Fictie

RGB Free, by lusi

In het dubbeldikke vakantienummer van HP/De Tijd staat een voorpublicatie van de debuutroman van Thomas Acda.
  'Nadat Acda en De Munnik waren gestopt met optreden, wijdde Thomas Acda zich aan zijn eerste roman', kopt het artikel.
  Even verderop in het blad staat een literaire BN'ers top tien. 'Het schijnt dat er een paar Bekende Nederlanders zijn die nog geen boek hebben uitgebracht. Die zullen ongetwijfeld driftig achtervolgd worden door uitgevers', noteert recensent Dries Muus onder de top tien.

   Inderdaad is de fictie schrijvende BN'er een vreemd fenomeen.

  Om te beginnen is er de vanzelfsprekendheid waarmee de BN'ers de pen oppakken. Stelt dat je een artikel lees met als kop: 'Nadat Acda en De Munnik waren gestopt met optreden, wijdde Thomas Acda zich aan zijn eerste patiënt met neurologische klachten.'
  Dan sta je toch raar te kijken.
  Het schrijven van fictie is blijkbaar niet iets waar veel aanleg, training of opleiding voor nodig is, BN'er zijn is genoeg. Uit de voorpublicatie blijkt dat trouwens ook wel weer me te vallen: het is typisch van dat grappig bedoelde, beetje doodslaande, niet echt veel te vertellen hebbende debutantengekabbel, waar net zo goed de naam van Beau van Erven Dorens, Arie Boomsma of Halina Reijn boven had kunnen staan.

  Wat ons op de tweede vraag brengt: waarom willen al die televisiemakers, muzikanten, acteurs, actrices en voormalige politici zo graag een roman schrijven? Natuurlijk zou Acda een groot literair talent kunnen zijn, maar erg groot is die kans niet. Dan was hij wel gaan schrijven, in plaats van zingen en acteren. Eigenlijk het enige wat Acda kan schrijven dat echt interessant is, nu juist non-fictie. Persoonlijke herinneringen aan zijn tijd bij Acda en De Munnik, de strubbelingen, ups en downs, een kijkje achter de schermen. Waarschijnlijk is zo'n autobiografie veel interessanter dan matig geschreven fictie van iemand die nauwelijks literaire ervaring heeft en waarvan het maar de vraag is of hij er aanleg voor heeft.
  Waarom dan toch die driftige romanschrijverij?
  Het antwoord is denk ik bemoedigend voor iedereen die de literatuur aan warm hart toedraagt. Arie Boomsma, Thomas Acda, Beau van Erven Dorens, ze schrijven romans omdat ze vermoeden dat je juist in fictie de waarheid kan laten zien en jezelf het meest persoonlijk uit kan drukken. Ze kiezen voor fictie omdat ze echt iets willen zeggen.