 |
| Foto: wikipedia |
Om de zoveel tijd schieten deze beesten in de stress en vertonen ze vreemd gedrag, de dierentuin noemt dat 'massahysterie'.
Waarschijnlijk raakt er één mantelbaviaan in paniek die vervolgens de hele groep aansteekt, waarna ze een paar dagen als een stel neuroten in een hoge boom in de verte turen en weigeren om naar beneden te komen. De oorzaak van de paniek wordt nooit duidelijk, misschien is het zoiets onbenulligs als een knikkertje dat door het hok wordt gegooid door een balorig jongetje.
Ik heb niet het idee dat wij heel erg verschillen van mantelbavianen. Net als apen zijn mensen hysterische informatie-delers: we zijn gek op sappige nieuwtjes en we houden er ook erg van om deze te delen. Psychologisch onderzoek toont aan dat we vooral opgewonden worden van emotioneel geladen nieuws: daar krijgen we echt een kick van en een onaanvechtbare neiging om het met de rest van de aapjes te delen.
Zeer waarschijnlijk had dit ooit een biologisch nut: als één aap een paniekaanval krijgt omdat er in de verte een hongerige leeuw aan komt wandelen, is het een prettige bijkomstigheid als hij dit nieuwtje meteen maar in de groep gooit, in plaats van de dichtstbijzijnde boom in te klimmen, zijn ervaring rustig te verwerken en drie weken later om te zetten in een persoonlijk gedicht dat ondanks de subjectieve problematiek toch een universele zeggingskracht heeft.
Leuk, zo'n helemaal doorleefde en verwerkte ervaring, maar helaas is er geen publiek meer om het mee te delen aangezien die allemaal door de leeuw zijn opgepeuzeld.
Het enige verschil tussen die apen in Emmen en ons, is dat we onze eigen massahysterie creëren. In ons apenhok wordt geen knikkertje gegooid, wij doen het zelf, vierentwintig uur per dag smijten we miljoenen knikkers in het rond. Als je uitlogt bij hotmail, kom je automatisch op de pagina www.msn.nl. Ik vrees dat ik niet veel slimmer ben dan de gemiddelde mantelbaviaan, want ik heb nog steeds niet in de gaten dat ik die pagina zo snel mogelijk weg moet klikken, omdat ik anders weer het dak opklim om veertien uur het einde van de straat in de gaten te gaan houden.
Dief steelt van doodziek kind, Arubaanse agent bedreigd, Oppashond voor 4-jarige baby, Doutzen straalt in sexy strandpakje, Hagelstenen stuiteren als pingpongballen, Relschoppers als ratten in de val, Rihanna adopteerde een puppy terwijl ze dronken was, Boko Haram slacht bijna 150 mensen af.
Niets van deze informatie heeft enig nut voor mij, ik heb geen enkele reden om hier op te reageren en toch ga ik eens even kijken hoe dat zit met die oppashond. Hoe is er te ontsnappen aan deze regen van zinloze knikkertjes?
Stap 1: Nooit meer het internet opgaan.
Stap 2: Matthijs van Nieuwkerk mijden als de zwarte pest.
Ik heb onze apenkolonie grondig geanalyseerd en ik ben tot de conclusie gekomen dat Matthijs van Nieuwkerk de ultieme knikkergooier is. Matthijs van Nieuwkerk heeft de griezelige gave om bij elk onderwerp binnen drie seconden door te stoten naar het emotie-haakje dat de meeste opwinding in het hok veroorzaakt.
Kan je goed voetballen, dan zit hij binnen drie seconden bij je lieve overgrootvader die je op z'n sterfbed vertelde hoe je de ultieme steekbal geeft. Kan je leuk gitaar spelen dan vraagt hij na twee tellen of je wat kan vertellen over je doodzieke dochtertje en wat dat ook alweer met het refrein van je nieuwste hit te maken heeft. Heb je een boek geschreven wat erg goed is, maar ben je niet geestelijk of lichamelijk ziek en heb je niet zeven jaar op een berg in Guatemala zitten afzien voor je boek terwijl je leefde op een dieet van geitenkeutels en sprinkhanen terwijl je vrouw in haar eentje de koters opvoedde, waarvan er eentje ook nog dyslectisch is, dan hoef je niet langs te komen.
Daar komt nog bij dat van Nieuwkerk de schijn van oprechtheid met zich meedraagt. Iemand als Albert Verlinde is bijvoorbeeld ook een beruchte knikkergooier, maar zelfs de meest trage mantelbaviaan heeft ondertussen wel in de gaten dat het Verlinde alleen maar om de ophef is te doen. Van Nieuwkerk nemen we serieus, hetgeen hem vele malen effectiever maakt.
Mijn advies voor dierenpark Emmen is dan ook: de volgende keer dat die beesten in een boom zitten ga je op zoek naar een wat ouder mannetje met jongensachtig haar dat nadat ie iemand gevlooid heeft een boom inklimt om de rest van de groep als een bezetene toe te spreken.
Een klein tikje op het gecoiffeerde apenkopje en je moet eens zien hoe snel de rust wederkeert.