Op 28 augustus 1964 wandelde Bob Dylan de hotelkamer van de Beatles in New York binnen om ze hun eerste joint aan te bieden en zo de popgeschiedenis voorgoed te veranderen:
Onder meer onder de invloed van marihuana, en natuurlijk de albums van Dylan die hij allang gehoord had, begon Lennon meer 'à la Dylan' te schrijven. Zoals hij later samenvatte:
Ik dacht: dat soort rotzooi kan ik ook maken. Je plakt een paar beelden aan elkaar, verbindt ze en je noemt het dan poëzie.
Een nummer waarin Lennon 'wat beelden aan elkaar plakte' zodat het 'poëzie' wordt, is Norwegian Wood:
Het fenomeen 'Lennon die Dylan doet' leek Dylan maar matig te bevallen, een jaar later komt Dylan met een nummer dat wel omschreven wordt als 'Dylan die Lennon imiteert die Dylan imiteert':
Behalve de duidelijke overeenkomst in melodie, lijkt ook 4th time around over een matig geslaagde liefdesaffaire te gaan, waarbij de tekst doorspekt is met innuendo. De laatste zinnen worden wel geïnterpreteerd als een directe sneer van Dylan naar Lennon:
I never asked for your crutch
Now don't ask for mine
Die 'crutch' zou dan Dylans poëtische dichtschrijverij kunnen zijn, waar Lennon lekker makkelijk op mee zou liften. Als het daadwerkelijk een sneer van Dylan naar Lennon is, is het wel een beetje een hypocriete sneer.
Zoals alle grote kunstenaars was ook Dylan zelf niet vies van leentjebuur spelen hier en daar. Een van de eerste nummers waarmee Dylan zelf de overgang maakte van folkzanger met realistische, rauwe teksten naar meer poëtisch geïnspireerde tekstdichter, is het apocalyptisch aandoende A Hard Rain's A Gonna Fall:
Een indrukwekkend nummer, geschreven door een piepjonge Dylan, die echter ook dankbaar gebruik maakt van een 'kruk' in de vorm van een 17e eeuwse Schotse ballade:
Iedereen leent van iedereen en zoals Dylan zelf opmerkt in 4th time around:
But she said: "Don't forget
Everybody must give something back
For something they get."
Wat weer doet denken aan zo ongeveer het allerlaatste statement van de Beatles, op hun zwanenzang Abbey Road:
And in the end
The love you take
Is equal to
The love you make