En dan te vallen

Foto: Wikipedia

Het zal zo rond die discussie over een Europese Grondwet geweest zijn, dat de Europese leiders naarstig op zoek gingen naar een 'Europese identiteit'. Die zoektocht was tot voor kort vrij vruchteloos, veel verder dan wat gebitch over een 'joods-christelijke' traditie kwam het meestal niet, maar dankzij een stel bijzonder inhalige voetbaldirecteuren zijn we ineens een stapje dichterbij een Europese identiteit gekomen. Die voetbaldirecteuren wilden de rijkste voetbalclubs voortaan in een afgesloten competitie tegen elkaar laten ballen, zonder promotie/degradatieregelingen, een 'European Super League (ESL)'. 

  Zelden is het Europese continent eensgezinder geweest dan in zijn collectieve afschuw over dit plan. 

  

  Vooral het idee dat het niet uitmaakt hoe slecht je speelt, omdat je toch niet kan degraderen, lijkt de Europeaan recht op zijn ziel te trappen. Veel van die rijke Europese voetbalclubs zijn inmiddels in handen van Amerikaanse eigenaars, die gewend zijn aan gesloten competities, in Amerika zijn die heel normaal.

  Kevin de Bruyne, die nota bene uitkomt voor een club die aan die ESL mee zou doen, verwoordde echter op Twitter het Europese pijnpunt:

  [...] I have worked and competed against everybody trying to win the ultimate. But the most important thing to this is COMPETING [...]

Europeanen zijn geen Amerikanen, niet alles is hier showbusiness. Bij de oprichting van de ESL kwam de Europese ziel ineens bloot te liggen: zonder tragedie hoeft het niet. Er moet iets op het spel staan, je moet kunnen vallen. Misschien is vallen eigenlijk nog wel het mooiste, vooral als je eerst aan de top stond. Als je hoog reikt, moet je ook weer naar beneden, in de woorden van Nescio's Dichtertje:

  Een groot dichter zijn en dan te vallen.

Amerikanen houden niet van vallen, die houden van stijgen, van rags to riches en dan is het verhaal klaar, dan is er een happy end en blijven de succesvolle miljonairs elkaar tot het einde der tijden de bal toespelen. 

  In Europa weten we wel beter. Een happy end vind je alleen in sprookjes. Leven is vallen en als voetbal de belangrijkste bijzaak in het leven is, dan blazen we de hele boel nog liever op dan dat een stel Amerikaanse voetbaldirecteuren onze tragedie komt saboteren.