 |
| RGB Free, by Marcelo TerrazaFoto |
Hoewel ik het nut van preventieve actie wel inzie, heb ik gevoelsmatig toch meer met de tweede aanpak. Waarom een kwartier pijn lijden voor iets dat helemaal geen klachten geeft? Eerst maar eens aankijken, dan zien we wel weer verder. Maar dan is het probleem inmiddels natuurlijk veel groter geworden?
Misschien niet. Misschien stap ik over twee weken bovendien wel onder de tram. Dan had ik sowieso nooit last van dat kleine zwarte vlekje gekregen.
Maar goed.
Er speelde fijne muziek bij de tandarts, dat scheelt een hoop. 'Patience', van Guns 'N Roses. Dit bracht een cascade van jeugdherinneringen op gang, die zijn eindbestemming vond in een overpeinzing over de route die ik naar school fietste toen ik in de brugklas zat.
Een stukje door een bos, en dan luisterde ik op mijn walkman blijkbaar naar Guns 'N Roses. Of ik voerde tijdens dat tripje ooit een gesprek over Guns 'N Roses. Of ik dacht tijdens het fietsritje een keer aan een gesprek dat ik weer een jaar eerder had gevoerd, lang geleden in groep 8, over Guns 'N Roses.
De precieze verbindingen zijn niet meer te achterhalen.
Zes jaar middelbare school: ook een investering in een toekomst die nog komen moet. Val je in de vijfde klas van een balkon en breek je je nek. Heb je al die informatie voor niets zitten stampen.
Ineens sprak de tandarts: 'Dit liedje heb ik ooit aan mijn vader cadeau gegeven. Een singletje. Ik was blijkbaar fan van hen.'
Ze zei dit tegen de assistente, die begon te giechelen.
'Misschien wilde je je vader iets duidelijk maken', zei de assistente.
Deze dentale ingreep begon een specifiek thema te krijgen, maar juist toen ik dit thema voor mezelf wilde formuleren begon de tandarts wel bijzonder verwoed in mijn kies te boren.