Uiteinde

Foto flickr, by Creativity

De laatste dag van 2010 is een miezerige dag. Kleine regen beslaat mijn brillenglazen, druppeltjes kruipen tussen mijn kleren. Het regent net niet hard genoeg om een regenpak aan te doen, maar ondertussen heb je na een half uur wel het gevoel doorweekt te zijn.
 Smeltende sneeuw vermengt zich met het rood van opgeblazen rotjes. Over de straten trekken jongetjes, de handen vol vuurwerk. Hun tragiek is dat je niet denkt: 'schattig, dat deed ik vroeger ook', maar dat je denkt: 'het lijkt de Gaza-strook hier wel, jihadistjes in de dop zijn het.' Ik kan niet zeggen dat de miezerigheid symbool staat voor mijn 2010. Denk ik later aan dit jaar terug, dan zal ik denken aan stortende regen en verzengende hitte.
 Op woensdag 31 Maart 2010 werd mijn oma begraven. We reden door de dampende regen van Osdorp naar Zorgvlied, langs het water, door het hek. Later tilde ik met mijn broers en neven onze oma naar haar laatste rustplaats. Ze was een lieve vrouw en we missen haar.
 Enkele maanden later was het 2 Juli 2010. Aan het eind van de middag zagen we  het Nederlands Elftal een onwaarschijnlijke overwinning op Brazilië boeken. Direct hierna reed ik in een klein autootje mijn vriendin, haar moeder en de hond naar een bungalowpark in Mierlo. De hond hijgde op de achterbank, het zweet liep in straaltjes over ons gezicht. Later op de avond ging ik bij mijn broer langs, hij droeg slechts een korte broek, hij woonde op de bovenste verdieping van een flat en ik denk dat het in zijn appartement een graadje op vijfenveertig was. We dronken koude biertjes en zagen hoe Luis Suárez met zijn handen een goal van Ghana tegenhield, het laatste Afrikaanse land lag uit het WK en we gingen de halve finale spelen tegen Uruguay.
 Ik ben dit blog begonnen in 2010. Dit is de honderd drieëntwintigste post. Eenendertig berichten gingen het afgelopen jaar over voetbal, tweeëntwintig kregen het label actualiteit mee, er waren veertien 'stukjes', dertien posts over literatuur, twaalf over filosofie, negen over muziek, zeven over tv en vijf over film. Blijkbaar is voetbal ook voor mij de belangrijkste bijzaak in het leven. Vier columns werden geplaats op vi.nl, maar Johan Derksen heeft nog niet gebeld. Wel kreeg ik een e-mail van Sebes en van Gelderen dit jaar, of ik al aan een roman werk. Laat ik dat maar als vingerwijzing zien voor 2011.
 Om af te sluiten een gedicht: van sommige mensen heb ik het afgelopen jaar iets te horen gekregen in de trant van: 'leuk, dat blog van je, maar waar slaat die titel eigenlijk op?'
 'That's a fair question' zou Bob Dylan zeggen, dus hier komt ie dan:


PASEN - Ida Gerhardt


Een diep verdriet dat ons is aangedaan
kan soms, na bittere tranen, onverwacht
gelenigd zijn. Ik kwam langs Zalk gegaan,
op Paasmorgen, zéér vroeg nog op den dag.
Waar onderdijks een stukje moestuin lag
met boerse primula verfraaid,
zag ik, zondags getooid, een kindje staan.
Het wees en wees en keek mij stralend aan.
De maartse regen had het ‘s nachts gedaan:
daar stond zijn doopnaam, in sterkers gezaaid.

Iedereen een gelukkig nieuwjaar gewenst!