Het hele voetbalseizoen hadden we verbeten gevochten voor de begerenswaardige wisseltrofee van onze subleague van het voetbalmanagerspel Profcoach. Elke week werden er harde noten gekraakt: wie stelde je op als aanvoerder, wat moest je met die middenvelder die veel scoorde maar ook vaak een kaart pakte, wat was wijsheid rond die ene verdediger?
Bijna een jaar lang elk weekend puzzelen op je meest succesvolle opstelling, terwijl je achterdochtig de concurrentie in het oog hield.
En toen brak eindelijk de avond aan waarop de Profcoach wisseltrofee van eigenaar ging wisselen.
's Middags stond ik nog gewoon op de tennisbaan, maar ik kon mijn gedachten maar matig bij mijn forehand houden.
De wind ruiste door de hoge bomen die de baan omzoomden, slechts vaag drongen de droge tikken van zojuist geslagen tennisballen tot me door.
Een paar uur later hield de trein nog even halt voor station Utrecht: wachten op een vrij spoor.
Opgehokt in zo'n hokje voor de deuren, daarna het nieuwe station dat me nog steeds wat onwerkelijk voorkomt.
Ik kan de oude stationshal van Utrecht Centraal nog zo uittekenen, het eeuwige blauwe bord met de vertrektijden, dat schattige paaltje met een vlaggetje erop: het 'trefpunt' waar geliefden elkaar na maanden afwezigheid hartstochtelijk in de armen vielen.
Een lichte melancholie overvalt me als ik bedenk dat het voor altijd is verdwenen: de bloemist bij de roltrappen naar de bussen, de kioskwinkeltjes middenin de hal, waarin ik nog een blauwe maandag wat net ingevoerde euro's bij elkaar heb verdiend.
Als het er allemaal niet meer is, hoe weet je dan zeker dat het er ooit is geweest?
Beneden baan ik me een weg langs houten schotten, het hele station lijkt wel uitgegraven te worden.
De stad met haar studenten, haar winkels en haar goedmoedige Dom.
Dan: eetcafé De Vingerhoed, waar het bier wordt aangerukt en we oreren over scorende middenvelders, verdedigers die de nul houden, fataal uitgepakte wissels en geniale last minute aanpassingen in de opstelling.
Als ik een paar uur later een van de laatste treinen terug naar het zuiden instap, weegt mijn rugzak een paar kilo zwaarder.
Trots stal ik mijn buit uit op het klaptafeltje voor me en ik weet: het is niet voor niets geweest.