Voorkennis

RGB Free, by WEEWILLYD

Soms zie je een foto van vee dat op het punt staat geslacht te worden. Wat die foto's vooral zo tragisch maakt: ze weten het zelf nog niet. Ze staan achter een hekje wat goeiig voor zich uit te staren, terwijl ze niet in de gaten hebben dat een paar meter verderop, in het schuurtje, hun vriendjes een voor een aan hun einde komen.
  Sinds bekend is geworden dat Abdelhak Nouri, het goedlachse wonderkind van de Ajax-opleiding, waarschijnlijk levenslang gehandicapt zal zijn, staat hij in mijn verbeelding achter precies zo'n hekje.
  Ik denk aan een interview met Nouri: vlak na zijn debuut, blij als een kind, hij had gescoord uit een vrije trap en hij was er heilig van overtuigd dat hij het ging maken in Ajax 1.

   'Jochie', denk ik nu. 'Je moest eens weten.'

  Het punt is natuurlijk: hij wist het niet. En ik wist het ook niet toen ik de eerste keer dat interview zag.
  Kennis achteraf maakt je met terugwerkende kracht een soort God: je overziet iemands leven op een manier waarop diegene dat zelf nooit heeft gekund.
  Overmand door superieure deemoed, dreig je alleen een ding te vergeten: heb je zelf eigenlijk wel in de gaten wat er achter je rug gebeurt?
  Staan we niet allemaal goeiig over dat hekje te staren, in de heilige overtuiging dat de boer elk moment naar buiten kan komen om wat hooi in onze bak te gooien en het water ter verversen?
  En dan morgen weer gezellig met z'n allen de wei in.