Schaduw

Foto: flickr: by freefotouk

Als ik om één uur des nachts vanuit het café via het park naar huis fiets word ik bij de ingang van mijn straat opgewacht door een politieagente.
  'Kun je even tien minuten wachten', vraagt ze, 'we gaan net een inval doen.' De hele flat is afgezet met rood-witte linten. Op hoeken posten politieagenten. Ik zet mijn fiets tegen de lantaarnpaal en wacht op de inval. Na een kwartier is er nog niets gebeurd, ik verveel me te pletter. Er wordt onderhandeld en in krakende mobilofoons gesproken, maar dat is het wel zo'n beetje. Ik besluit achterom te gaan, met mijn fiets onder het rood-witte lint door en dan via de achterdeur naar binnen. Het is donker in het park, niets te zien. Als ik boven in de keuken het licht aandoe zie ik dat het grasveld overspoeld wordt door mannen met een helm. Ook staan er mannen met een sjaal om hun hoofd naar ramen te turen.
  De inval is begonnen. Ik ben met mijn dronken hoofd door de linies geslopen als een volmaakt camouflage specialist. Mijn fiets en ik, we glijden door de nacht als een zwarte schaduw door een donkere stad.