Derby

Foto: flickr, by Tim Snell

Het afgelopen weekend werden er in Nederland twee derby's gevoetbald, streekderby's zelfs, die op het scherpst van de snede werden uitgevochten. Het zal weinig mensen ontgaan zijn, aangezien ze bij de NOS als een stel doorgedraaide stokstaartjes op en neer beginnen te stuiteren als ze horen dat er in Friesland twee ploegen tegen elkaar moeten voetballen. Jeroen Grueter wekt bij Volendam-Sparta al de indruk als een overspannen neuroot door een witte dwangbuis te schreeuwen maar als het ook nog eens een derby is dan beginnen de bejaarde bovenburen panisch hun koffers te pakken: doodsbang dat de oorlog uitgebroken is en de Duitsers de straat weer binnen komen rijden.

 Het Nederlands voetbal is al zo'n tien jaar bezig aan een vrije val, maar daar worden ze bij de televisie vreemd genoeg alleen maar hysterischer van.
  Probleem is dat al die serieuze aandacht het steeds knulliger wordende voetbal meer kwaad doet dan goed. Als je er gewoon over blijft lullen alsof er niets aan de hand is dan is het nog wel aan te zien, maar door net te doen alsof Barcelona-Real Madrid wordt gespeeld wordt het echt pijnlijk.
    En dan nog niet eens in eerste instantie het voetbal, vooral de supporters zakken door al die aandacht door het ijs. Ineens zie je jezelf als volwassen man terug op de televisie, terwijl je probeert uit te leggen waarom je mensen uit Leeuwarden het liefst ondersteboven in een plas water hangt.
   Je ziet ineens hoe ontzettend knullig het is, volwassen mensen voor wie het belangrijk is dat een elftal met zeven Noren en een Zweed wint van een elftal met vier Finnen en een Belg.
  Televisie stort zich op emotie als een school piranha's op een verdronken kalf. Er blijft helemaal niets van over.

  Het is dan ook geen toeval dat Dennis Bergkamp de meest televisie-bestendige voetballer aller tijden is. Marco van Basten: een poëet die door de televisie gedegradeerd werd tot een nerveuze man met wapperende handjes en dun haar. Johan Cruijff: een vogeltje dat drie keer per seconde om zich heen kijkt uit angst dat Steven ten Have plotseling in zijn nek hangt. Maar Dennis Bergkamp is nog steeds honderd procent Dennis Bergkamp.
  Zijn geheim: nooit enige emotie laten zien. Machteloos blijft de televisie aan hem knagen, onaangedaan blijft Dennis zwijgen.