toch weer wakker.
  Achter mijn hutje klonk een dierlijk geluid.
  Nieuwsgierig trok ik een jas aan en stapte de kraakheldere nacht in. Boven mijn hoofd schitterde het uitspansel, onder mijn voeten knisperde het gras, alles rook naar natuur en een paar meter verderop zat onze wandeltherapeute op een grote kei hartverscheurend te snikken.
   'Ik kan het niet meer aan,' zei ze. 'Ik ben verantwoordelijk voor zeventien resorts. Het is uit de hand gelopen. Ik wilde rust en ik ben nog drukker dan ik eerst was.'
  Op de kei naast haar zat mijn directeur.
  In het zachte sterrenlicht legde hij zijn arm over de schouder van onze wandeltherapeute.
  'Dat gaan we toch helemaal in orde maken,' fluisterde hij. 'We gaan een mooi plannetje maken en de boel fijn reorganiseren. Dan krijg je eindelijk de rust die je verdient.'
   
  Ik staarde naar het tafereeltje met het gevoel dat ik een of ander diep inzicht over de werkelijkheid opdeed. Nadat Mia was uitgesnikt verdween ze in het donker, ik wilde alweer op mijn tenen terug mijn hutje insluipen, toen Edelsteen zijn hoofd in de lucht stak, alsof hij me geroken had.
  Hij wees op de kei die net verlaten was door Mia.
  'Ga zitten,' sprak hij, 'en vertel wat er aan de hand is. Waar maak je je zo'n zorgen over?'
  Ik ging zitten en voor het eerst vertelde ik het hele verhaal over Bertha, Jimmy en de aankomende dood aan iemand die geen moment verbaasd leek over de gebeurtenissen. Alleen Jimmy's rol in het geheel bracht een wenkbrauw omhoog.
  'Wat een rare man,' zei Edelsteen toen ik uitgesproken was. 'Maar de heer heeft nu eenmaal vreemde kostgangers. Ik begrijp je zorgen en ik denk dat ik wel een oplossing weet. Ik moet het alleen nog even met mijn vrouw overleggen.'
  Met deze woorden liet hij me weer alleen. Ik bleef vijf minuten op de koude rots zitten en kroop toen mijn bezinningsbed weer in, in de vaste overtuiging dat alles helemaal in orde ging komen.

Vreemde kostgangers (3) - De bezinning

'Diversiteit en inclusie?'

RGB Free, by heribertosdb

Mijn collega lachte schamper.
'Dat was weer zo'n plannetje van de baas. Hij dacht dat we de gemarginaliseerde groepen van de samenleving beter konden bedienen als we ons wat meer in hen verplaatsten. Bezocht ie een soort nascholing voor veroordeelde criminelen. Uiteindelijk verkocht ie tienduizend flyers aan een pooier. Classic Edelsteen. Maar wat deed jij daar eigenlijk? Losse handjes?'

  Mijn collega nam me argwanend op en ik kreeg meteen een kleur.

  In het huidige politieke klimaat kan je beter een veroordeelde seriemoordenaar zijn dan te boek staan als een foute grappenmaker. Aan de andere kant vertelde ik mensen ook liever niet over de toestand met Bertha en Jimmy, daar kreeg ik vaak vreemde reacties op. Alleen kinderen vonden het een schitterend verhaal, die wilden weten of Bertha die arm meteen had doorgeslikt of dat ze hem weer had uitgespuugd, zodat de dokters hem er weer aan konden naaien.

 'Een misverstand op mijn oude werk,' mompelde ik. 'Je weet hoe het gaat.'

  Mijn collega keek sceptisch, maar begon toch maar verder te vertellen over Edelsteen. 'Na de cursus werd de baas praktisch een busje in geduwd door een kerel die op elke wang een litteken had. Een kwartier later zit hij in een nachtclub een cappuccino te drinken. “Dit was niet de bedoeling', zegt ie voor de derde keer. “Ik ben hiernaartoe gekomen voor een course in diverse communication skills. Ik moet zo echt weer terug naar de zaak.” '
    'Die pooier noemde zichzelf Schele Tony. De vent begint een huilverhaal over zijn nachtclub op te hangen. Dat ie te weinig klanten heeft. Dat Edelsteen hem iemand lijkt die hem daarmee wel kan helpen. Ondertussen scharrelen er allemaal dames in string en beha om hem heen. De baas krijgt het steeds benauwder.'
' “Hoewel ik vind dat er bepaalde problematische aspecten aan uw business zitten,” zegt Edelsteen, “wil ik u dan toch wel van wat advies voorzien.” Hij hangt een riedeltje op over marketing en awareness en die pooier is helemaal in zijn nopjes. Die bestelt 10.000 flyertjes, trekt een stapel bankbiljetten uit zijn binnenzak en begint te tellen. Loopt Edelsteen even later met z'n goeie bedoelingen en 10k weer naar buiten.'
  'Dat soort acties heeft hij wel vaker. Je weet nooit wat je hier kan verwachten.'
 
  Dat laatste bleek te kloppen, zo vond ik mijn collega's een maand later terug in een mindfulness-resort op de Hoge Veluwe, waar we onder Edelsteens bezielende leiding naar een bezinningskaars zaten te staren en ik er met mijn gedachten niet helemaal bij was.
  Van een oude collega had ik vernomen dat Bertha zou worden afgemaakt. Nadat ze de arm van Jimmy had afgebeten was er een juridische strijd rond haar losgebarsten en nu was de kogel uiteindelijk toch door de kerk.
  Ik staarde naar de bezinningskaars en voelde me schuldig.
  Waarom had ik Jimmy niet gewoon laten kletsen? Waarom moest ik per se mijn punt maken, wat alleen maar verliezers had opgeleverd?
  Terwijl steeds dezelfde vragen door mijn hoofd tolden begon ik langzaam in te dutten. Ik was die ochtend om zes uur opgestaan, had drie uur gereisd, in de bezinningskamer was het belachelijk warm en ik had geen idee wat we hier precies moesten doen.
  Ik knikkebolde net definitief weg, toen de deur van de kamer werd opengesmeten en een enigszins verwilderd ogende vrouw het toneel betrad.