Paradijs

Foto: flickr, by Stewf

Lijn twaalf stroomt nog steeds bijna helemaal leeg voor het Bestuursgebouw, op de laatste halte, bij het ziekenhuis, ben je de enige die overblijft om uit die ellenlange bus te stappen zodat je de neiging krijgt door de hele bus (twee keer een hoek om) de chauffeur gedag te roepen. Op het parkeerterrein voor de ingang van het ziekenhuis staan nog steeds mensen met infuuspalen te roken en taxi's op hun klanten te wachten.
  Wel nieuw: een groot scherm naast de collegezalen waarop live mee valt te kijken. Een oploopje kijkt naar André Kuipers die een tikje schutterig een microfoon vasthoudt en zich beter thuis lijkt te voelen in een gewichtsloze cabine buiten de dampkring.

Ook nieuw: een compleet studielandschap met loungehoeken en koffiebarretjes, die studenten lijken zich tegenwoordig wel met een lome tred door een all-inclusie vakantieresort te bewegen, fruitsapje in de ene hand, I-podje in de andere hand.
  Nee, dan toen ik nog studeerde, een warm broodje kroket, daar was je dan dolblij mee, en misschien een kopje tomatensoep om het weg te spoelen. En je moest je door duistere gangen bewegen naar weggestopte kamertjes wilde je een formuliertje bemachtigen, terwijl ik me nu bij een spiksplinternieuwe balie met een spiksplinternieuwe mevrouw er achter kan melden, midden in de ruimte nog wel, ze hebben niet eens hun best gedaan om hem ten minste een kleine beetje te verstoppen. Ik krijg zonder problemen een stempel op een kopie van een diploma dat ik zes jaar geleden heb gehaald.

  'Heb je het origineel ook bij je?, vraagt de mevrouw aan de balie.
  'Nee', zeg ik, 'die hangt ingelijst boven mijn bureau.'
  'Geen probleem', zegt ze. 'Dat is inderdaad lastig.'

Ik weet het niet helemaal zeker, maar toen ik na deze onwerkelijk meewerkende mevrouw tussen twee sapbarretjes door om een loungehoek heen zwenkte, meende ik even in de verte een hertje te zien weg springen.