Waterpistool

Foto: Wikimedia

 'We moeten met je praten,’ zeiden de katten toen ik net lekker met een bakje koffie op de bank zat. ‘Tom Egbers zit in de tuin.’

  ‘Tom Egbers? Wat doet die nou weer in onze tuin?’
  ‘Hij zorgt voor een onveilig snuffelklimaat. Hij lacht ons uit als we niet bij een vogeltje kunnen. Dan balt hij zijn vuist, gaat vlak voor onze neus zitten en roept keihard: Go Team Vogel! We voelen ons daar heel vervelend bij.’
 ‘En hij heeft aan m’n staart gezeten,’ fluisterde de andere kat. ‘Dat was heel akelig. Ik zag hem niet aankomen. Ineens had hij mijn staart tussen zijn vingers. Katten zijn er om te aaien, fluisterde hij in m’n oor. Ik heb in z’n neus gebeten en nu is hij boos. Zodra hij me ziet begint hij rare bekken te trekken.’
  Met een zucht zette ik mijn kopje koffie op tafel. 

 

  ‘Ik pak het waterpistool.’
 

   Voorzichtig opende ik de deur naar de tuin en verdomd: Tom Egbers stond op het grasveld. Hij staarde naar de schutting met een stuk papier in zijn hand. 
  Ik mikte en raakte hem vol op zijn blonde kop.
  ‘Niet mijn haar!’ schreeuwde Tom Egbers. Hij greep de schutting vast en werkte zich naar de andere kant. Voor de zekerheid spoot ik hem over de schutting nog wat na, maar aan zijn hysterische loopje te zien zijn we voorlopig wel van hem verlost. 

Trouwjurk

Pixabay, by congerdesign

Tussen Helvoirt en Cromvoirt ligt een boerderijwinkeltje dat uit de pagina’s van een streekroman is ontsnapt. Op houten schappen liggen kakelverse producten die regelrecht van het land komen. Iedereen is er zo aardig, dat je er een beetje ongemakkelijk van wordt. Vol verwachting vragen stralend blauwe ogen waar ze me deze keer mee kunnen helpen.
  
 ‘Biologische yoghurt en onbespoten peren. Maar moet je niet wat aan trekken? Je loopt hier praktisch in je hemd, daar lijkt het me wat koud voor.’
  Het meisje schudt lachend haar blozende wangen.
  ‘Ik ga trouwen,’ verkondigt ze. Ze kijkt alsof dit de gelukkigste dag van haar leven is, maar dat is zo ongeveer haar baseline stemming. 
  ‘Dat is toch geen reden om kou te vatten?’
  ‘Mijn oma maakt in het achterhuis mijn trouwjurk. Ik ren af en toe naar haar toe en het is zo'n gedoe om me steeds om te kleden.’
  Met de peren tegen mijn borst geklemd wankel ik naar buiten. Ik stel me Sylvana Simons voor die bij Eva Jinek verklaart dat het huwelijk een onderdrukkend instituut van blanke mannen is. Zo weet ik mijn greep op de werkelijkheid weer enigszins terug te krijgen.