Derby

Foto: flickr, by Tim Snell

Het afgelopen weekend werden er in Nederland twee derby's gevoetbald, streekderby's zelfs, die op het scherpst van de snede werden uitgevochten. Het zal weinig mensen ontgaan zijn, aangezien ze bij de NOS als een stel doorgedraaide stokstaartjes op en neer beginnen te stuiteren als ze horen dat er in Friesland twee ploegen tegen elkaar moeten voetballen. Jeroen Grueter wekt bij Volendam-Sparta al de indruk als een overspannen neuroot door een witte dwangbuis te schreeuwen maar als het ook nog eens een derby is dan beginnen de bejaarde bovenburen panisch hun koffers te pakken: doodsbang dat de oorlog uitgebroken is en de Duitsers de straat weer binnen komen rijden.

 Het Nederlands voetbal is al zo'n tien jaar bezig aan een vrije val, maar daar worden ze bij de televisie vreemd genoeg alleen maar hysterischer van.
  Probleem is dat al die serieuze aandacht het steeds knulliger wordende voetbal meer kwaad doet dan goed. Als je er gewoon over blijft lullen alsof er niets aan de hand is dan is het nog wel aan te zien, maar door net te doen alsof Barcelona-Real Madrid wordt gespeeld wordt het echt pijnlijk.
    En dan nog niet eens in eerste instantie het voetbal, vooral de supporters zakken door al die aandacht door het ijs. Ineens zie je jezelf als volwassen man terug op de televisie, terwijl je probeert uit te leggen waarom je mensen uit Leeuwarden het liefst ondersteboven in een plas water hangt.
   Je ziet ineens hoe ontzettend knullig het is, volwassen mensen voor wie het belangrijk is dat een elftal met zeven Noren en een Zweed wint van een elftal met vier Finnen en een Belg.
  Televisie stort zich op emotie als een school piranha's op een verdronken kalf. Er blijft helemaal niets van over.

  Het is dan ook geen toeval dat Dennis Bergkamp de meest televisie-bestendige voetballer aller tijden is. Marco van Basten: een poëet die door de televisie gedegradeerd werd tot een nerveuze man met wapperende handjes en dun haar. Johan Cruijff: een vogeltje dat drie keer per seconde om zich heen kijkt uit angst dat Steven ten Have plotseling in zijn nek hangt. Maar Dennis Bergkamp is nog steeds honderd procent Dennis Bergkamp.
  Zijn geheim: nooit enige emotie laten zien. Machteloos blijft de televisie aan hem knagen, onaangedaan blijft Dennis zwijgen.

Yuppen 4: Het Quotum

Foto: flickr, by Étienne Ljóni Poisson

Eenzaam zit hij in de hoek van het kantoor. Hij tikt op een typemachine zonder lint. Langs zijn wang hangt wat spinrag dat de schoonmaker gisterochtend vergeten is.
  Toen de overheid het quotum invoerde, was er een spoedvergadering belegd. Ernst-Jan had iedereen verzameld in de koffiekamer met de authentieke, sfeervolle eikenhouten keukentafel. Het Italiaanse design-apparaat pruttelde geruststellend in de hoek. De Apple-tv floepte aan, de foto van een oude man verscheen.
  'Wie is dat', fluisterde Ellen-Fleur, 'is dat Sinterklaas?' 'Dit is iemand van boven de vijftig', verklaarde Ernst-Jan, 'hij komt hier werken in verband met het quotum. Dat scheelt ons zo een halve ton belastinggeld. Ik heb zojuist bij dat pittoreske tweedehandswinkeltje een typemachine gekocht, daar kan hij lekker op tekeer gaan. Om hem niet te verwarren, wil ik jullie vragen de woorden Internet, Social Media, WhatsApp, Twitter en Facebook bij hem te vermijden.'
  Er was een gedragen stilte gevallen, een stilte die nog dieper werd toen de man van boven de vijftig de volgende dag hijgend de trap naar de vierde verdieping van het grachtenpand had beklommen.
  'Hij gaat dood!', riep een stagiaire. Maar hij ging niet dood, hij ging zitten achter de typemachine en haalde een vulpen tevoorschijn.
  Gebiologeerd staarde het hele kantoor naar het flikkerende object. Even zweefde het door de ruimte, toen lande het op de I-pad die Ellen-Fleur naast de typemachine had laten liggen.
  Toen Ellen-Fleur 's-avonds naast haar Mark in bed lag, trilden de krassen nog steeds door in haar trommelvliezen.

Aardappelen

Foto: flickr, by Robert-Couse Baker

Naar aanleiding van de troonrede werd er op televisie een debat gevoerd tussen politici. Het ging voornamelijk over geld. Er werd een man uit het volk geïnterviewd, hij was 57 en kon geen werk meer vinden, 'daar moest de overheid eens wat aan doen. Met een quotum ofzo.'
  Een quotum om mensen van 57 aan het werk te helpen. Waarom daar stoppen? Graag stel ik een quotum voor om 33-jarige mensen met een afgeronde opleiding filosofie aan een werkplek bij een landelijk tijdschrift te helpen waar ze drie keer modaal verdienen.
  In het algemeen moest de overheid lasten verlichten, veel investeren, kleiner worden, de economie een zetje geven, bouwprojecten van de grond helpen en werkgelegenheid creëren. Het ontbrak er nog maar aan dat iemand zei: 'ik ben 43 en ik heb nog steeds geen leuke vrouw. Het is schandalig dat de overheid geen quotum voor mij heeft en dat ik nog steeds 's-avonds in mijn eentje de aardappelen van gisteren sta op te warmen.'

Naïef

Foto: flickr, by Clara S.

Juichstemming: we hebben een bouwsel buiten ons eigen zonnestelsel gekregen. Wat voor moois zou hier uit voort kunnen komen? Heeft de biologie ons dan niets geleerd?
 
  Ergens in het heelal zit een grote vos te soezen op een warme steen. Af en toe likt hij de resten van het konijntje van vanochtend van zijn tanden. Straks moet hij weer eens op jacht, hij heeft er weinig zin in. Dan komt er een briefje langs dwarrelen. Hij plukt het uit de lucht. Er staat een tekening van een mannetjes- en een vrouwtjeskonijn op, met een routetekening naar het konijnenholletje. De vos kijkt even om zich heen: wordt hij gefopt? Dan glijdt hij toch maar van zijn steen, zo'n makkelijke prooi kan hij niet laten lopen.
  Tien minuten later spuugt de vos tevreden de botjes van het konijnenechtpaar uit. En dat terwijl de konijntjes zoveel van het contact hadden verwacht.

Idealisme

Foto: flickr, by FrnkSmth

Zoals een beeld meer kan zeggen dan duizend woorden, zo kan een goed geschreven interview meer zeggen dan drie uur zomergasten. De toekomstvisioenen van Daan Roosegaarde konden me niet echt boeien: idealistisch geneuzel uit de jaren zestig gestoken in een modern I-pad jasje. Veel interessanter was de persoon Roosegaarde zelf. Waar kwam die maniakale gedrevenheid vandaan? 'De oude wereld is kapot', aldus Roosegaarde, 'we moeten een nieuwe maken.' Uit het Vrij Nederland interview blijkt dat 'oude wereld' bij Roosegaarde een vrij specifieke betekenis heeft: ongeveer van 1979 tot 1995.
  Roosegaarde is niet de eerste die zijn ongelukkige jeugd omzet in een dadendrang om alles 'beter' te maken, en hij zal zeker niet de laatste zijn. Wat voor hem pleit, is dat er voor zijn 'nieuwe wereld' geen bevolkingsgroepen over de kling hoeven te worden gejaagd.