En op zijn minst 99 van de honderd zijn nog te vervuld van zichzelf ook om hun lief aangenaam te kunnen bevredigen omdat ze te snel klaarkomen en, nadat ze hun kwakje kwijt zijn, in onmacht en daarna doorgaans in slaap vallen.
Er gaat van alles mis in deze zin, maar het meest opvallend is toch wel het klakkeloos en belegen generaliseren over een complete bevolkingsgroep. Schrijft je zo'n kreupelzinnetje over een willekeurige andere bevolkingsgroep dan gaat er op de uitgeverij een dikke streep doorheen.
Maar dit gaat over blanke heteromannen, dus Van Oorschot kan op deze manier een pagina of twintig door emmeren, totdat hij eindelijk bij iets van een punt aankomt: Bob Dylan zou aan die verschrikkelijke blanke heteroseksuele liefdesmoraal zijn gaan morrelen, bijvoorbeeld met een liedje als It Ain't me babe:
I'm not the one you want, babe
I'm not the one you need
No no no it ain't me babe
I aint the one you're looking for babe
Volgens Van Oorschot is de tekst van dit liedje een 'aanklacht tegen de bezitsdrift in liefde.' Eindelijk wordt die vuile, bezitterige heteromannen door Dylan eens een spiegel voorgehouden, in tegenstelling tot andere liedjes waarin volgens Van Oorschot:
... het in de praktijk neerkwam en nog altijd neerkomt op religieuze moraalridders wereldwijd, dat wil zeggen heteroseksuele mannen die er nog steeds geen pest voor voelen om de traditionele huwelijksmoraal eindelijk eens fors aan te pakken ten gunste van de vrouw...
Volgens is mij is dat hele It Ain't me babe niets meer dan een wat creatievere uitvoering van het standaard relatie-uitmaak-zinnetje 'het ligt niet aan jou, het ligt aan mij', maar goed. Van Oorschot wil weer even op zijn blanke heteromannen bashende, progressief dichtgetikt woke-trommeltje slaan en daar trekt hij Dylan vervolgens aan de haren bij.
Al met al is 'Dylan en wij zonder Amerika' een vreemd mengsel van borderline onbegrijpelijke en extreem wollige, vergezochte tekstanalyse en een modieus bashen van alles wat blank, man en heteroseksueel is.
En dan vergeet ik nog Amerika. Oh oh, wat heeft onze Wouter een hekel aan Amerika. Niet alleen de Amerikaanse muziek in de jaren veertig was 'witte smurrie', ook de filmindustrie was niet veel soeps:
Belangrijkste veroorzaker hiervan was de door Walt Disneys tekenfilms nog versuikerde liefdes- en huwelijksmoraal die door de blanke meerderheid in dit door en door christen-conservatieve land als vanzelfsprekend werd beschouwd...
Ongelooflijk blijft het toch dat die vuile blanke, christelijke conservatieven er in hun hoofdzakelijk door blanke, christelijke conservatieven bewoonde land een blanke, christelijke conservatieve moraal op nahielden. Wat een verschrikkelijk volk. Zit in hun eigen land gewoon een beetje blank, christelijk en conservatief te wezen, uitschot dat het is.
Tussen al die blanke, hetero- en Amerika-haat door verkondigt Van Oorschot ook nog dat die Nobelprijs voor Literatuur van Dylan dik verdiend is, wat me onzin lijkt. Dylans teksten zijn weliswaar beter dan vijfennegentig procent van de rest van de popteksten, maar je gaat ook geen Grammy aan een schrijver geven omdat hij toevallig leuker op de piano kan pingelen dan de rest van de schrijvers.
Is er dan niets positiefs over dit boek te melden? Misschien dat Van Oorschot er ook nog in slaagt zichzelf als een verschrikkelijke hypocriet te ontmaskeren. Nadat hij een pagina of dertig op die kutmuziek luisterende, kutfilms kijkende, vrouwen seksualiserende heteromannen heeft ingehakt, slaagt hij erin om zelf de meeste seksualiserende passage over Dylan op papier te kwakken die ik ooit in een biografie gelezen heb. Over een ceremonie waarbij Dylan een prijs krijgt en James Baldwin de tafelheer is schrijft Van Oorschot:
Met als tafelheer de flamboyante homoseksuele schrijver James Baldwin (1924-1987), die voorafgaand aan Dylan de tafelrede zou uitspreken en wie weet ook van de aanblik van die knappe jongen naast hem genoten heeft, dronk Dylan naar verluidt meer dan verstandig was...
Eerst een half boek op seksistische hetero's inhakken om vervolgens Dylan neer te zetten als een 'knappe jongen' waar je je lekker aan kan verlustigen, dan ben je wel een bijzonder hypocriete heterofoob.