 |
| Pixabay, by congerdesign |
Tussen Helvoirt en Cromvoirt ligt een boerderijwinkeltje dat uit de pagina’s van een streekroman is ontsnapt. Op houten schappen liggen kakelverse producten die regelrecht van het land komen. Iedereen is er zo aardig, dat je er een beetje ongemakkelijk van wordt. Vol verwachting vragen stralend blauwe ogen waar ze me deze keer mee kunnen helpen.
‘Biologische yoghurt en onbespoten peren. Maar moet je niet wat aan trekken? Je loopt hier praktisch in je hemd, daar lijkt het me wat koud voor.’
Het meisje schudt lachend haar blozende wangen.
‘Ik ga trouwen,’ verkondigt ze. Ze kijkt alsof dit de gelukkigste dag van haar leven is, maar dat is zo ongeveer haar baseline stemming.
‘Dat is toch geen reden om kou te vatten?’
‘Mijn oma maakt in het achterhuis mijn trouwjurk. Ik ren af en toe naar haar toe en het is zo'n gedoe om me steeds om te kleden.’
Met de peren tegen mijn borst geklemd wankel ik naar buiten. Ik stel me Sylvana Simons voor die bij Eva Jinek verklaart dat het huwelijk een onderdrukkend instituut van blanke mannen is. Zo weet ik mijn greep op de werkelijkheid weer enigszins terug te krijgen.
‘Biologische yoghurt en onbespoten peren. Maar moet je niet wat aan trekken? Je loopt hier praktisch in je hemd, daar lijkt het me wat koud voor.’
Het meisje schudt lachend haar blozende wangen.
‘Ik ga trouwen,’ verkondigt ze. Ze kijkt alsof dit de gelukkigste dag van haar leven is, maar dat is zo ongeveer haar baseline stemming.
‘Dat is toch geen reden om kou te vatten?’
‘Mijn oma maakt in het achterhuis mijn trouwjurk. Ik ren af en toe naar haar toe en het is zo'n gedoe om me steeds om te kleden.’
Met de peren tegen mijn borst geklemd wankel ik naar buiten. Ik stel me Sylvana Simons voor die bij Eva Jinek verklaart dat het huwelijk een onderdrukkend instituut van blanke mannen is. Zo weet ik mijn greep op de werkelijkheid weer enigszins terug te krijgen.