Ouwe lul

RGB Free, by mzacha

Soms kan het interessant zijn boeken te herlezen: het boek is hetzelfde gebleven, terwijl je eigen blik veranderd is. Zo herlas ik laatst De Oesters van Nam Kee van Kees van Beijnum. Een jaar of vijftien geleden las ik het voor het eerst.

  Destijds herkende ik het nog niet als een matige remake van Turks Fruit, aangezien ik Turks Fruit nog niet gelezen had. Wel is het aardig dat een belangrijke locatie uit het boek zich bevindt op Keizersgracht 347, een pand waar ik inmiddels honderden keren met mijn laptopkoffertje langs ben gelopen.
  Maar wat bij herlezing vooral opvalt, is dat ik de hoofdpersonages vijftien jaar later allemaal een beetje achterlijk vind.

  Zo is er een meisje dat zich bij een foute vriend op die Keizersgracht 347 installeert, met als motivatie: 'Dan hoef ik niet elke avond met mijn moeder tv te kijken.'
  En er is een veelbelovende voetballer die zijn carrière bij Ajax in rook op ziet gaan en dan vervolgens, oh hel, bij de PTT moet gaan werken, wat reden genoeg is om onmiddellijk in een zuipende junk te veranderen.

  Met je moeder tv kijken, bij de PTT werken: voor de adolescenten in De Oesters van Nam Kee is het vanzelfsprekend meer dan genoeg reden om het bijltje er maar meteen helemaal bij neer te gooien.
  Ik geloof dat ik hier vijftien jaar geleden moeiteloos in mee ging, terwijl ik nu denk: je kunt ook op je kamer gaan zitten, als je geen tv wil kijken met je moeder.
  En van werken bij de PTT is nog nooit iemand doodgegaan.