Mentaal verzuim

Hoor wie klopt daar? Het is de bezorger

met mijn FERM Wire Spool GTA1003
een vederlicht kartonnen doosje
overhandigd als een kattenjong
 
(De bel is losgekoppeld om te ontkomen aan
de dagelijkse terreur van:
 
mannen die leuren met energie
mannen die leuren met vage plantjes
mannen die leuren met trekker en spons –
 
nee ik hoef geen glanzende ramen dat geeft
me het gevoel in een aquarium te wonen een beetje
demping van de buitenwereld bevalt me wel)
 
Ik open het doosje en pak
de grastrimmer uit het schuurtje
en haal
de oude spoel uit de grastrimmer
en stop
de nieuwe spoel in de grastrimmer
en steek
de nylon draad aan beide kanten
door een nauwe opening
en zet
de trimmer terug in het schuurtje
en gooi
de oude spoel in de afvalbak
 
Dit geeft me zeker vijf minuten het gevoel een
functionerende volwassene te zijn
totdat ik surf naar een voetbalsite
en me meng in een discussie tussen
verwarde mannen die je vroeger
met bekertjes gratis automaten-
koffie in de Albert Heijn zag zitten
waar ze de president nog één keer
waarschuwden en de trainer van Ajax
van broodnodig advies voorzagen.
 
Een half uur discussie
over de nieuwe nummer zes van Ajax
ik ben zowel een oude man die de trainer
van Ajax nog één keer waarschuwt
 
als een spijbelende puber die zijn huiswerk
vermijdt, hij heeft zijn hoofd er de laatste
maanden niet echt bij, wel zien we

enige vooruitgang bij handenarbeid.

Verder alles goed

Dat warme weer, het lijkt wel vijftien jaar geleden

toen ik voor Willems Schoenen in Boschveld op de post
zat te wachten met die jongen die ik in moest werken.
 
Met volle tassen post bij het hoofddepot vertrokken:
nee hij had geen water bij, nee zijn fiets was niet
geweldig maar een beetje post bezorgen
moest wel lukken toch?
 
Halverwege even wachten op de tweede lading
kwam goed uit: hij ging bijna onderuit. In dat
tweedehandswinkeltje naast Willems kocht ik
een dichtbundel met daarin de volgende zinnen:
 
Verder gaat alles goed, alleen die ontroering
steeds, dat blijft lastig. Had ik dat al verteld?
 
Wat doet denken aan Eva Crutzen die gisteren bij
Zomergasten een beetje moest huilen om een kind
dat een beetje moest huilen omdat haar vader
bijna dood was en al dat gezever over
 
kunstenaarschap
 
deed denken aan De consequenties van Niña Weijers
dat zich afspeelt in de winter van 2012 -
 
Die winter ja, toen ik begon met die baan in Amsterdam aan
die gracht en voor het eerst in honderd jaar ofzo was die gracht
bevroren je kon buiten de krassende schaatsen
horen en in de tram de collectieve verbazing
van een bevroren Amsterdam en
 
zelf schaatste ik op die slootjes een paar straten verder van
Willems Schoenen waar ik twee jaar eerder 

met die jongen op die postzakken had zitten wachten, 

die jongen die bijna van zijn fiets afgleed en
vertelde over z’n allereerste MP3-speler
dat die sentimentele waarde voor hem had en
over mensen in de Bijlmer (daar kwam hij vandaan)
die op balkons uren in de zon lagen te bakken.
 
Ik wist niets van de Bijlmer maar weet inmiddels wel wat
van het Spui en ik krijg ineens weer zin om te
schaatsen, maar dan wel precies op die slootjes daar in de
buurt van Willems schoenen en het zou fijn zijn
als die jongen ook weer op kwam dagen en
nog steeds over zijn MP3-speler praatte.
 
Maar al die dingen zijn allang verdwenen en geen mens
weet waarheen. Alleen de MP3-speler van die
jongen ligt misschien nog ergens op een vuilnisbelt
te wachten tot iemand, misschien wel een alien,
over duizend jaar de inhoud afspeelt.
 
En dan weet die alien nog steeds niks van postzakken,
Willems schoenen en bevroren grachten in Amsterdam. Zo
gaan die dingen - afgezien daarvan gaat alles goed.

Slecht nieuws

Er zijn mensen die een uitgemergeld kind zien
en denken nu houdt alles op
laten we eerst
die kinderen te eten geven
dan zien we wel weer verder
 
Er zijn ook mensen
die een uitgemergeld kind zien
en denken:
 
‘Dat schiet lekker op
nog een paar miljoen
nu even doorzetten’
 
Dat die laatsten meestal de baas
zijn is slecht nieuws
voor de kinderen in kwestie

Verwondering

De eerste ochtend van mijn verblijf in het landelijk gelegen hotel werd ik wakker gemaakt door mensen die elkaar luidkeels toeriepen dat het allemaal erg mooi was. 

 ‘Wat is het hier mooi,’ herhaalden ze in minieme variaties een stuk of twintig keer. Een man dissoneerde een beetje door drie keer te vragen waar de bar was.

  Ik had een kamer die uitkeek over een gazon, wat grensde aan een bos met een vijver. Over die vijver was een inderdaad een vrij imposante houten loopbrug aangelegd. Toch kwamen de loftuitingen een beetje hysterisch op me over, alsof die mensen nog nooit van hun leven een bos met een watertje hadden gezien.
  Ik kleedde me aan en trok voorzichtig het rolgordijn wat omhoog. Door de vrijgekomen spleet zag ik dat het gazon was ingenomen door tekenaars. Er waren stoelen neergezet met een groot wit vel erop. Mensen vouwden een vierkantje met hun vingers en keken daardoor naar de loopbrug.
  Toen iedereen was gaan zitten en het vel op schoot had genomen, begon de leider van het stel aanwijzingen te geven:
 
  ‘Zien jullie die brug?’
  ‘Zien jullie die mooie hoge boom?’
  ‘Zien jullie het water?’
 
  Iedereen begon druk te schetsen en ik begon mijn interesse voor deze voorstelling te verliezen, totdat een van de tekenaars op handen en knieën over het gras ging kruipen. Had hij misschien een zeldzaam insect in de gaten gekregen? Toen ging hij echter met zijn handen onder zijn hoofd gevouwen naar de hemel staren.
  De andere tekenaars keken hier niet van op, dus ik nam aan dat hij dit vaker deed en ik sprong niet uit mijn raam om medische hulp te verlenen. In plaats daarvan verliet ik mijn kamer, liep door het hotel naar de ingang, draaide buiten weer terug naar het gezelschap op het gazon en wandelde onder de loopbrug naar het water.
 
  ‘Daar loopt een man!’
  ‘Ik zie een man!’
  ‘Kijk een man!’
 
  Er was weinig nodig om deze mensen in een staat van verwondering te brengen, toch was het prettig om niet onopgemerkt te blijven.

De computer haalt geen adem

De computer haalt geen adem
voelt de zon niet op zijn huid
ik praat soms wat met de einder
het haalt meestal weinig uit
 
Woorden zijn vrij zinloos
als je in de kosmos staart
abstracties zonder waarde
vervanging reeds gebaard
 
Soms denk ik dat ik stik in
het eeuwige vermaak
de computer snapt daar niets van
kwijt zich rustig van zijn taak
 
En nog altijd weet ik niks en niks
en niks en niks: het is wat het is

Oorlog is geen moord

Laten we eens praten over de doden

die niet opzwellen en wegrotten
laten we lekker op vakantie gaan
in de Gazastrook
 
Oorlog is geen moord
het is een oud geloof
het is een heilige haat
het is veelbelovend onroerend goed
 
Oorlog is geen moord
bel de doden maar
vraag eens hoe het gaat
aan de andere kant van de lijn

Op naar de oorlog

 Nadat MAGA-aanhangers jarenlang door de Republikeinse partij waren opgefokt over het bestaan van een 'klantenlijst' van zedendelinquent Jeffrey Epstein, blijkt deze lijst nu de Republikeinen zelf aan de macht zijn helemaal niet te bestaan.

  Hier nemen de MAGA's uiteraard geen genoegen mee en het meest positieve dat hieruit voort kan komen, is dat zelfs tot deze halve garen eindelijk door gaat dringen dat Trump volstrekt niet in staat is om een coherent verhaal te vertellen dat langer dan drie zinnen duurt. 

  Bij de vierde zin gaat hij onvermijdelijk afdwalen naar Joe Biden, linkse radicalen, zijn eigen superioriteit of iets dat hij de vorige avond toevallig op tv heeft gezien. 

  Dat vonden die MAGA's helemaal prima zolang hij immigranten in concentratiekampen stopte en geld weghaalde bij arrogante studentjes, maar nu gaat het een keer over een onderwerp waar ze zich niet zo makkelijk bij laten afpoeieren.

  De MAGA's moeten en zullen de pedo's zien hangen en Trump begint het al aardig benauwd te krijgen.

  Wat is de oplossing? Als dit nog lang zo doorgaat, misschien toch maar een oorlog beginnen? Dat leidt lekker af en ruimt lekker op, zoals Jesse Welles heel aardig samenvat: