Yuppen 4: Het Quotum

Foto: flickr, by Étienne Ljóni Poisson

Eenzaam zit hij in de hoek van het kantoor. Hij tikt op een typemachine zonder lint. Langs zijn wang hangt wat spinrag dat de schoonmaker gisterochtend vergeten is.
  Toen de overheid het quotum invoerde, was er een spoedvergadering belegd. Ernst-Jan had iedereen verzameld in de koffiekamer met de authentieke, sfeervolle eikenhouten keukentafel. Het Italiaanse design-apparaat pruttelde geruststellend in de hoek. De Apple-tv floepte aan, de foto van een oude man verscheen.
  'Wie is dat', fluisterde Ellen-Fleur, 'is dat Sinterklaas?' 'Dit is iemand van boven de vijftig', verklaarde Ernst-Jan, 'hij komt hier werken in verband met het quotum. Dat scheelt ons zo een halve ton belastinggeld. Ik heb zojuist bij dat pittoreske tweedehandswinkeltje een typemachine gekocht, daar kan hij lekker op tekeer gaan. Om hem niet te verwarren, wil ik jullie vragen de woorden Internet, Social Media, WhatsApp, Twitter en Facebook bij hem te vermijden.'
  Er was een gedragen stilte gevallen, een stilte die nog dieper werd toen de man van boven de vijftig de volgende dag hijgend de trap naar de vierde verdieping van het grachtenpand had beklommen.
  'Hij gaat dood!', riep een stagiaire. Maar hij ging niet dood, hij ging zitten achter de typemachine en haalde een vulpen tevoorschijn.
  Gebiologeerd staarde het hele kantoor naar het flikkerende object. Even zweefde het door de ruimte, toen lande het op de I-pad die Ellen-Fleur naast de typemachine had laten liggen.
  Toen Ellen-Fleur 's-avonds naast haar Mark in bed lag, trilden de krassen nog steeds door in haar trommelvliezen.