De regenkoningin

RGB Free, by photonut

James Worthy heeft al eens een column geschreven over jarentachtigmuziek waar ik verder niet zoveel aan toe te voegen heb, een citaat:

Maar jarentachtigmuziek is alles wat een mens nodig heeft. Alles wat ik nodig heb, als ik iets nodig heb.

Vaak wordt jarentachtigmuziek weggezet als kitsch, wat het misschien ook wel is, maar wat is er mis met goedgemaakte kitsch? Een tijdlang ben ik er vrij zeker van geweest dat de teksten van Roxette bijvoorbeeld briljant waren en van een diepe waarheid over het leven getuigden:

There's a time for the good in life,
a time to kill the pain in life,
dream about the sun you queen of rain

Vooral die laatste zin raakte me als een soort openbaring, en dan die typische vette jarentachtigproductie eronder en de stem van Marie Frederikson, daar was je als jongetje gewoon weerloos tegen.
  Soms zet ik het nog wel eens op, even wat video's op YouTube kijken, en het ontroert me nog steeds, hoewel het lastig vast te stellen is wat er dan precies ontroert: de muziek zelf, of de herinneringen aan cassettebandjes, allang verlaten jongenskamers, met je vriendjes naar school fietsen en tijdens het eerste uur wiskunde in de kantlijn een songtekst krabbelen over de onlangs overleden Queen of Rain:

May you find the sun that you deserve