Boos

Foto: flickr, by ilamont.com

In de Volkskrant van afgelopen zaterdag stond een brief afgedrukt die Grunberg schreef toen hij begin twintig was. Altijd leuk, werk van kunstenaars voor hun doorbraak. Het stuk dat afgedrukt stond maakte een bijzonder Reviaanse indruk op me, een associatie die ik met zijn romans nooit heb.

'Het scheppen van dingen sla ik nog steeds het hoogste aan. Maar meer dan in het verheerlijken van het moment, of in het uitdrukken van een bepaald soort berusting ligt voor mij het schrijven voor een belangrijk deel verborgen in de woede die ik voel en de drift.'

Als ik dit lees hoor ik een keurige jaren vijftig stem heel zorgvuldig formuleren. Grunberg schrijft in één van die vroege brieven dat hij woedend is over zijn lot en zijn onvolmaakte leven. Door te schrijven probeert hij voor zijn dood iets te vervolmaken wat daarna niet meer kan.
  Het leven is inderdaad net een zandkasteel dat van alle kanten wordt bedreigd, niet alleen door de zee maar vooral ook door stompzinnige badgasten die zonder te kijken over je mooie werk heenstruikelen. Of tegen je zeggen dat je zandkasteel eruit ziet als een grote gele drol.
  Als je gaat psychologiseren, zou je kunnen zeggen dat de schrijver een persoon is die maar zeer matig om kan gaan met die voortdurende inbreuk van buitenaf.

Mark Boog zegt in het zijn gedicht 'Het Boze' misschien nog wel het kortst:

'De wereld

voegt zich nauwelijks naar mij en ik ben boos'

Gelukkig zijn er altijd nog miniwereldjes waarin de wereld zich wel compleet naar je voegt, ze zijn bijvoorbeeld gratis en voor niets te registreren bij http://www.blogger.com/.