Foto: Flickr, by Chris Gin |
Ze kenden elkaar van kantoor en dit was hun eerste Weekendje Weg. Ze waren in de veertig en onderweg naar Maastricht. Zij was zwaar opgemaakt en droeg grote oorbellen, hij was kalend en had een vlot jack aan. Zij was secretaresse, hij deed iets met administratie.
Altijd lastig: een eerste weekendje weg.
Je kent elkaar voornamelijk van het werk, en die dronken avonden in de stad. Maar nu zit je dan ineens broodnuchter anderhalf uur in een suffe trein naar elkaar te koekeloeren. De meeste collega's waren inmiddels wel afgewerkt, beiden zaten te peinzen. Het landschap schoot voorbij. Hij checkte maar weer eens zijn mail. Zij draaide aan rode krullen.
'Anja!' Hij keek op van zijn telefoontje.
'Ja, Anja.'
'Die weet echt hoe ze mensen voor zich moet laten lopen', posteerde zij.
'Ja', antwoordde hij, 'zij manipuleert.'
Stilte. Het peinzen werd hervat. Zijn vingers tikten op zijn mobiel, steeds sneller, toen stopten ze en keek hij op. Hij had een gedachte geformuleerd en was niet ontevreden met de intellectuele punten die hij ging scoren:
'Hitler'.
'Wat?'
'Hitler. Die kon ook goed manipuleren. Maar een klein mannetje, toch kreeg hij heel Duitsland achter zich aan. Ik vind dat knap.'
'Ja', ze proefde zijn woorden, niet helemaal zeker van haar zaak, Hitler, dat klonk als gevaarlijk terrein, maar hij was inmiddels niet meer te stoppen:
'Weet je wat zijn grote fout was?' Zijn gezicht glunderde, dit werd een voltreffer.
'Wat?'
'Rusland. Als hij gewoon van Rusland was afgebleven, spraken we hier nu Duits.'
Hij klapte zijn telefoon dicht als om deze zaak voor eens en voor altijd definitief te bezegelen:
'Rusland, dat was Hitler's grote fout.'
Ze keek hem even aan staarde daarna weer uit het raam: nog steeds weiland en nog steeds koeien. Het onderwerp Duitsland leek afgesloten, hij opende zijn mobiel weer en begon van voren af aan te tikken. Ze draaide haar hoofd van de koeien naar haar tevreden tikkende vriend en, anders dan de Russen, leek ze hem toch maar het voordeel van de twijfel te gunnen.