Sollicitatie

Vier mannen zitten in een kantoor achter een brede tafel. Achter hun rug hangt het logo van Ajax levensgroot aan de muur. Op een bordje voor hun neus staat ‘directie’.

 
Man 1: ‘De volgende sollicitant is John Heitinga.’
Man 2: ‘Ah, Johnny. Een echte Ajacied. En een Hollandse jongen.’
 
Er valt een stilte, in de hoek tikt een klok traag de minuten weg.
 
Man 1: ‘Hij is iets te laat. Dat kan gebeuren.’
Man 2: ‘Natuurlijk, we zijn allemaal wel eens te laat.’
 
Na nog eens vijf minuten wachten vliegt de deur van de kamer open. Een man van een jaar of veertig met kaalgeschoren hoofd en enigszins verwilderde ogen valt naar binnen. Struikelend weet hij net nog op de stoel neer te komen die voor hem klaar staat.
 
Man 1: ‘John, je bent er. Goed om je te zien.’
 
Heitinga haalt een paar keer diep adem, probeert een wat rustiger houding aan te nemen en zegt:
 
‘Mijn excuses. Ik kon het niet vinden. Ik heb tien minuten naar dat kaartje beneden in de hal gestaard. Dat vind ik altijd zo moeilijk, om zo’n plattegrond te lezen. Dat je dan op dat kaartje naar links moet en dan weer naar rechts, maar dan begin je te lopen en raak je weer helemaal in de war.’
Man 2: ‘Maar je hebt het toch maar mooi gevonden. Je bent een echte doorzetter.’
Heitinga: ‘Toen ik voor de tweede keer de damestoiletten in was gelopen nam een aardige mevrouw me bij de arm en die heeft me hier naar binnen geduwd.’
Man 3: ‘Ha, Amsterdamse humor, daar houden we van. Wat wil je drinken Johnny? Koffie, thee?
 
Heitinga vervalt in een diep gepeins dat zeker een minuut duurt.
 
Man 2: ‘John, ben je er nog?’
Heitinga: ‘Sorry, keuzes maken vind ik vaak wat lastig. Doe maar thee. Of nee, toch koffie. Ja doe maar koffie. Ik ben ook een beetje zenuwachtig. Spreken voor een groep mensen ligt me niet zo.’
Man 4: ‘Nee, daar hebben we allemaal wel eens last van. Maar vertel eens, ben jij een echte Ajacied?
 
Als de deur een kwartier later dichtvalt achter een uitgeputte Heitinga, slaken de vier mannen een opgeluchte zucht.
 
Man 1: ‘Bel de gesprekken van morgen maar af. Wat een topper. Ik kan me niet voorstellen hoe dit mis kan gaan.’
Man 2: ‘Helemaal mee eens, dit is onze nieuwe trainer.’
Man 3: ‘Ik roep hem even achterna dat hij de verkeerde kant oploopt.’
Man 4: ‘En hij is zijn tas vergeten.’

Je geest

Kristin Hersh zat in de radio
in de kleine rode radio
ze kwam als het avond was
als het stil was in huis en in de straat
stil was en uit de kleine rode
radio waaide die geest die
rondjes draaide en draaide
en sprak van iets dat je je
vaag herinnerde maar je wist
niet meer precies wat het was
en overdag moest je de wereld
vol harde ogen in
en ’s avonds wachtte je
tot ze weer verscheen
tot ze draaide, draaide
draaide om je heen

Catenaccio

Aan de rand van de plas tikken

Italianen hun as
aan de waterspiegel af
 
in de kringen verschijnen
 
studentenflats
waar Hete Chili Pepers
uit open ramen waaien
en Limbo’s tijdens een halve finale
shagjes draaien
 
pizzabakkers hingen de vlag uit na
het eindsignaal en op het balkon gingen
we schaken tot we te veel stukken
aan Newton kwijtraakten
 
we verloren pionnen zoals we
de wedstrijd verloren, tikten uren
over de reling, bliezen gelaten
naar de maan en waar deze
 
epifanie
 
precies uit bestaat
blijft wat vaag maar het heeft te
maken met Italianen, die
sluipmoordenaars in een
hinderlaag, ze slijpen hun tijd
 
en dat lijkt me wel een
metafoor voor iets
 
belangrijks

Esch

Journalistencollectief 'Woeste Grond' heeft zich de afgelopen maanden op het dorp Esch gestort, waarbij onder meer de integratie van nieuwe bewoners onder de loep is genomen. Het perspectief van de nieuwkomers mocht ik verwerken in een gedicht, wat tijdens een 'Grootste Borrelplank' te lezen is en misschien wel een dialoog op gang kan brengen. 

Mijn gedicht is hier te lezen. 

Vught

Vorige week vond in Vught een evenement plaats rond de eerste 150 dagen van onze nieuwe burgemeester. Gespreksleider Twan van den Brand interviewde Chantal Nijkerken - de Haan onder meer over haar liefde voor Fanta en haar streven om niet voor haar echtgenoot onder te doen als het op klussen aankomt, persoonlijke wetenswaardigheden die ik in de pauze nog snel in het 'welkomstgedicht' kon verwerken dat ik aan het einde van deze avond voor mocht dragen:

Welkom in Vught
 
Wees welkom in een vochtige plaats
tussen Drunens duin en Dommels water
van Helvoirts Broek tot Voorburgs groen
van Cromvoirtsedijk tot Mariaplein
 
Waar mensen hun geloof belijden
bij Sint Lambertus en Sint Nicolaas
en de rots van Petrus is getransformeerd
tot kerk waar men speelt en leert
 
Waar gebeurtenissen uit het verleden
eeuwig doorklinken in het heden
naast klaterend schreeuwend zwemplezier
nooit meer uit te wissen oorlogskreten
 
Waar melodieën door het centrum waaien
zuiverder dan het overleg tussen dames en heren
die na jarenlang vruchteloos duetteren
de Speeldoos toch weer aan konden draaien
 
Waar in de winter, als Kasteel Maurick
gehuld is in een donzen deken
op straat het ‘alaaf’ volmondig klinkt
uit duizenden geel-blauwe kelen
 
Wees welkom
 
Burgermeisje met timmermansoog
dat voor niemand onderdoet
en met een slokje Fanta op
 
is neergezegen in het huis
bewaakt door stenen leeuwen
 
Dat de keten niet te zwaar
zal wegen, dat boze winden
het bestuur niet zullen verdelen
 
Dat de gemeente Vught
een voorspoedige tijd zal beleven.

Protest

Een paar dagen geleden dropte Jesse Welles een live concert op YouTube vol kritiek op Amerika met een Amerikaanse vlag op de achtergrond en vol commentaar op de ‘geweldige blanke God’ in muziek die druipt van de religieuze bezieling. Met het eerste nummer ‘The Great Caucasian God’ vliegt hij er meteen lekker in:
 
Upon a missile rode the Lord
Roaring justice is the sword
He was melting off the faces of the damned
 
You have heard of Noah's flood
That tale will pale against the blood
Pouring out and boiling in uranium sands
 
In het refrein doet hij een sarcastische oproep aan de Heer die aardig aansluit bij zekere politieke tendensen:
 
I said, "Lord, be thou near me
Blot out everything that's strange to me
Evеrything that's queer"
 
Het bijtende sarcasme verpakt in een goedmoedig deuntje doet denken aan ‘With God on Our Side’ van Bob Dylan. Wat ook aan Dylan doet denken zijn spitsvondigheden als:
 
He said son, there is no justice
There’s just what
And that just is
 
(In: It Don’t Come Easy)
 
Alsof ze tegen een AI hebben gezegd: creëer een zo authentiek mogelijk overkomende jonge Dylan-kloon voor de eerste helft van de eenentwintigste eeuw. Dat ik niet helemaal uitsluit dat Jesse Welles inderdaad uit de computer komt, lijkt me ook wel een teken van deze tijd.

Mentaal verzuim

Hoor wie klopt daar? Het is de bezorger

met mijn FERM Wire Spool GTA1003
een vederlicht kartonnen doosje
overhandigd als een kattenjong
 
(De bel is losgekoppeld om te ontkomen aan
de dagelijkse terreur van:
 
mannen die leuren met energie
mannen die leuren met vage plantjes
mannen die leuren met trekker en spons –
 
nee ik hoef geen glanzende ramen dat geeft
me het gevoel in een aquarium te wonen een beetje
demping van de buitenwereld bevalt me wel)
 
Ik open het doosje en pak
de grastrimmer uit het schuurtje
en haal
de oude spoel uit de grastrimmer
en stop
de nieuwe spoel in de grastrimmer
en steek
de nylon draad aan beide kanten
door een nauwe opening
en zet
de trimmer terug in het schuurtje
en gooi
de oude spoel in de afvalbak
 
Dit geeft me zeker vijf minuten het gevoel een
functionerende volwassene te zijn
totdat ik surf naar een voetbalsite
en me meng in een discussie tussen
verwarde mannen die je vroeger
met bekertjes gratis automaten-
koffie in de Albert Heijn zag zitten
waar ze de president nog één keer
waarschuwden en de trainer van Ajax
van broodnodig advies voorzagen.
 
Een half uur discussie
over de nieuwe nummer zes van Ajax
ik ben zowel een oude man die de trainer
van Ajax nog één keer waarschuwt
 
als een spijbelende puber die zijn huiswerk
vermijdt, hij heeft zijn hoofd er de laatste
maanden niet echt bij, wel zien we

enige vooruitgang bij handenarbeid.